باد خنک پاییز
در صدای خنده هایی که اگر نباشد، زندگی راه خودش را نمی رود؛ در گرمای دستی که روی شانه هایمان می نشیند.
در صدای خنده هایی که اگر نباشد، زندگی راه خودش را نمی رود؛ در گرمای دستی که روی شانه هایمان می نشیند. خانه در سنگ و گچ و آجر نیست. در حس حضوری است که می شود گرمایش را از یک خاطره تا آخر یک عمر همراه برد؛ در آن رضایتی که به آرامی جای خستگی را می گیرد. در لبخندی که وقتی دنیا دارد ویران می شود، به ما می گوید جای درستی ایستاده ایم.
ما، همین آدم های خسته شهر که از دویدن های بی پایان به نفس نفس افتاده ایم، خانه های هم هستیم. در هم ساکن می شویم. در همین سکونت است که به آرامش و امنیت و درکردن خستگی هایمان می رسیم. برای هم دیواری می شویم که می شود به آن تکیه داد. شیشه ای می شویم که برای دیدن آسمان و ستاره ها روشن است اما باد و توفان را به خلوتش راه نمی دهد. دری می شویم که لمس کلید کهنه اش، یادآور آرامش حضور است.
خوبی اش این است که می توانیم چشم هایمان را ببندیم و به خانه هایمان برگردیم. در را باز کنیم و آن صدای «قیژ» را بشنویم... اصلا در باید صدای قیژ بدهد تا بشود باز و بسته شدنش را فهمید. بچه ها بزرگ که می شوند از خانه، همین صدای قیژ یادشان می ماند و آدم های آواره وقتی بعد از هزار سال به خاطره های قدیمی برمی گردند به همین صداها آرام می گیرند.
به همین سادگی آواره می شویم و به همین سادگی سکونت می کنیم. مرز باریکی که بین این دو هست مثل تمام مرزهای دیگر زندگی، ترسناک و نامرئی است. مثل همان مرز بین عشق و نفرت، زندگی و مرگ و هزار چیز دیگر که از بس کنارشان بوده ایم دیگر نمی بینیمشان. با این همه در آن لحظه های اندکی که ساکنیم و آرام گرفته ایم، آن صدای خنده زنگدار دوباره در گوشمان می پیچد و آن موقع حتما بوی برنج می آید و باد خنک پاییز، پرده ها را تکان می دهد و کسی که از کوچه عبور می کند آوازی قدیمی را بلندبلند می خواند. خانه هایی که روی زمین سرد گمشان کرده ایم، در قلبمان به زندگی لرزانشان ادامه می دهند و اگر پیدایشان کنیم، دیگر آواره نمی مانیم.
منبع:همشهری انلاین
