تبیان، دستیار زندگی
رو به روی مادر می نشینم و نگاهش می کنم، به آرامی گلاب را روی سنگ می ریزد و با آرامشی خاص مزار را می شوید.
عکس نویسنده
عکس نویسنده
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

گزارشی از عرض یک زندگی زیبا

رو به روی مادر می نشینم و نگاهش می کنم، به آرامی گلاب را روی سنگ می ریزد و با آرامشی خاص مزار  را می شوید.

مرضیه ولی حصاری -بخش زیبایی تبیان
درخت

در حال و هوای خودش است و حضور مرا احساس نمیکند، لحظه ای لبخند می زند و لحظه ای قطره کوچک اشک از گونه هایش سرازیر می شود. هر هفته بدون هیچ وقفه ای سر ساعت سر مزار  پدر می آید، وقتی لباس می پوشد بادقت و وسواسی لباسهایش را انتخاب می کند که اگر کسی نداند فکر می کند به دیدار معشوقش می رود، البته فکر بیراهی هم نیست مادر هر هفته به دیدار معشوقش می آید و لحظات زیبایی را کنار پدر می گذراند.
 دستم را نزدیک می برم و دست مادر را می گیرم، مادر لبخندی می زند؛ می گویم:« مامان هیچ وقت پشیمون نشدی از اینکه گذاشتی بابا از پیشت بره، شما فقط 9 ماه کنار هم زندگی کردید از اون 9 ماه هم که بیشترش بابا جبهه بود آخه از زندگی چی فهمیدی؟» 
مادر چشمانش را نازک می کند و می گوید:« همه چیز دخترم همه چیز فهمیدم، طول زندگی خیلی مهم نیست ، مهم عرض زندگیه ؛ این که بتونی تو عرض زندگیت زیبایی های زندگی درک کنی مهمه، نه مامان جان پشیمون نیستم»
مادر انگار رفته بود به اون روزها، سرم رو روی شانه هاش می گذارم و مادر در حالی که سرم رو نوازش می کرد شروع می کند به گفتن خاطراتش:
من تازه دیپلم گرفته بودم که بابات اومد خواستگاریم، من هنوز بچه بودم، ولی از نگاه تحسین آمیز پدرم احساس می کردم حتماً باید پسر خوبی باشه که پدرم انقدر راضی به این وصلته، تو یه مراسم ساده و زیبا عقد کردیم، می گم زیبا چون هیچ تجمل و چشم و هم چشمی نبود هر چی بودیم خودمون بودیم.
 بعد از عقد فهمیدم پدرم اشتباه نکرده، مجتبی بهترین مردی بود که تا اون موقع دیده بودم، اولین هدیه که برام خرید یه کتاب بود می گفت دوست دارم کتاب بخونی می خوام بچه هام یه مادر فرهیخته داشته باشن، دوست ندارم همش بشوری و بپزی، باید درس بخونی بری دانشگاه، و من سرم را پایین می انداختم و گونه هایم سرخ می شد .

طول زندگی خیلی مهم نیست ، مهم عرض زندگیه ؛ این که بتونی تو عرض زندگیت زیبایی های زندگی درک کنی مهمه!

عروسی کردیم فردای عروسی پدرت برگشت جبهه و من چشم انتظارش نشستم، انتظار سخت بود، خیلی سخت. ولی وقتی پدرت بر می گشت همه روزهای نبودنش رو جبران می کرد، حتی نمی ذاشت غذا بپزم با اینکه خسته از عملیات بر می گشت می گفت تو بایدبشینی من غلامیت بکنم، منم می خندیم و می گفتم: « من غلام نخوام کی باید ببینم؟ ولی اون بدون توجه به حرف من کار خودش می کرد، وقتی که بود زندگی بهم لبخند می زد ، همه چیزم شده بود، تا اینکه فهمیدم دارم مادر می شم، مجتبی از خوشحالی روی پاش بند نبود انگار که رو ابرها راه می رفت، زیبایی زندگیمون با وجود تو که تو بدن من رشد می کردی صد برابر شده بود، می گفت دخترم که به دنیا بیاد دوست دارم شبیه تو بشه و من اعتراض می کردم که کی گفته بچه دختره و مجتبی شادمان می خندید و می گفت مطمئنم دختره، مطمئنم.
قطره اشکی از گوشه چشم مادر به روی صورتم می افتد، نگاهش کردم مادر آرام تر از قبل گفت: حیف که تو رو ندید! حیف!
آره دخترم پشیمون نیستم بابات مال این دنیا نبود، باید می رفت، رفتنش هم زیبا بود، من خودخواه نبودم، دلم می خواست مرد زندگیم به آرزوهاش برسه، بزرگترین آرزوی پدرت شهادت بود، می دونی بابات چی بهم می گفت، می گفت نگاهتو زیبا کن، بذار وقتی شهید شدم مثل حضرت زینب فقط زیبایی ببینی، راست می گفت، بابات وقتی شهید شد فقط زیبایی دیدم، خیلی گریه کردم ولی پشیمون نشدم.
 آدم باید بهترین و زیباترین های زندگیش برای خدا بده، من هم عشقم رو دادم.  و در عوض خدا تو رو بهم داد از روز شهادت پدرت تو کنارم بودی بهترین یادگاری دنیا، چقدرهم شبیه مجتبی هستی، دوست داشتم تو هم مثل من بتونی زیبایی های زندگی من و پدرت رو درک کنی، بدونی من پدرت خوشبخت بودیم ، یعنی خوشبخت هستیم، چون هنوز کنار هم زندگی میکنیم....



مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.