تروریستی که برنده جایزه صلح نوبل شد

در  زمان نوجوانی مناخم بگین بیشتر یهودیان روسیه، پیرو افکار ولادیمیر ژابوتینسکی بودند، خانواده بگین هم همچون ژابوتینسکی از طرفداران جنبش مسلحانه صهیونیسم برای ایجاد کشور اسرائیل بودند. مناخیم بلافاصله به سازمان بتار پیوست. یک سال بعد، مناخیم هفده ساله فرمانده بتار در شهر خودشان    برست لیتوفسک شد. هم زمان بگین در دانشگاه ورشو درس حقوق خواند.

من اسلحه به دست می گیرم تا هم از قومم دفاع کنم و هم وطنم را به پیروزی برسانم

او در کنگره اعضای بتار در سال 1938 سوگند گروه را اینچنین قرار داد: «من اسلحه به دست می گیرم تا هم از قومم دفاع کنم و هم وطنم را به پیروزی برسانم». خیلی زود، او در جنبش ژابوتینسکی رشد کرد و در سال 1939 معاون عملیاتی بتار شد. جنگ جهانی دوم که شروع شد، آلمانی ها به ورشو حمله کردند. بگین مجبور شد از ورشو فرار کند. در این زمان بود که او به ارتش آندرس که در شوروی از لهستانی تبارها تشکیل شده بود، پیوست. سال 1942 نخست وزیر آینده اسرائیل از راه ایران به فلسطین رفت. او پس از ورود به فلسطین با گروه ایرگون ارتباط برقرار کرد. ایرگونی ها هم از تندروهای یهودی بودند که در فلسطین وقت کارهای مسلحانه می کردند. دو ماه بعد بگین، فرمانده ایرگون شد

محبوبیت شارون، بخت لیکود در انتخابات شد. 21 ژوئن 1977 بگین نخست وزیر اسرائیل شد. وی در 27 اکتبر 1978 با دیدار انورسادات رئیس جمهور مصر در بیت المقدس، قرارداد صلحی را مبنی بر خروج کامل نیروهای اسرائیلی از صحرای سینا و نیز تشکیل حکومت خودگردان برای فلسطین ها در فلسطین اشغالی را امضا کرد که بعدها به قرارداد کمپ دیوید مشهور گشت.

بگین مدتی در دهه 40 میلادی رهبری سازمان نظامی ملی در سرزمین اسرائیل (ایرگون) را که از سوی قیومیت بریتانیا بر فلسطین، «تروریست» خوانده شده بود را بر عهده داشت.

بگین در سال 1948 هنگامی که رهبر حزب آزادی بود، برای درخواست کمک مالی سفری به ایالات متحده انجام داد. در طول آن سفر، هانا آرنت و برخی دیگر از روشنفکران یهودی، در نامه ای سرگشاده به روزنامه ی نیویورک تایمز وی را رهبر حزبی خواندند که «به شدت در سازماندهی، روش ها، فلسفه ی  سیاسی و خواسته ی اجتماعی مشابه حزب های نازی و فاشیست است». در این نامه به کشتار دیریاسین که طی آن 240 نفر ساکنین روستایی کشته شدند، اشاره شده است. این نامه از جمله توسط آلبرت آینشتاین، برنده ی جایزه ی نوبل فیزیک، امضا شد.

مناخیم بگین عامل حمله تروریستی به هتل کینگ داوید بود

اهمیتی ندارد که شیر سالم یا ناسالم باشد زیرا حتی اگر مسموم باشد هم نمی تواند کشنده باشد. درست بر خلاف محتویات آن هفت بشکه شیری که پیش از ظهر روز 22 جولای 1946 در رستوران لوروژه واقع در زیرزمین هتل موسوم به «کینگ داوید» شهر اورشلیم انبار شده بود.

هر یک از این بشکه ها 50 کیلوگرم وزن داشت و پر از مواد منفجره دست ساز بود. شش مرد در لباس های بلند عربی در کنار ورودی زیرزمین آماده بودند که بلافاصله پس از عبور آن جرثقیل کوچک از پست ایست بازرسی آن محموله مرگبار را برای انتقال از این محل بارگیری کنند، زیرا این ساختمان هفت طبقه که در آن زمان 15 سال از ساخت آن می گذشت نه تنها اولین مبدأ دیدارکنندگان از اورشلیم به حساب می آمد بلکه در بخش جنوبی آن قسمت های مختلف تشکیلات بریتانیایی مسئول اداره فلسطین قرار داشت؛ همان تشکیلاتی که فلسطین تحت قیمومت را به اصطلاح اداره می کرد.

