دعای مستجاب پدر در حق فرزند!

وقتی آیة الله گلپایگانی (ره) به دنیا آمد، پدرشان دعائی کردند و آن را در پشت صحیفه سجادیه چنین نوشتند: خدایا عمر فرزندم را طولانی كن و بر وی وسعت روزی مرحمت فرما. و او را از علماء عاملین و با تقوی قرار ده خدایا این خواسته های ما را با فضل و بزرگواریت عطا فرما ای رحم كننده ترین رحم كنندگان. كه این سه دعا در حق فرزندش به استجابت رسید.

دُعا، طلب و درخواست بندگان از خدا برای رسیدن به خواسته‌ها اعم از مادی و معنوی در زندگی دنیایی یا اخروی، است.اما در این میان پدر نیکوکاری که در حق فرزندش دعا می کند  دعایش بُرد زیادی خواهد داشت. نمونه بارز این مسأله دعای حضرت ابراهیم علیه السلام است که پس از دریافت مقام رفیع امامت از خداوند خواست  تا این مقام را به فرزندانش هم عطا کند. (سوره بقره، آیه 24) خداوند نیز به پاس زحمات فراوان این پیامبر والا مقام دعای پدرانه او را مستجاب کرد و گل سرسبد پیامبران را در نسل او قرار داد. آنچنان که پیامبر بزرگوارمان که درود خدا بر او و خاندانش باد چنین فرمود: «أَنَا دَعْوَةُ أَبِی إِبْرَاهِیمَ.»(من لایحضره الفقیه، ج 4، ص 368) ؛ «من (استجابت) دعای پدرم ابراهیم هستم»
و همچنین حضرت علی علیه السلام می فرماید: «دعاى چهار گروه رد نمى شود: (اول) دعای پیشواى دادگر در حقّ ملّتش. (دوم) دعای پدر صالح در حقّ فرزندش. (سوم) دعای فرزند صالح در حقّ پدرش و (چهارم) دعای ستمدیده» (الإرشاد، ج 1، ص 3ظ 4)

دعای مستجاب پدر در حق فرزند

وقتی آیة الله گلپایگانی (ره) به دنیا آمد، پس از مراسم نامگذاری، پدرشان دست به آسمان بلند كردند و در حق فرزند دعائی کردند و آن را در پشت صحیفه سجادیه در ذیل تولد ایشان این چنین نوشتند: «اللهم طوّل عمره، و وسع رزقه، و اجعله من العلماء العاملین بفضلك و كرمك یا ارحم الراحمین» (خدایا عمر فرزندم را طولانی كن و بر وی وسعت روزی مرحمت فرما. و او را از علماء عاملین و با تقوی قرار ده خدایا این خواسته های ما را با فضل و بزرگواریت عطا فرما ای رحم كننده ترین رحم كنندگان) كه این سه دعا در حق فرزندش به استجابت رسید.

معامله با خدا به خاطر پدر

مقام معظم رهبری زمینه‌ی توفیقاتش را به خاطر یك كار نیك به پدرش می‌داند و در این زمینه می‌فرماید: بد نیست من مطلبی را از خودم برای شما نقل كنم.
بنده اگر در زندگی خود در هر زمینه توفیقاتی داشته‌ام، وقتی محاسبه می‌كنم، به نظرم می‌رسد كه این توفیقات باید از یك كار نیكی كه من به یكی از والدینم كرده‌ام، باشد.

