پنج روز پس از همه پرسی تاریخی
رایزنی در مورد جانشینان کامرون، آشوب در حزب اپوزیسیون، تشدید آزار مهاجران در اروپا، پیشنهادهای نخست وزیر ایتالیا برای پیش گیری از جدایی های بیشتر در اتحادیه و چندین خبر و تحلیل دیگر پیرامون برگزیت را در این گزارش پیگیری کنید.
بخش سیاست تبیان
به گزارش تبیان به نقل از مشرق نیوز ، پنجشنبه گذشته مردم بریتانیا یک روز تاریخی را برای خود رقم زدند. پس از 43 سال عضویت «اسب تروای آمریکا» در اتحادیه اروپا، بالاخره بحران بیکاری و سیل مهاجران اکثریت مردم این کشور را قانع کرد که بدون خروج از اتحادیه نمی توانند به آینده دلخوش باشند. "رنزی" نخست وزیر ایتالیا هشدار داد زمان اصلاحات اساسی در اتحادیه اروپا فرارسیده است
کامرون اگر چه حزب محافظه کار رسماً در آستانه رفراندوم بیطرف ماند، اما رهبری جناح هوادار ماندن در اتحادیه را برعهده داشت. برای دیوید نتایج همه پرسی یک شکست بود، اما جای شکرش برای او باقی است که در پایتخت بریتانیا غریب نیست. 60% لندن نشینان مخالف برگزیت بوده و هستند.
در روزهای اخیر مواضع و تحلیل هایی از سوی سیاستمداران و رسانه ها پیرامون برگزیت منتشر شده و تحولات داخلی و خارجی در پی آن رخ داده است. بد نیست سری به این مجموعه زده و از حال و هوای برگزیت، 5 روز پس از همه پرسی خبر بگیریم.
تحلیل های ثانویه از نتایج همه پرسی جالب توجه است. هر چه سن رأی دهندگان بالاتر رفته است، رأی مثبت به برکسیت بیشتر شده است. در حالی که 43 سال از عضویت بریتانیا در اتحادیه می گذرد، نتایج همه پرسی نشان می دهد شهروندانی که میزان بیشتری از این سال ها را تجربه کرده اند، از اتحادیه اروپا ناامیدتر شده اند. این دقیقاً برخلاف میزان تحصیلات بریتانیایی ها است که هر چه بیشتر بوده، مخالفت با برگزیت نیز بیشتر شده است.
همان گونه که پیش بینی می شد، مناطقی که ساکنان آن از شاغلان نیمه ماهر یا فاقد مهارت هستند بیشتر به برگزیت تمایل داشتند، زیرا در هر نوع تغییری، روزنه امیدی برای بهبود وضعیت خود می بینند. مهاجران نیز که اعتراض هواداران خروج از اتحادیه نسبت به حضور غیربریتانیایی ها در کشور را می دیدند، عمدتاً رأی منفی خود را به صندوق ها ریختند.
اگر چه زمان زیادی از همه پرسی ناموفق اسکاتلندی ها برای جدایی از بریتانیا نمی گذرد (سال 2014 میلادی)، اما استقلال طلبان پویش جدیدی به راه انداخته اند. داستان از آن قرار است که طبق نتایج همه پرسی پنج شنبه، ایرلند شمالی و اسکاتلند بیشترین آرای منفی را به صندوق برگزیت ریختند اما حالا مجبورند پشت سر انگلستان از اتحادیه خارج شوند. حالا که ادغام در پادشاهی متحد بریتانیا مانع تداوم عضویت اسکاتلند در اتحادیه اروپا است، استقلال طلبان تلاش می کنند اکثریت موافق عضویت در اتحادیه را وارد جبهه خود کنند.
نیکولا استرجن وزیر اول اسکاتلند و رئیس حزب ملی گرای این کشور پیش از برگزاری رفراندوم پنج شنبه گفته بود اگر رأی اسکاتلندی ها خلاف اکثریت بریتانیایی ها باشد، برگزاری مجدد رفراندوم استقلال اسکاتلند «اجتناب ناپذیر» است.
کامرون بلافاصله پس از اعلام نتایج از استعفای خود خبر داد که پس از چند ماه عملی خواهد شد. حالا 330 نماینده از حزب محافظه کار در مجلس عوام هستند که هر یک از نظر قانونی می توانند نخست وزیر آینده یا یکی از وزرای کابینه جدید باشند. اما هر کس کلیددار خانه شماره 10 خیابان داونینگ لندن شود، مدیریت جامعه ای دوپاره و تا حدودی حیران را برعهده خواهد داشت.