به دلیل وجود همین نهاد بود که این هتل هدفی بالقوه برای گروه های مختلف فلسطینی و غیرفلسطینی محسوب می شد. به عبارت بهتر در سال 1946 سرزمین فلسطین شاهد حضور دو گروه خشمگین بود: دسته نخست همان گروه های عربی بودند که قصد داشتند به هر صورت ممکن از ادامه ورود یهودیان به خاک کشور خود جلوگیری کنند و دسته دوم همان گروه های تروریست صهیونیستی بودند که می خواستند با حمله به اهداف بریتانیایی (و حمله به اعراب) هدف و آرمان صهیونیسم یعنی تشکیل یک کشور یهود در خاک فلسطین را محقق کنند. اینکه به چه دلیل این آرمان می باید از طریق ترور و جنایت محقق شود، رازی است که همچنان از سوی فعالان صهیونیستی که همگی عضو گروه آرگون بودند بی پاسخ مانده است.

رهبری این گروه تروریستی زیرزمینی از سال 1944 بر عهده مناخیم بگین بود. بگین که زاده منطقه برست واقع در روسیه تزاری آن زمان بود، به عنوان یک صهیونیست متعصب در سال 1942 برای نخستین بار به فلسطین آمد. او از یک سو چهره ای کاریزماتیک برای صهیونیست ها به حساب می آمد و از سوی دیگر فردی بی رحم و خشن بود که در نهایت خشونت به اقدامات تروریستی و جنایتکارانه دست می زد و حمله به هتل کینگ داوید در واقع بزرگترین عملیات مناخیم بگین محسوب می شد. مردان سرسپرده رهبر آرگون در مسیر انبار رستوران هتل سر و صدای زیادی به راه انداختند. از آن جایی که اتاق بی سیم یگان های بریتانیایی در همین محل قرار داشت، یکی از افسران بریتانیایی از اتاق بیرون آمده و با دیدن انتقال غیرمعمول محموله های شیر فوراً مشکوک شد. در همان لحظات تبادل آتش بین صهیونیست ها و نیروهای بریتانیایی آغاز شد اما هنوز مشخص نیست که کدام طرف اولین گلوله را شلیک کرد.

در هر حال در جریان این درگیری بود که دو سرباز بریتانیایی کشته و دو تن از اعضای آرگون به شدت زخمی شدند. اما این مساله نیز تروریست های صهیونیست را ادامه کار بازنداشت و آن ها طبق برنامه قبلی همه مواد منفجره را زیر ستون های جنوبی هتل جاسازی و به وسیله چاشنی های ساعتی برای انفجار آماده کردند. سپس به سرعت از هتل خارج شده و به دو زن که بیرون از ساختمان منتظر ایستاده بودند علامت دادند. آن دو زن نیز به دو کیوسک تلفن در همان نزدیکی رفتند و با تحریریه روزنامه فلسطین پست و پذیرش هتل و همین طور با سفارت فرانسه تماس گرفتند. پیام آن دو زن در این تماس ها تقریباً به یک صورت بود و به یک اندازه خطرناک نشان می داد: «من به نمایندگی از تشکیلات زیرزمینی هبرون صحبت می کنم! ما یک بمب در هتل کار گذاشته ایم! فوراً محل را تخلیه کنید! به شما هشدار می دهیم!»

کوتاه زمانی بعد یعنی تقریباً ساعت 12:25 بود که افراد مناخیم بگین با هدف وحشت افکنی یک بمب کوچک را در مقابل هتل منفجر کردند. اما تقریباً بیست دقیقه بعد از آن تماس های هشدار بود که آن هفت «بشکه شیر» منفجر شد و نیمی از جناح جنوبی هتل را کاملاً ویران کرد.

