اپراتور مجازی چیست؟

درواقع اپراتورهای مجازی به عنوان واسطه‌هایی حرفه‌ای برای فروش انواع خدمات موبایلی بین اپراتورهای اصلی و مشترکان وارد این بازار خواهند شد.

اپراتور مجازی شبکه تلفن همراه نوعی اپراتور تلفنی است که باید با بستن قرارداد با اپراتورهای دیگر که دارای امکانات ارسال مکالمه و داده‌ها هستند، این خدمات را بصورت عمده خریداری کرده و با برند خود به فروش آن در بازار اقدام کند و هدف نهایی از حضورش افزایش کیفیت و کاهش قیمت این خدمات در یک فضای رقابتی است.

زمزمه‌ها برای اعطای مجوز به اپراتورهای مجازی (MVNO) در ایران به اویل سال جاری و زمانی که به اعتقاد رگولاتوری، اشباع بازار موبایل فضا را جهت ورود چنین رقبایی برای چهار اپراتور موبایلی آماده کرده بود، مطرح شد.
 
در همین رابطه مدیر بررسی‌های اقتصادی سازمان تنظیم مقررات ارتباطات از آمادگی این سازمان برای ارائه مجوز به متقاضیان راه‌اندازی اپراتورهای مجازی خبر داد و ارائه این مجوز را از برنامه‌های سال 93 سازمان رگولاتوری دانست.
 
به گزارش ایسنا، حسین فلاح ضریب نفوذ تلفن همراه در ایران را نزدیک به 90 درصد ارزیابی کرد و ورود اپراتور مجازی را در شرایط بازار فعلی خدمات موبایلی از عواملی دانست که می تواند موجب افزایش خلاقیت در بازار ارتباطی و تشویق اپراتورهای تلفن همراه به ارائه خدمات بیشتر شود.

اپراتور مجازی چیست؟

اما اپراتور مجازی و خدماتی که از سوی چنین اپراتوری به مردم ارائه می‌شود چه تفاوتی با خدمات چهار اپراتور تلفن همراه فعال در کشور دارد؟
 
بر اساس توضیحات سازمان تنظیم مقررات ارتباطات اپراتور چهارم که به عنوان اپراتور مجازی در کشور فعالیت خواهد کرد، همان سرویس‌های مشابه اپراتورهای موجود را ارائه می‌دهد و عمده تفاوتی که خواهد داشت، این است که شبکه دسترسی یا همان طیف رادیویی را ندارند.
  
درواقع اپراتورهای مجازی به عنوان واسطه‌هایی حرفه‌ای برای فروش انواع خدمات موبایلی بین اپراتورهای اصلی و مشترکان وارد این بازار خواهند شد.
 
بر این اساس MVNOها قرار نیست خدمات متفاوتی را به مشترکان خود ارائه دهند و می توان گفت علاوه بر اینکه این نوع اپراتور می‌تواند با استفاده از بستر تلفن‌های همراه محتوا و اپلیکیشن‌های داخلی را ارائه دهد، مهمترین کارکردش ایجاد فضای رقابتی در بازار خدمات موبایلی است که درنهایت انتظار می رود به تعدیل قیمت‌های خدمات و بهبود کیفیت آن به نفع مشتریان بینجامد.

چالش‌های موجود

مهمترین چالش در راه ایجاد اپراتورهای مجازی که طبق تعریف استاندارد از آنها نباید بستر فیزیکی انتقال مکالمات و داده‌ها را به صورت مستقل داشته باشند، همکاری اپراتورهای اصلی برای تقسیم امکانات فیزیکی با این اپراتورهای مجازی است.
 
اگر رگولاتوری نتواند وجود چنین همکاریهایی را بین اپراتورهای چهارگانه تلفن همراه و اپراتور مجازی که می‌خواهد با بهره گیری از زیرساخت این اپراتورها وارد بازار خدمات موبایلی شوند تنظیم کند، مشکل اصلی یعنی اختلال در ارائه خدمت به مشترکان و در نهایت ناتوانی اپراتور مجازی برای باقی ماندن در عرصه رقابت ایجاد خواهد شد.
 