ویلیام هیگ وزیر پیشین امور خارجه در یادداشتی در دیلی تلگراف چهار پرسش اساسی را مطرح می کند که به نظر او هر یک از نمایندگان هم حزبی اش پیش از فکرکردن به نخست وزیری باید پاسخ روشنی برای آن داشته باشند:
* چه تعاملی با اتحادیه اروپا پس از جدایی خواهیم داشت؟
* چگونه با وجود شکل گیری محدودیت های اقتصادی، اعتماد سرمایه گذاران خارجی را حفظ خواهیم کرد؟
* چه تاکتیک هایی برای تجزیه نشدن پادشاهی متحد بریتانیا به کار گیریم؟
* چگونه می توان از غالب شدن حزب کارگر (بزرگترین رقیب حزب محافظه کار در مجلس عوام) جلوگیری کرد؟
دو گزینه ای که تا کنون برای جانشینی کامرون مطرح شده اند، جرج آزبورن وزیر دارایی و بوریس جانسون شهردار پیشین لندن و رهبر پویش هوداران خروج هستند که اولی اعلام کرده قصد نخست وزیری ندارد. رسانه هایی مانند گاردین که مخالف برگزیت بوده اند، انتقاد علیه جانسون را دستور کار بعدی خود قرار داده اند.
حزب کارگر هم اکنون با 232 نماینده، دومین حزب بزرگ در مجلس عوام است و وظیفه تشکیل اپوزیسیون و دولت سایه را برعهده دارد. از آنجا که کوربین علی رغم تمایل بسیاری از اعضای حزبش نسبت به جدایی بریتانیا از اتحادیه اروپا، مخالفت حزب خود را با برگزیت ابراز کرده بود، حالا مخالفان هم حزبی اش تلاش می کنند او را برکنار کنند. تعدادی از نمایندگی استعفا داده اند و بسیاری هم از عضویت دولت سایه کناره گرفته اند. دوشنبه شب جلسه جنجالی اعضای حزب کارگر برگزار شد و حدود 150 تن از حاضران خواهان استعفای کوربین پیش از فروپاشی حزب شدند.
اگر چه این به چیزی شبیه زلزله شبیه است و فرصت بهره گیری از دوپارگی حزب محافظه کار را از کوربین می گیرد، اما به دلیل ریشه داربودن حزب کارگر نمی توان منتظر فروپاشی آن به دلیل برگزیت بود.
کوربین اعلام کرده به نظرات مخالفان احترام می گذارد اما نمی تواند حمایت نمایندگان دیگر و مردم را از خود نادیده بگیرد. بنابر این در هر انتخاباتی برای رهبری حزب کارگر، حضور خواهد داشت.
«عضویت بریتانیا در ناتو مبنای تداوم سیاست خارجی، امنیتی و اقتصادی ایالات متحده خواهد بود». این جملات سرد را اوباما پس از اعلام نتایج برگزیت ابراز کرد. سفر او به لندن برای بحث پیرامون انعقاد پیمان تجاری با اتحادیه اروپا و توصیه او به مردم بریتانیا برای ماندن در اتحادیه در آستانه همه پرسی برگزیت خبرساز شده بود.
در جبهه مقابل اما ترامپ نامزد احتمالی جمهوری خواهان در انتخابات ریاست جمهوری آتی و سارا پارلین از فعالان جنبش تی پارتی استقبال گرمی از برگزیت صورت دادند. دانلد نوشت «آنها کشور خود را پس گرفتند، همان طور که ما آمریکا را پس خواهیم گرفت». پالین نیز از بریتانیایی ها تقدیر کرد بخاطر اینکه از هواداران «حکومت واحد جهانی که به استحاله حاکمیت های ملی می انجامد» فریب نخوردند. او خواهان رفع «قیدوبندهای» سازمان ملل بر دست و پای ایالات متحده شد.
مارین لوپن رهبر جبهه ملی فرانسه از «پیروزی آزادی» یاد کرد و ملانشن سیاستمدار فرانسوی که سابقه وزارت و سناتوری دارد، از لزوم حذف انگلیسی از زبان های رسمی اتحادیه اروپا سخن گفت، اما اولاند رئیس جمهوری فرانسه که این روزها با کمبود محبوبیت در کشورش دست و پنجه نرم می کند، اقدام بریتانیایی ها را «یک انتخاب دردناک» توصیف کرد که مجبور است به آن احترام بگذارد. او گفت «آنچه روزی غیرقابل باور بود، حالا گریزناپذیر شده است». آنگلا مرکل صدراعظم آلمان نیز پیش از هر چیز خواهان تأمل بر شرایط به وجودآمده و سپس تصمیم گیری در برابر تبعات منفی برگزیت شد.
