ماجرای چهار بانوی اسیر ایرانی در یک کتاب

چینی پرداز خاطراتش را در «شصت و یک» نوشت.

 
بخشی از کتاب «شصت و یک» که خاطرات خود نوشت محمد حسین چینی پرداز از اسارتش را در بردارد، به موضوع اسارت چهار بانوی اسیر ایرانی می پردازد.
چینی پرداز خاطراتش را در «شصت و یک» نوشت/ ماجرای چهار بانوی اسیر ایرانی در یک کتاب
 
به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) کتاب «شصت و یک» خاطرات خود نوشت محمدحسین چینی پرداز را در بردارد. وی از آزادگان و جانبازان هشت سال جنگ تحمیلی است که از شهر دزفول در جبهه های جنگ حضور یافت و در نخستین روز از نوروز سال «61» اسیر شد.

این خاطرات در 6 فصل با نام های «روزهای مقاومت»، «دوکوهه، سکوی پرواز»، «اسارت»، «به سمت اردوگاه»، «آزادی» و «آلبوم خاطرات» روایت شده اند.
 
نگارنده در مقدمه کتاب درباره دلیل نامگذاری این کتاب با نام «شصت و یک» توضیح می دهد: «از آغاز که برحسب اتفاق، شروع اسارت ما در آغاز سال 61 هجری شمسی رقم خورد، با تأسی از اسرای کربلا که در آغاز سال 61 قمری به اسارت یزیدیان رفتند، نام این کتاب را 61 انتخاب کردم و آن را به قطره ای از اشک مادران، خواهران و همسران شهدا تقدیم می کند.»

در صفحه 144 کتاب می خوانیم: «یک روز اسرای عنبر با اتفاقی در اردوگاه روبه رو شدند که هم تعجب و هم غیرت آن ها را به درد آورد. از ظهر گذشته بود که خودرویی وارد اردوگاه شد، به همه داخل باش دادند، کسی حق نگاه کردن از پشت پنجره به بیرون را نداشت ولی هرطور بود این خبر بین بچه ها پخش شد.
 
از در پشتی آن خودرو، چهار اسیر زن پیاده شدند همه با تعجب نگاه می کردیم که این اسرای زن در اینجا و در دست این نامردان چه می کنند؟ چگونه اسیر شده  اند؟ پاسخ این پرسش ها ذهن ما را به خود مشغول کرده بود.
 
با آمدن این چهار خواهر غم بزرگی بر دلمان نشست، می دانستیم که اسارت برای آن ها و خانواده هایشان چندین برابر از ما سخت تر است؛ زیرا آن ها دختران جوانی بودند که اسیر دست دشمن شدند. کسانی که به هیچ قانونی پایبند نبودند، ولی ما که دائماً، مستقیم و غیرمستقیم آن ها را زیر نظر داشتیم، با گزارش گرفتن از حال و نیاز آنها، به وسیله نوشته هایی که در مکان های خاص، دسترسی به آن ها را ممکن می ساخت، از مقاومت، صلابت و پاکدامنی آن ها مطمئن بودیم.
 
آنها در طبقه بالای آسایشگاه ما اقامت داشتند و ما دائم موظب بودیم که کدام سرباز به آنجا رفت و آمد دارد. اگر کمترین سوء ظنی به یکی از سربازان داشتیم فورا به مسئول و فرمانده خود اطلاع می دادیم. تا به فرمانده عراقی برساند. عراقی ها خوب می دانستند که ما نسبت به این چهار خواهر بسیار حساس هستیم، سربازانی که مسئول حفاظت از آن ها بودند، خوب می دانستند که اگر کمترین حرکتی خلاف مرام ما انجام دهند، برای آن ها خیلی بد می شود! سربازان بعثی کاملاً مواظب بودند که به هیچ وجه اسیر دیگری، جز آن هایی که خودشان انتخاب کرده اند، با آن ها ارتباطی برقرار نکند.
 
ما برای اینکه از وضعیت آن ها مطلع شویم، مکان هایی مانند دستشویی و شکاف های دیوار را مشخص کرده بودیم و با قرار دادن شیئی یا کاغذی، از احوالشان مطلع می شدیم. تنها چند نفر از اسرای کم سن و سال را مسئول این کار قرار دادیم. هر وقت عرصه بر ما تنگ می شد، حضور آن ها در اسارت به ما روحیه می داد و ما را آرام می کرد. هرگاه کارد به استخوان می رسید، به خود می گفتیم: «آیا با وجود چهار دختر در اسارت، ابراز خستگی و ضعف معنی دارد؟»
 
کتاب «شصت و یک» را انتشارات پیام آزادگان با شمارگان 500 نسخه، قطع رقعی، 408 صفحه و به بهای 150 هزار ریال روانه بازار نشر کرده است.

منبع: ایبنا