رگولاتوری نیز با آگاهی از امکان وجود چنین فضای ناسالمی که مانع دستیابی به هدف رقابتی کردن بازار خدمات موبایلی می‌شود، به بررسی وضعیت این بازار پرداخته است.
 
به اعتقاد این سازمان، در بازار موبایلی غیر اشباع، اپراتورهای مجازی رقیب MNOها یا همان اپراتورهای تلفن همراه خواهند شد و با توجه به نیاز اپراتور مجازی به برخی زیرساخت‌های MNOها، این اپراتورها توان رقابت در بازار ارتباطات کشور را نخواهند داشت.
 
اما آنچه که باعث شده رگولاتوری مجاب شود که سال جاری فرصت مناسبی برای ورود اپراتورهای مجازی به بازار خدمات موبایلی است و اینکه این اپراتورها در صورت ورود می توانند با دیگر اپراتورهای اصلی رقابت سالمی داشته باشند، بازاری است که به اعتقاد سازمان تنظیم مقررات از خدمات موبایلی اشباع شده است.

اپراتورها از سود خود چشم پوشی می کنند؟

با این حال علتی که باعث می‌شود ایجاد چند اپراتور مجازی امری ضروری تلقی شود، می تواند از سویی برای فعالیت این اپراتورها خطر آفرین باشد.
 
به گفته سازمان تنظیم مقررات رادیویی، با توجه به این که اپراتورهای تلفن همراه در حال حاضر در حال بالا بردن تعرفه‌های خود برای کسب سود بیشتر هستند، ورود چند اپراتور مجازی به این بازار می‌تواند به تعدیل تعرفه‌ها کمک کند. همین گفته باعث طرح این سوال می شود که اپراتورهای چهارگانه که در حال حاضر از بازار خدمات موبایلی و ارائه مستقیم آن به مشترکان سود بالایی را دریافت کنند، چگونه با واسطه قرار دادن چند اپراتور مجازی از سود خود می‌گذرند؟
 
یکی از سیاستهای رگولاتوری در برابر حل این مشکل حمایت از اپراتور مجازی با در اتخاذ سیاستهای الزام و تشویق در برابر اپراتورهای اصلی در گام‌های اولیه فعالیت MVNOها است.
 
البته درنهایت خود سازمان تنظیم مقررات نیز به این امر که ممکن است تلاشهای برخی از شرکتهایی که مایل به ورود در بحث اپراتور مجازی هستند با شکست مواجه شود، واقف است و اعلام کرده که اگرچه شاید تنها پنج یا شش اپراتور مجازی بتوانند در کشور موفق عمل کنند اما سیاست‌ رگولاتوری این است که با توجه به کشش بازار فرصت را در اختیار متقاضیان برای ایجاد این نوع اپراتور قرار دهند.

تفاوت اپراتورهای مجازی تلفن همراه با اپراتورهای موبایل

یکی از سئوال‌هایی که در ذهن کاربران موبایل و مشترکان اپراتورهای موبایل نقش می‌بندد این است که اپراتورهای مجازی تلفن همراه با اپراتورهای موبایل یا همان اپراتورهای اصلی چه تفاوت‌هایی دارند؟ نکاتی که این اپراتورها در آن تفاوت دارند را در زیر بررسی می‌کنیم.

۱. شبکه و زیرساخت فیزیکی

اپراتورهای مجازی موبایل نمی‌توانند خودشان شبکه و زیرساخت فیزیکی جدا داشته باشند. این شرکت‌ها باید برای استفاده از شبکه تلفن همراه، با یک یا چند از اپراتورهای اصلی موبایل قرار داد بسته تا بتوانند از شبکه آنها استفاده کنند. بدین ترتیب در کشور ما هر شرکتی که می‌خواهد مجوز اپراتور مجازی تلفن همراه(MVNO) را دریافت کند باید حداقل با یکی از شرکت‌های همراه اول، ایرانسل و رایتل به توافق رسیده و با آنها قرارداد امضاء کند.

