ارغوان رضایی: می خواهم نفر اول تنیس جهان شوم
قبل از اینكه چهره شرقی‌اش یا حتی لهجه شیرین فارسی‌اش بگویند كه او یك دختر ایرانی است، گردنبندش معرفی‌اش می‌كند گردنبندی كه به اندازه خود ارغوان رضایی معروف است؛ نقشه ایران. اما این تنها چیزی است كه می‌گوید ارغوان ایرانی است. علاقه خاصی دارد كه از ایرانی‌بودنش و از ایران صحبت كند، اما واقعیت این است كه او متعلق به فرانسه است و تنیس این كشور.
ارغوان رضایی سال پیش وقتی در جدول رنكینگ بهترین تنیسورهای جهان تا چهل و یكم بالا رفت، معروف شد. دختری با ملیت ایرانی - فرانسوی كه مثل همه تنیسورها می‌خواهد روزی شماره یك جهان شود. ارغوان چند هفته پیش در تهران بود، برای تمرین در زمین‌های هارت كورت كرج و دیدن خانواده پدری و مادری.
او در اولین گرند اسلم امسال یعنی مسابقه‌های اوپن استرالیا نتیجه نگرفت و در دور اول مغلوب شد.
مسابقه‌ای كه قرار بود او را حداقل به جمع 10 نفر اول بیاورد. ارغوان با نام فرانسه در تنیس جهان معروف شده، اما به‌نظر هنوز بین پدر او، مربی‌اش و فدراسیون تنیس اختلافاتی وجود دارد. اختلافاتی كه دلایل عجیبی دارد. در ورزش امروز دنیا كه تیم‌های ملی كشورها، بازیكنانی با ملیت‌های مختلف دارند، ارسلان رضایی، پدر ارغوان می‌گوید كه به دلیل خارجی‌بودن، نمی‌توانند مثل بقیه از امكانات فرانسه استفاده كنند.
تعداد ایرانی‌هایی كه با نام كشورهای دیگر در ورزش معروف شده‌اند، كم نیست. اكثر آنها هم مثل شما به ایران علاقه خاصی دارند، اما به نظر می‌رسد شما طور دیگری ایران را دوست دارید؟
- درست است كه در فرانسه به دنیا آمده‌ام و آنجا بزرگ شده‌ام، اما همه خانوادهام، ایران هستند. عمه، عمو، دایی و... همه اینجا زندگی می‌كنند. من محیط ایران و مردمش را هم خیلی دوست دارم.
و چلوكباب!
- بله، چلوكباب و همه غذاهای ایرانی، اما دوست دارم چلوكباب را در ایران بخورم. وگرنه در پاریس هم می‌شود چلوكباب خورد. آنجا رستوران‌های ایرانی زیاد است. مادرم هم در خانه همیشه غذای ایرانی می‌پزد.
گردنبندت هم كه نقشه ایران است.
- آن را دایی‌ام هدیه داده. همیشه با من است. بعد از هر مسابقه‌ای روزنامه‌نگاران فرانسوی درباره گردنبندم سوال می‌كنند و من می‌گویم این گردنبند برای این است كه نشان بدهد من از كجا آمده‌ام.
از اینكه شما ایرانی هستید و نفر چهارم تنیس فرانسه، تعجب نمی‌كنند؟
- همیشه تعجب می‌كنند. به‌خصوص اینكه شرایط من با بقیه بازیكنان فرق دارد. آنها هم شرایط خوبی داشته‌اند و معروف شده‌اند، اما من در بدترین شرایط تمرین كرده‌ام. در شروع امكانات زیادی نداشتم، همیشه چیزی بود كه اذیتم می‌كرد. یا در سرما تمرین می‌كردم یا در گرمای شدید. فدراسیون تنیس هم كه كمكم نمی‌كند.
وقتی كه در مسابقه‌های اوپن آمریكا (چهارمین و آخرین گرنداسلم سال) شركت كردی، روزنامه‌های زیادی درباره این موضوع نوشتند. مشكل خاصی بین فدراسیون و پدرت وجود دارد؟
- مشكل آنها این است كه پدرم مربی‌ام است. ورزش فرانسه خوشش نمی‌آید كه موفقیت‌های یك ورزشكار به اسم یك نفر دیگر تمام شود. آنها می‌خواهند بگویند كه فدراسیون این كار را برای ارغوان رضایی انجام داد و به همین دلیل موفق شد.