مرحوم پدرم در سنین پیری، تقریباً بیست و چند سال قبل از فوتش (كه مرد هفتاد ساله بود) به بیماری آب چشم، كه انسان نابینا می‌شود، دچار شد. بنده آن وقت در قم بودم. تدریجاً در نامه‌هایی كه ایشان برای ما می‌نوشت، این روشن شد كه ایشان چشمش درست نمی‌بیند. من به مشهد آمدم و دیدم چشم ایشان محتاج دكتر است.
قدری به دكتر مراجعه كردم و بعد برای تحصیل به قم برگشتم، چون من از قبل ساكن قم بودم، باز ایام تعطیل شد و من مجدداً به مشهد می‌رفتم و كمی به ایشان رسیدگی كردم و دوباره برای تحصیلات به قم برگشتم.
معالجه پیشرفتی نمی‌كرد. در سال 1343 بود كه من ناچار شدم ایشان را به تهران بیاورم، چون معالجات در مشهد جواب نمی‌داد. امیدوار بودم كه دكترهای تهران، چشم ایشان را خوب خواهند كرد.
به چند دكتر كه مراجعه كردم، ما را مأیوس كردند. گفتند: «هر دو چشم ایشان معیوب شده و قابل معالجه و اصلاح نیست»
البته بعد از دو، سه سال، یك چشم ایشان معالجه شد و تا آخر عمر هم چشم‌شان می‌دید. اما در آن زمان مطلقاً نمی‌دید و باید دستشان را می‌گرفتیم و راه می‌بردیم. لذا برای من غصه درست شده بود.
اگر پدرم را رها می‌كردم و به قم می‌آمدم، ایشان مجبور بود گوشه‌ای در خانه بنشیند و قادر به مطالعه و معاشرت و هیچ كاری نبود و این برای من خیلی سخت بود.
ایشان با من هم یك انس به خصوصی داشت، با برادرهای دیگر این قدر انس نداشت. با من دكتر می‌رفت و برایش آسان نبود كه با دیگران به دكتر برود.
بنده وقتی نزد ایشان بودم، برای‌شان كتاب می‌خواندم و با هم بحث علمی می‌كردیم، و از این رو با من مأنوس بود. برادرهای دیگر این فرصت را نداشتند و یا نمی‌شد.
به هر حال، من احساس كردم اگر ایشان را در مشهد تنها رها كنم و خودم برگردم و به قم بروم، ایشان به یك موجود معطّل و از كار افتاده تبدیل می‌شود، و این مسأله برای ایشان بسیار سخت بود. برای من هم خیلی ناگوار بود.
از طرف دیگر، اگر می‌خواستم ایشان را همراهی كنم و از قم دست بردارم، این هم برای من غیر قابل تحمل بود؛ زیرا كه با قم انس گرفته بودم و تصمیم گرفته بودم تا آخر عمر در قم بمانم و از قم خارج نشوم.
اساتیدی كه من آن زمان داشتم ـ به خصوص بعضی از آنها ـ اصرار داشتند كه من از قم نروم. می‌گفتند اگر تو در قم بمانی، ممكن است كه برای آینده مفید باشی. خود من هم خیلی دلبسته بودم كه در قم بمانم. بر سر یك دو راهی گیر كرده بودم.
این مسأله در اوقاتی بود كه ما برای معالجه‌ی ایشان به تهران آمده بودیم. روزهای سختی را من در حال تردید گذراندم.
یك روز خیلی ناراحت بودم و شدیداً در حال تردید و نگرانی و اضطراب به سر می‌بردم. البته تصمیم من بیشتر بر این بود كه ایشان را به مشهد ببرم و در آنجا بگذارم و به قم برگردم. اما چون برایم سخت و ناگوار بود، به سراغ یكی از دوستانم كه در همین چهار راه حسن آباد تهران منزلی داشت، رفتم. مرد اهل معنا و آدم با معرفتی بود.
دیدم خیلی دلم تنگ شد، ‌تلفن كردم و گفتم: «شما وقت دارید كه من پیش شما بیایم» گفت: «بله»
عصر تابستانی بود كه من به منزل ایشان رفتم و قضیه را گفتم. گفتم كه من خیلی دلم گرفته و ناراحتم و علت ناراحتی من هم همین است؛ از طرفی نمی‌توانم پدرم را با این چشم نابینا تنها بگذارم، برایم سخت است.
از طرفی هم اگر بنا باشد پدرم را همراهی كنم، من دنیا و آخرتم را در قم می‌بینم و اگر اهل دنیا باشم، دنیای من در قم است، اگر اهل آخرتم باشم، آخرت من در قم است.
دنیا و آخرت من در قم است. من باید از دنیا و آخرتم بگذرم كه با پدرم بروم و در مشهد بمانم. یك تأمل مختصری كرد و گفت: «شما بیا یك كاری بكن و برای خدا از قم دست بكش و برو در مشهد بمان. خدا دنیا و آخرت تو را می‌تواند از قم به مشهد منتقل كند»
من یك تأملی كردم و دیدم عجب حرفی است، انسان می‌تواند با خدا معامله كند. من تصور می‌كردم دنیا و آخرت من در قم است. اگر در قم می‌ماندم، هم به شهر قم علاقه داشتم، هم به حوزه‌ی قم علاقه داشتم، و هم به آن حجره كه در قم داشتم، علاقه داشتم. اصلاً از قم دل نمی‌كندم و تصور من این بود كه دنیا و آخرت من در قم است.
دیدم این حرف خوبی است و برای خاطر خدا پدر را به مشهد می‌برم و پهلویش می‌مانم. خدای متعال اگر اراده كرد، می‌تواند دنیا و آخرت من را از قم به مشهد بیاورد.
تصمیم گرفتم، دلم باز شد و ناگهان از این رو به آن رو شدم، یعنی كاملاً راحت شدم و همان لحظه تصمیم گرفتم و با حال بشّاش و آسودگی به منزل آمدم.
والدین من دیده بودند كه من چند روزی است ناراحتم، تعجب كردند كه من بشّاش هستم. گفتم: «من تصمیم گرفتم كه به مشهد بیایم.» آنها هم اول باورشان نمی‌شد، از بس این تصمیم را امر بعیدی می‌دانستند كه من از قم دست بكشم. به مشهد رفتم و خدای متعال توفیقات زیادی به ما داد. به هرحال، به دنبال كار و وظیفه‌ی خود رفتم. اگر بنده در زندگی توفیقی داشتم، اعتقادم این است كه ناشی از همان برّی (نیكی) است كه به پدر، بلكه به پدر و مادرم انجام داده‌ام.
این قضیه را گفتم برای این كه شما توجه بكنید كه مسأله چقدر در پیشگاه پروردگار مهم است.» (جزوه درس اخلاق، انتشارات نمایندگی ولی فقیه در سپاه ـ چاپ خرداد، سال 1371)