در میان سایر سیاستمداران جهان پوتین رئیس جمهور روسیه از پیامدهای مثبت و منفی برگزیت سخن گفت، همانند مالکوم ترنبول نخست وزیر استرالیا که بدون اعلام موضع خاص، از تداوم «روابط بسیار نزدیک با پادشاهی بریتانیا» خبر داد. هنوز یک فرماندار کل از جانب ملکه بریتانیا، ریاست تشریفاتی دولت استرالیا را برعهده دارد.
ورود سیل آسای مهاجران یکی از دلایل اصلی تمایل شهروندان بریتانیایی به خروج از اتحادیه عنوان شده است، اما پس از برگزاری همه پرسی نیز مهاجران همچنان خبر می سازند. وضعیت آنها که طیف های مختلفی دارند، هنوز نامعلوم است. برخی سال ها پیش و برخی در یکی دوسال اخیر به بریتانیا آمده اند؛ برخی در کشورهای اروپایی و برخی در خاورمیانه ریشه دارند. دولت بریتانیا چه برنامه ای برای این گروه ها دارد؟
پیروزی ملی گرایان در همه پرسی پنج شنبه موجب افزایش آزار مهاجران در بریتانیا شده است. گارسیای 32 ساله با تبار رومانیایی به خبرنگار آسوشیتدپرس گفت «پیش از جمعه گذشته ما در یک جامعه متساهل و دارای تحمل زندگی می کردیم. من 13 سال است اینجا زندگی می کنم اما هرگز چنین حسی را تجربه نکرده بودم که مجبور باشم اصالتم را پنهان کنم». مادر 31 ساله لهستانی تبار نیز به سفارت این کشور در لندن نوشته به شدت نگران خود و آینده دخترانش در بریتانیا است:«ما دیگر احساس امنیت نمی کنیم».
آدام بولتون از کارکنان اسکای نیوز در توئیت خود خبر داد خود و خانواده اش مستقیماً شاهد سه مورد آزار رنگین پوستان در ساعات بازگشت به خانه بوده اند. اگر چه بیش از همه مهاجرانی با تبار اروپای شرقی هدف آزارها بوده اند، اما آمریکایی ها و آلمانی ها نیز تشدید آزارها علیه خود را گزارش داده اند.
مرکل، اولاند و رنزی نخست وزیر ایتالیا در برلین دیدار کردند و خواستار تسریع بریتانیا در ارائه درخواست رسمی برای خروج از اتحادیه طبق اصل پنجاهم شدند تا هر چه سریعتر این وضعیت «عدم اطمینان» پایان یابد. آنها در آستانه سفر کامرون برای شرکت در اجلاس سران اتحادیه اروپا گفتند بدون اقدام رسمی لندن، هیچ مذاکره رسمی و غیررسمی صورت نخواهد گرفت. کامرون البته چنین نکرده اما دست کم پرونده برگزاری مجدد رفراندوم برگزیت را برای همیشه بست.
مرکل، اولاند و رنزی همچنین تأکید کردند در مورد راه های پیش گیری از پیامدهای منفی خروج بریتانیا اتفاق نظر دارند. شاید این سخن آنها بیش از اینکه واقعیت را نمایندگی کند، تلاشی برای پایان دادن به نگرانی ها و پیامدهای سیاسی و اقتصادی منفی آن بوده است.
رنزی نخست وزیر ایتالیا اما پیش از پرواز به برلین صریحتر سخن گفته و خواهان تغییرات اساسی و بلندمدت در اتحادیه اروپا شد تا از جدایی اعضای دیگر پیش گیری شود. او با اشاره به پیشنهادهای گذشته ایتالیا گفت برگزیت نشان داد اتحادیه اروپا باید بعد از این «بیشتر بر روی مسائل اجتماعی و کمتر بر روی مسائل بوروکراتیک» تمرکز کند.
نخست وزیر ایتالیا که کسری بودجه کشورش معادل 133% تولید داخلی آن است، خواستار «رشد بیشتر و سرمایه گذاری بیشتر، ریاضت اقتصادی کمتر و بورکراسی کمتر» شد. به نظر می رسد کشورهایی چون ایتالیا و یونان قصد دارند از احساس خطر اعضای اتحادیه اروپا به نفع کشورهای خود بهره گیرند و تقاضاهای مورد نظرشان را عملی کنند.
منبع : مشرق