این مشكل به ایرانی‌بودن یا مسلمان‌بودن شما كه ربطی ندارد؟
- نه، اصلا. همه می‌دانند كه من مسلمان هستم و خیلی از مسائل را رعایت می‌كنم. در فرانسه خیلی‌ها مسلمان یا عرب هستند. همه تشویقم می‌كنند، از این نظر مشكلی ندارم.
پدر ارغوان: ما ایرانی‌ها یك حرف خوب می‌زنیم. می‌گوییم طرف لقمه چرب است. الان ارغوان برای فدراسیون تنیس فرانسه لقمه چرب است. می‌خواهد همه چیز به اسم خودش تمام شود اما من یك اخلاقی دارم كه نمی‌گذارم كسی بالاتر از من باشد. ارغوان بچه بود، فدراسیون گفت توپ جمع كن بازیكنان بزرگ دنیا شود. پول، لباس هر چیز دیگری كه لازم داشت، می‌دادند. موقعیت خوبی بود. بازی بازیكنان مطرح را می‌دید، اما من اجازه ندادم. گفتم دخترم شخصیت دارد. همیشه خواسته‌ام به دخترم شخصیت بدهم، از همان بچگی، اما فدراسیون تنیس فرانسه می‌خواهد ما را بكوبد.
چرا؟
- ما خارجی هستیم. مثل این است كه یك افغانی بیاید در كشتی قهرمان ایران شود.
ارغوان: در فرانسه خیلی نژادپرست هستند.
این موضوع اذیتتان نمی‌كند؟
ارغوان: در شروع كارمان خیلی سخت بود. اینجا ایرانی خیلی كم است. ما برای آنها عرب هستیم.
پدر ارغوان: ارغوان بچه بود كه از ما شكایت كردند. حرفشان این بودكه چرا یك خارجی تنیس بازی می‌كند. این را هم گفته بودند كه تمرینات ارغوان زیاد است. به قاضی گفتم نمی‌خواهم بچه‌هایم در خیابان باشند. شما می‌خواهید بچه‌هایتان موفق شوند، من هم همینطور. ایراد گرفت كه چرا ساعت تمرینات زیاد است. جواب دادم كه می‌خواهم دخترم قهرمان جهان شود. پرونده را بست. البته تهدید كردم كه اگر ما را اذیت كنید، به سفارت ایران در فرانسه شكایت می‌كنم.
منظورتان چیست؟ زیاد تمرین می‌كرد؟
پدر: من به همه روزنامه‌ها گفتم كه از سن هفت سالگی روزی دو نوبت یك ساعت و نیم تمرین می‌كرد، اما واقعیت این است كه او روزی 8 تا 10 ساعت تمرین داشت.
زیاد نبود؟
پدر: كسی كه از ورزش اطلاع داشته باشد، می‌داند كه تا رشد هورمونی بچه تمام نشده، هرچقدر كه می‌شود باید فشار تمرینات را بالابرد. وقتی كه رشد هورمونی تمام شد، دیگر نمی‌شود كاری انجام داد. وقتی كه ارغوان در سن بچگی بود، دیدم كه تنیسور خوبی می‌شود، همه كار انجام دادم و تا حالا نتیجه گرفته‌ایم اما با دختر كوچكترم كمند، دو هفته كار كردم. در مرحله نیمه نهایی لیگ فرانسه باخت و گفتم تو به درد تنیس نمی‌خوری. دیگر با او كار نكردم. بازیكن هم باید خودش بخواهد. البته باز هم می‌گویم تمرین زیاد مهم است. یك مثل داریم كه می‌گوید؛ كار نیكو كردن از پر كردن است. ما نتیجه پشتكاری را كه داشته‌ایم، گرفته‌ایم. حرفه‌ای‌ها تمرین من و ارغوان را می‌بینند، وحشت می‌كنند، نمی‌دانند كه انجام هر كاری از دست ما ایرانی‌ها برمی‌آید. وقتی ما در قصه‌هایمان داریم كه زنی، گاوی را به دوش می‌كشد، پس تمرین چند ساعته برایمان مشكلی نیست. البته من همیشه می‌گویم كه خدا هم به ما خیلی كمك می‌كند. این خواسته خدا هم بوده كه ما را به اینجا رسانده. ارغوان سال پیش در رده بندی جهانی 240 بود و درماه به رنك چهل و یكم رسید.
