تبیان، دستیار زندگی
چند روزی است که مشعل المپیک در ریودوژانیروی برزیل روشن شده و ضیافتی باشکوه آغاز شده است. بازی های المپیک از سال 1896 برگزار می شود و هدف اصلی آن متحد کردن کشورها با یکدیگر است و کاروان ورزش ایران نیز 16 بار در این رقابت ها حضور یافته است.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

نقش قدرت اقتصادی در المپیک ورزشی

چند روزی است که مشعل المپیک در ریودوژانیروی برزیل روشن شده و ضیافتی باشکوه آغاز شده است. بازی های المپیک از سال 1896 برگزار می شود و هدف اصلی آن متحد کردن کشورها با یکدیگر است و کاروان ورزش ایران نیز 16 بار در این رقابت ها حضور یافته است.

بخش اقتصاد تبیان

المپیک ورزشی

مسابقات المپیک تاکنون 27 بار برگزار شده و آتن اولین میزبان این مسابقات بوده است.  در اقتصاد کلان شاخصی مهم به نام تولید ناخالص داخلی(GDP) وجود دارد. حجم اقتصادهای ملی با این شاخص سنجیده می شود و علی القاعده کشوری که تولید بیشتری دارد اقتصادش نیز بزرگتر و پیشرو تر است.

امروزه اغلب متفکرین بر این عقیده اند که قدرت واقعی هر دولت-ملتی نه به تسلیحات نظامی و یا تاریخ باشکوه او وابسته است و نه حتی به منابع طبیعی فراوانش بستگی دارد. بلکه آنچه که قدرت سیاسی دولتها را ارتقاء می دهد، قدرت اقتصادی و به تعبیری دیگر ثروتمندی آن کشور است.

این بزرگی تولید ناخالص داخلی است که شهروندان را ثروتمند و دولت را قدرتمند میکند.  با نگاهی به ادوار برگزار شده المپیک از سال 1896 تا 2012 به روشنی می توانیم تبلور قدرت اقتصادی و ثروت را در مدال آوری کشورها ببینیم.

حتی در میزبانی مسابقات آنچه که خودنمایی میکند قدرت اقتصاد و ثروتمندی دولتهاست. به طوری که قاره اروپا با 15 بار میزبانی،  آسیا و آمریکا نیز هر کدام با شش بار رکوردار میزبانی المپیک هستند. قاره آفریقا تا به حال میزبانی نگرفته است!

در اقتصاد جهانی و بنا بر آمار سال 2014 صندوق بین المللی پول(IMF) اتحادیه اروپایی، چین و ایالات متحده آمریکا به ترتیب با 18.12، 18.09 و 17.35 تریلیون دلار تولید ناخالص داخلی بزرگترین اقتصادهای دنیا هستند.از طرفی دیگر و با نگاه به چند دوره اخیر مسابقات المپیک به روشنی می توانیم هم پوشانی قدرت اقتصادی با قدرت ورزشی کشورها را ملاحظه کنیم.

بعنوان مثال در رده بنده مدالی ادوار المپیک، کشور آمریکا از آغاز تا حال 16 بار در مقام اول و 8 بار در مکان دوم قرار گرفته و یک بار هم سوم شده است!  تعداد اعضای کمیته المپیک (با 204 کشور عضو) از تعداد اعضای سازمان ملل متحد با 193 کشور عضو نیز بیشتر است! اما همان طور که بخش بزرگی از تولید جهانی توسط اتحادیه اروپایی، چین و آمریکا صورت می گیرد در توزیع مدالها نیز سهم این سه قدرت اقتصادی از بسیاری از کشورهای دیگر بیشتر است.

در المپیک 2012 لندن از مجموع 204 کشور شرکت کننده تنها 85 کشور موفق به دریافت مدال شدند و 119 کشور دیگر هیچ مدالی کسب نکردند! از مجموع 302 طلای توزیع شده در المپیک 2012 سه کشور آمریکا، چین و بریتانیا 113 مدال را از آن خود کرده اند که از یک سوم کل طلاهای توزیع شده هم بیشتر است.  برخی کشورهای دیگر نیز با رشد و توسعه اقتصادی به قدرت های ورزشی تبدیل شده اند. کره جنوبی مثال خوبی در اینباره است. کره جنوبی با GDP بیش از یک تریلیون دلاری خود در دهه اخیر توانسته به یکی از قدرتهای ورزشی جهان تبدیل شود. کره در دوره قبلی این مسابقات با کسب 28 مدال در رده پنجم رقابتها قرار گرفت. چین نمونه اعلاتر هم پوشانی قدرت اقتصادی با قدرت ورزشی است. چین با رونق اقتصادی دو دهه اخیر خود توانست المپیک 2008 را با شکوه ویژه ای میزبانی کند و همزمان در رده بندی مدالی نیز ایالات متحده را کنار زده و قدرت نخست ورزش جهان شود.

ایران نیز در المپیک 1900 پاریس برای اولین بار حضور یافت و تا المپیک 2012 لندن 15 طلا ، 20 نقره و 25 برنز کسب کرده است. بی شک تعداد مدالهای کسب شده کشورمان تابحال علاوه بر اینکه متاثر از مسائل نهادی، مدیریت ورزشی و ورزش دولتی است به یک عامل اساسی دیگر نیز مربوط میشود و آن عامل، GDP است. همانطور که در توسعه اقتصادی، استراتژی مشخصی نداریم در توسعه ورزشی نیز اسیر روزمرگی و هیجانهای کاذب هستیم.

ما اگر می خواهیم به یک قدرت ورزشی در جهان تبدیل شویم باید تولید را جدی گرفته و برای فعالیت های مولد اقتصادی ارزش قائل شویم. تا زمانی که به اقتصاد بسته و دولتی مبتنی بر نفت بها میدهیم باید به ورزش وابسته به کشتی، وزنه برداری و تکواندو نیز قانع باشیم و بسیاری از رشته های مدال آور دیگر را نبینیم.

در عصر جهانی شدن و رقابت، آنچه که قدرت حقیقی یک کشور را در عرصه های سیاسی، فرهنگی و ورزشی تعیین می کند نه تسلیحات نظامی و تاریخ چند هزار ساله بلکه رفاه و سعادتمندی شهروندان در پرتو رشد تولید ملی و قدرت اقتصادی است.


منبع: اقتصاد نیوز