۲. توسعه شبکه

اپراتورهای مجازی موبایل نمی‌توانند شبکه خود را گسترش دهند مگر اینکه اپراتور اصلی برای توسعه شبکه‌اش اقدام کند و دسترسی استفاده از آن را به اپراتور مجازی بدهد. بدین ترتیب اپراتورهای مجازی قبل از قرارداد باید به توسعه فنی و جغرافیایی شبکه اپراتور اصلی به خصوص در زمینه شبکه‌های 3G و 4G دقت کنند.

۳. تعرفه

تعرفه اپراتورهای مجازی باید بر اساس قوانین رگولاتوری و با توافق اپراتور اصلی تعیین گردد. این تعرفه‌ها در برخی مواقع کمتر از اپراتورهای اصلی و در برخی مواقع بیشتر است.

۴. شماره

سرشماره یا همان کد اپراتورهای مجازی می‌تواند متفاوت باشد و رگولاتوری به این اپراتورها سرشماره خاصی را ارائه کند. به عنوان مثال اپراتور مجازی طرف قرارداد همراه اول به جای استفاده از ۰۹۱ در شماره سیم‌کارت‌های خود از شماره مخصوص واگذار شده توسط سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی استفاده کند.

۵. سیم‌کارت

اپراتورهای مجازی می‌توانند سیم‌کارت‌های خود را از اپراتور اصلی تهیه نکرده و خودشان از شرکت تولیدکننده خریداری کنند؛ در ضمن قیمت سیم‌کارت‌های این اپراتورها می‌تواند متفاوت باشد و در این زمینه از اپراتور اصلی تبعیت نکنند.

۶. خدمات

اپراتورهای مجازی تلفن همراه برای ارائه هر خدمت که در مجوزشان ذکر شده باید با اپراتور اصلی به توافق برسند. به عنوان مثال برخی اپراتورهای مجازی پیام چندرسانه‌ای ندارند یا فقط اینترنت ارائه می‌کنند.

۷. طرح‌ها و بسته‌ها

اپراتورهای مجازی تلفن همراه می‌توانند بسته‌ها و طرح‌های تشویقی متفاوت یا ارزان‌تری را ارائه دهند.

۸. برند تجاری

اپراتورهای مجازی تلفن همراه برند تجاری خاصی خود را دارند و می‌توانند نام اپراتور یا اپراتورهای اصلی خود را در سایت یا تبلیغاتشان اعلام نکنند. این برند تجاری خاص به اپراتورهای مجازی استقلال می‌دهد.

۹. فروش

اپراتورهای مجازی موبایل می‌توانند طرح‌های فروش متفاوتی نسبت به اپراتورهای اصلی داشته باشند. برخی از اپراتورهای مجازی موبایل برای جذب مشتری بیشتر با سازمان‌ها و شرکت‌ها قرارداد می‌بندند و برخی تنها در بخش سازمانی خدمات ارائه می‌دهند. این فروش متفاوت می‌تواند شامل سیم‌کارت‌های هوادارای باشگاه‌های ورزشی، هنرمندان و ورزشکاران باشد. یکی از راه‌های خوب فروش سیم‌کارت‌های اپراتورهای مجازی، باندلینگ(فروش مشترک) گوشی‌های هوشمند و سیم‌کارت با تخفیف زیاد در قیمت گوشی خواهد بود؛ این کار برای موفقیت باید مانند کشورهای دیگر با قراردادهای چند ساله و تعهد مالک سیم‌کارت و گوشی به اپراتور فروشنده انجام شود.این کار به خاطر اینکه تا به‌حال توسط سه اپراتور ایرانی انجام نشده است، برای مشترکان اپراتورها و علاقه‌مندان فناوری جذاب است. تا کنون در باندلینگ‌های انجام شده اپراتورها با شرکت‌های تولید کننده موبایل، گوشی مورد نظر با قیمت بالاتر فروخته شده است.

۱۰. مالکیت‌های مجزا

بر اساس قوانین اپراتورها در ایران می‌توانند تنها ۱۰ سیم‌کارت را به نام یک نفر بزنند. اپراتورهای مجازی شامل این قانون می‌شوند و مالکانی که ۱۰ سیم‌کارت از یک اپراتور دارند می‌توانند ۱۰ سیم‌کارت دیگر از اپراتور مجازی طرف قرارداد با این اپراتور نیز داشته باشند.