پسرتان چطور؟
- انوشیروان بدشانسی آورد، از بهترین‌ها بود اما قدش كوتاه ماند. وقتی تنیس را كنار گذاشت، دوباره رشد كرد. الان حریف تمرینی ارغوان است.
شما خانوادگی به‌نوعی درگیر تنیس هستید؟
- ما همه جا پنج نفری هستیم. همسرم، ماساژور ارغوان است و با پختن غذاهای اصیل ایرانی، مسوول تغذیه او هم هست.
فدراسیون تنیس فرانسه اصرار دارد كه مربی شما كسی غیر از پدرتان باشد. درست كه با مربیگری پدرتان به نتایج خوبی رسیده‌اید. شاید آنها فكر می‌كنند یك مربی سطح بالاتری داشته باشید، سریع‌تر به رنك‌های بالاتر برسید؟
ارغوان: من اگر به اینجا رسیده‌ام، با كمك خانوادهام بوده. اگر مربی دیگری داشته باشم، نتیجه بهتری نمی‌گیرم. چند هفته‌ای امتحانی با مربی دیگری كار كردم، دیدم پدرم بهتر است.
آقای رضایی موضوع مهمی است كه شما چطور به این درجه از مربیگری رسیده‌اید كه شاگردی در سطح اول تنیس داشته باشید؟
- من فوتبالیست بودم. قبل از انقلاب در تیم‌های بانك ملی و ژاندارمری بازی می‌كردم. برای ادامه تحصیلات در رشته زمین‌شناسی به فرانسه رفتم كه موفق نشدم. همیشه دوست داشتم معلم ورزش شوم. قهرمانی یكی از بازیكنان تنیس فرانسه را در تلویزیون دیدم. همان موقع گفتم كه بچه‌های من باید تنیسور شوند. چیزی از تنیس نمی‌دانستم. این تكنیك تنیس من نبود كه ارغوان را ارغوان كرد. این اخلاق نظامی‌ام بود كه از ارغوان بازیكن ساخت.
یعنی اصلا كلاس مربیگری هم نرفتید؟
- نه. فقط دیدم كه یك بازیكن تنیس به چه چیزی نیاز دارد. یك تنیسور باید عضله‌های شكمش قوی باشد و من تا جایی كه می‌توانستم از ارغوان خواستم دراز و نشست برود. در لیگ فرانسه ماهی یك بار تست آمادگی جسمانی می‌گرفتند. سرعت پا، پرتاب وزنه، پرش و... ارغوان در همه این تست‌ها افتضاح بود اما در دراز و نشست از همه بهتر بود. بهترین بازیكن پسر فرانسه در دقیقه 73 بار دراز و نشست می‌زد، ارغوان 76 بار. این بود كه كمك می‌كرد ضربه دست ارغوان قوی باشد. من یك دونده نمی‌خواستم. كسی را می‌خواستم كه محكم ضربه بزند. الان به خاطر ضربه‌های سنگین دستش است كه همه آرزو می‌كنند با ارغوان رضایی هم‌گروه نشوند.
روزنامه‌ها درباره مشكل ارغوان برای داشتن اسپانسر تامین‌كننده لوازم ورزشی هم نوشته بودند، این مشكل حل شد؟
ارغوان: مارك‌های معتبری كه در فرانسه هستند، با فدراسیون كار می‌كنند. من برای اینكه تبلیغ نكنم، مارك‌ها را می‌كنم.
در حال حاضر اسپانسر نداری؟
- نه، چون پولی كه به من می‌دهند خیلی كم‌تر از تنیسورهای دیگر است. نایك حاضر است برای یك‌سال به گری مونفلیس 800 هزار دلار بدهد. اما به من پیشنهاد 145 هزار دلاری داد. گذاشتم بعد از مسابقات استرالیا تصمیم‌گیری كنم.
آن‌وقت با هزینه‌های گران تنیس چه كار می‌كنی؟
- بابا همیشه می‌گوید كه نباید از بقیه صدقه بگیری. پارسال كه رفته بودیم ایتالیا حاضر نشدیم تو هتل اقامت كنیم و تو كاروان خوابیدیم، چون دوست داریم روی پای خودمان باشیم. همین الان هم لباس بازی‌های استرالیا را با پول خودم خریدم. در اروپا با 1000 یورو می‌توانی برای یك‌سال لباس تنیس داشته باشی.
پارسال كه لباس سیاه‌های تو خیلی سروصدا كرد.
