نوعی مارماهی که آرواره ای دیگر در گلوی خود دارد

این نیش سفید رنگ مجموعه ثانویه از آرواره های مارماهی است که طعمه را به سمت سیستم گوارشی جانور هدایت می کند.
آرواره های ثانویه جانور فک حلقی خوانده می شوند و  بعد از قرار گرفتن طعمه درون دهان آن را به سمت گلو و مجاری هاضمه می فرستند و جالب است بدانید تا آنجا که مشخص شده این تنها موجودی است که چنین قابلیت خیره کننده ای دارد.
 این آرواره ها در تمامی ماهی های استخوانی وجود دارند. طیف وسیعی از ماهی ها غذای خود را با آرواره های دهانی شان نمی جوند و به واسطه تکامل آرواره های حلقی توانسته اند چنین امکانی را پیدا کنند.
اما نکته ای که نباید از آن غافل شد این است که آرواره های حلقی هیچ کدام از آن ها مهارت و استادی نمونه موجود در بدن 200 گونه مختلف مارماهی رنگین را ندارد.
حال سوال اینجاست که چرا این آبزی به چنین آرواره هایی مجهز گردیده است؟
اغلب ماهی ها با استفاده از عمل مکش تغدیه می کنند و طعمه ها را به دام می اندازند؛ آن ها از این طریق در اندک زمانی شکم خود باز و بسته می کنند تا نوعی مکش را نسبت به طعمه ایجاد نمایند (البته برخی قورباغه ها و سمندرها هم چنین مشخصه ای دارند) و هرچه سر ماهی بزرگ تر باشد، نیروی مکش ایجاد شده نیز شدت بالاتری خواهد داشت.
مارماهی های رنگین اما بیشتر ترجیح می دهند که درون شکاف های بستر دریا زندگی کنند و به همین خاطر رفته رفته جثه ای نحیف پیدا کرده اند و از همین رو نمی توانند آن نیروی مکش مورد نیاز را برای گرفتن طعمه ها ایجاد نمایند.
لازم به ذکر  است که این آبزی توانایی شکار طعمه های بزرگ تر را هم دارد و آنها را به یکباره می بلعد (طول برخی گونه های مارماهی رنگین به سه متر می رسد). با در نظر داشتن همین مساله، آبزی مورد بحث صرفا نمی تواند با تکیه بر نیروی مکش شکار کند.

مارماهی رنگین یا دیگر گونه های شبیه به آن می توانند درون کوچک ترین منافذ خود را جای دهند و ماهی بگیرند و در نهایت هم طعمه ها میان مارماهی رنگین و شکارچیانی که با آن مشارکت نموده اند تقسیم خواهد شد.
اگر هامور ببیند که طعمه درون یکی از مرجان های زیرآبی پنهان شده، با یک حرکت سر دیگر مارماهی رنگین را از این موضوع باخبر می کند (عملی مشابه به حرکت دادن انگشت اشاره). مارماهی نیز درخواست شریک و همدست خود را اجابت کرده و بدن کشیده اش را به درون کوچک ترین حفره ها می برد تا طعمه ها را شناسایی نماید و از آن طرف، هامور هم راه فرار را بر این جانور می بندد.
در نهایت نیز مارماهی نخستین طعمه ای که با آن برخورد نماید را می گیرد اما این استراتژی مشارکتی برای شکار در قلمرو حیوانات امری عجیب به حساب می آید و کمتر نمونه آن مشاهده شده است. در هر حال همکاری مارماهی رنگین و هامور را می توان نمود بسیار خوبی از هوش و استعداد آبزیان دانست.