ارابه داس دار

در کتاب تعلیمات اجتماعی هفتم در درس 19 درباره ابداعات و اختراعات دوره هخامنشیان صحبت شده است . یکی از این ابداعات سپاهی به نام گارد جاویدان بود و یکی از اختراعات "ارابه داس دار " است . این ارابه در هر سمت خود به شمشیرهای تیز و کاردهای داس مانند مجهز بود و هنگام حرکت از دو طرف، هر چیزی را بر سر راه اسب ها تکه تکه می کرد.

.

همچنین به دستور کوروش گردونه ها یا برج های بلند و چوبی و چرخ دار ساخته بودند. این برج ها متحرّک بودند و در داخل آن ها کمان داران قرار می گرفتند و از بالای برج ها درموقع لزوم به دشمن تیراندازی می کردند. این برج ها توسط تعداد زیادی اسب کشیده می شدند. ایرانیان باستان نیروی دریایی داشتند و کشتی های آن ها از خلیج پارس تا دریای مدیترانه در رفت و آمد بودند.

ارابه های جنگی

شاید بتوان گفت که بیشترین اطلاعات موجود در مورد ارابه های قبل از هخامنشی را از آشوریان داریم. به واسطه شرحی که پادشاهان آشور از لشکرکشی های خود به صورت نقش برجسته باقی گذاشته اند، با ارابه های آشوری می توانیم آشنا شویم. در میان این نقوش با ارابه های اقوام دیگر نیز می توان آشنا شد.
این ارابه ها اصولاً ساده و شامل یک فضای مکعب شکل بر روی محور چرخ هستند که دو نفر بر روی آن قرار می گیرد. با توجه به این که سرعت یکی از ملزومات ارابه های جنگی است، تمامی ارابه های جنگی توسط اسب کشیده می شود. نکته دیگری که در ارتباط با ارابه های جنگی قابل ذکر است این که که معمولاً دو شخص سوار بر ارابه به صورت ایستاده در ارابه قرار می گیرد.

ایرانیان باستان نیروی دریایی داشتند و کشتی های آنها از خلیج فارس تا دریای مدیترانه در رفت و آمد بودند.در زمان کورش ارابه های جنگی معمول آن دوره از نوع ارابه‌های موجود در زمان ماد‌ها و آشوری‌ها و سایر ملت‌هایآسیایی معمول بود. کورش در ضمن آزمایش به آن‌ها دستور داد ارابه های جدیدی بسازند که برای جنگ مناسب‌تر باشد. چرخ‌های آن ارابه‌ها را محکم تر و محور آن‌ها را درازتر از ارابه‌های قدیمی گرفتند تا از خطر خرد شدن چرخ‌ها و واژگون شدن ارابه‌ها بهتر جلوگیری شود.
صندلی راننده‌ی ارابه از چوب خیلی محکم ساخته می‌شد که بلندی آن فقط تا آرنج‌های راننده می‌رسید تا او در راندن اسب‌ها آزاد باشد. در دو انتهای محور چرخ ها دو داس آهنی رو به پایین و درست در زیر آن‌ها دو داس دیگر رو به بالا نصب کرده بودند که در موقع تاخت ارابه‌ها این داس‌ها به هر چیزی که برمی‌خوردند از هم می‌شکافتند.
از این ارابه‌های جدید در زمان کورش سی‌صد دستگاه تهیه شد و به فرمان او محل این ارابه‌ها در آرایش جنگی، جلو خط اول پیاده نظام بود و مأموریت اصلی آن‌ها تاختن بر روی صفوف دشمن و شکافتن آرایش او و باز کردن راه و هموار ساختن خط سیر پیاده نظام  بود. هجوم وحشت آور و برق آسا بودن ارابه‌ها هر چیزی را در برابر خود متلاشی می‌ساخت
تلفاتی که ارابه های داس دار بر مقدونی ها وارد آوردند هولناک وبسیار شدید بود در نبرد « گوگمل » یعنی آخرین نبرد داریوش سوم با اسکندر در اردوی ایران دویست ارابه داس‌دار وجود داشته و می گویند: « حمله‌ ارابه های داس‌دار بسیار وحشت آور و برش داس‌های آن‌ها به اندازه‌ایی تند و تیز بود که افراد پیاده مقدونی را به دو نیم می کرد»

در نبرد ست گوئیه در نبرد پتریا در نبرد پلوزیم در نبرد با سکاهای شمال دریا در نبرد با یونانیان در نبرد با بربرها یا همان سکاه های شمال شرق ایران در نبرد با رومیان و در نبرد با شاهان دورغزن جنگید و به عنوان برگ برنده ایرنیان به شمار می رفت .این ماشین جنگی در دو نوع چهار اسبه و دو اسبه ساخته میشد.
از همه مهم تر سلاح اصلی آن یعنی داس یا میخ فولادی بود که میتوانست هر چیزی را در زیر خود از بین ببرد. اتاقک این تانک از چوب بسیار محکمی ساخته می شد و دارای دو چرخ به قطر 1 یا 1.5 متر بود . ارابه های 4 اسبه تعداد اسب بیشتر اتاقک بزرگتر داس های بزرگتر و پهن تر و جای سلاح بیشتر و هم چنین قطر چرخ بیشتر به عنوان مرگ بارترین ماشین جنگی به شمار می آمد و با این که دارای وزن زیادی بود اما بسیار چابک بود.