عملیات جستجوی قربانیان تا 9 روز پس از انفجار ادامه داشت و سپس به صورت رسمی اعلام شد که 91 نفر بر اثر این حمله تروریستی کشته شده اند. 28 نفر از قربانیان بریتانیایی، 41 نفر عرب، 17 نفر یهودی و پنج نفر از اتباع دیگر کشورها به شمار می آمدند. 21 نفر از بریتانیایی های کشته شده از جمله مقامات رده بالای به اصطلاح دولت سرپرست فلسطین محسوب می شدند. 49 نفر از قربانیان نیز از کارمندان و همکاران دون پایه هتل کینگ داوید بودند.

این حمله تروریستی نه تنها در فلسطین بلکه در بریتانیا نیز به شدت مردم را شوکه کرد. البته این شوک چندان به دلیل شمار قربانیان این جنایت نبود زیرا تنها یک سال از پایان دومین جنگ ویرانگر جهانی می گذشت و مردم دنیا و به ویژه مردم اروپا از شمار بالای قربانیان چندان تعجب نمی کردند. اما شکل جدید این خشونت یعنی حمله با بمب بود که احساس ناامنی را در میان مردم افزایش می داد.

ابعاد این جنایت و پیامدهای منفی آن به اندازه ای بود که حتی نماینده رسمی یهودیان فلسطینی موسوم به «آژانس یهود» نیز به شدت این حمله را محکوم و در عین حال با انتشار اعلامیه ای اعلام کرد: «این حمله از تشکیل یک دولت یهود بر اساس دلایل تاریخی جلوگیری می کند. مسئولیت این حمله بر عهده باندهای جنایتکار است.»

از سوی دیگر گروه تروریستی آرگون با انتشار اعلامیه ای ضمن بر عهده گرفتن این حمله تروریستی اعلام کرد که آن ها نیز تصور نمی کردند این حمله چنین ابعادی داشته باشد: «با این حال ما قبل از انفجار بمب ها هشدار داده بودیم.» آرگون در ادامه این اعلامیه آورده است: «از آن جایی که مابین ساعت های12:10 و 12:15 سه بار هشدار دادیم و درخواست تخلیه هتل را کردیم، مسئولیت از دست رفتن جان انسان های غیرنظامی نه بر عهده ما بلکه بر عهده مقام های بریتانیایی است.» افزون بر آن در اعلامیه آرگون اعلام شده است: «ما سوگوار قربانیان یهودی هستیم. آن ها قربانیان تراژیک جنگ رهایی بخش هبرون محسوب می شوند.»

با این حال این حمله موجب آن شد که گروه آرگون به نوعی از سوی سازمان های یهودی اعم از سازمان های قانونی و غیرقانونی، طرد و منزوی شود. اما این وضعیت مانع از آن نشد که مناخیم بگین به طراحی و اجرای حملات البته با ابعاد کوچکتر ادامه دهد و در همان حال ظاهراً از سوی تشکیلات بریتانیا مورد پیگرد قرار گرفت. اما تنها دو سال پس از آن بود که گروه تروریستی آرگون توانست با استفاده از موقعیتی که به واسطه نخستین جنگ اعراب و اسرائیل به وجود آمد، وارد نیروهای مسلح جدید اسرائیل شود.

تأسف بار آن که حتی این پیشینه تروریستی مناخیم بگین نیز مانع از موفقیت های سیاسی او نگردید. البته در آغاز کار یعنی زمانی که بگین به عنوان یک نماینده محافظه کار وارد مجلس اسرائیل یا همان کنست شد، به نوعی از سوی دیگر گروه های حاضر در آن مجلس تحریم شده بود اما این وضعیت در سال های پایانی دهه 1960 تغییر کرد و بالاخره در ماه مه 1977 بود که مناخیم بگین به مدت شش سال پست نخست وزیری اسرائیل را بر عهده گرفت.

و درست همین تروریست سابق بود که به دلیل مذاکرات صلح با مصر و انعقاد پیمان صلح با انور سادات، به صورت مشترک با رئیس جمهور مصر جایزه صلح نوبل سال 1978 را از آن خود کرد! در آن زمان اعتراض های زیادی علیه این تصمیم کمیته صلح نوبل صورت گرفت و نه تنها اعراب بلکه برخی از اسرائیلی ها نیز البته با انگیزه های متفاوت، از اعطای این جایزه به مناخیم بگین ابراز انزجار کردند. در این میان اما شاید اعتراض بریتانیایی ها تندتر از دیگران بود زیرا مردم بریتانیا هنوز حمله به هتل کینگ داوید را فراموش نکرده بودند.