- قبل از اینكه من سیاه بپوشم كم‌تر كمپانی حاضر می‌شد برای تنیس لباس سیاه رنگ تولید كند.اما از موقعی كه من این لباس را پوشیدم، دیگر همه شروع به درست‌كردن این لباس‌ها كردند.
پس هنوز مشكل مالی داری؟
- خیلی وضع مالی‌مان بد نیست ما بدبخت نیستیم اما خرج ورزشكاران حرفه‌ای بالاست و باید اسپانسر داشته باشند. ما در اروپا با مینی‌بوس كاراوان كه جای سه تخت خواب و گاز غذاپزی دارد، سفر می‌كنیم.
این برای بازیكنان دیگر تعجب‌آور است. برای مسابقه‌های اوپن آمریكا هم من خانه یكی از دوستان پدرم بودم. البته به‌تازگی یك فرودگاه فرانسوی اسپانسر من شده. صاحب این فرودگاه در دوران جوانی‌اش مشكل من را داشت و به خاطر همین كمكم می‌كند.
رابطه‌ات با بازیكنان دیگر چطور است، با بازیكنان بزرگ دنیا؟
- با همه خوبم. ما مثل یك خانواده می‌مانیم. یك هفته در ژاپن هستیم، هفته بعد در استرالیا و... مجبوریم با هم خوب باشیم. آنها خیلی از ایران می‌پرسند و چیزهای دیگر. البته بعضی‌ها خودشان را می‌گیرند و محل نمی‌گذارند.
كدام تنیسور را بیشتر از همه دوست داری؟
- آندره آغاسی و اشتفی گراف.
در فرانسه طرفدار داری؟
- نمی‌خواهم از خودم تعریف كنم، اما با نتایجی كه امسال گرفته‌ام، از بازیكنان شماره 2 و 3 فرانسه بیشتر طرفدار دارم. در مسابقه‌های من استادیوم همیشه پر است. می‌دانید چرا دوستم دارند؟ با آنها خیلی خوب برخورد می‌كنم. تشویق می‌كنند، جواب می‌دهم. بعد از بازی با آنها، حرف می‌زنم. بیشتر سعی می‌كنم اخلاق ایرانی داشته باشم. خوش به‌خورد و بگو و بخند، مردم فرانسه هم من را به‌عنوان یك بازیكن ایرانی - فرانسوی دوست دارند.
ایرانی‌های مقیم فرانسه هم به استادیوم می‌آیند؟
- خیلی كم هستند. بعضی وقت‌ها با پرچم ایران می‌آیند اما موضوعی كه من از آن خوشحالم، این است كه طرفداران من اكثرا جوان هستند. مثل بقیه تماشاگران تنیس نیستند كه مسن باشند و فقط به‌خاطر علاقه‌شان به این رشته به استادیوم بیایند. طرفداران من به خاطر خودم می‌آیند.
در فرانسه چند ورزشكار ایرانی دیگر هم داریم، آنها را می‌شناسی؟
- منصور بهرامی (تنیسور ایرانی كه با بازی‌های نمایشی شهرتی جهانی دارد) و مهیار منشی‌پور (بوكسور ایرانی‌الاصل و قهرمان شش دوره سبك وزن جهان) را می‌بینم. بهرامی را جوان بودم، زیاد نمی‌دیدم، اما الان كه بزرگ شده‌ام و بازی‌هایم خوب شده، سر مسابقاتم می‌آید. او تنیسور خوبی است و بعضی وقت‌ها نكاتی را هم می‌گوید. مهیار منشی‌پور هم هر وقت بتواند سر مسابقه‌ام می‌آید.
الان رنك 41 تنیس دنیا را داری. بازیكنان دیگر جدی‌ات می‌گیرند؟
- بله. آنها از من می‌ترسند. من تازه‌واردم و ضرب دستم خیلی قوی است. من هنوز ناشناخته هستم و این برای آنها خطر بزرگی است. سال پیش در اوپن فرانسه تجربه زیادی نداشتم. اولین بار بود كه در استادیوم بزرگ بازی می‌كردم، اما الان دیگر همه چیز عادی شده و می‌توانم نتایج بهتری بگیرم.
پدر: موقع قرعه‌كشی كه می‌شود خیلی از بازیكنان بزرگ دعا می‌كنند كه با ارغوان همبازی نشوند. در یكی از مسابقه‌ها بود كه اگر ارغوان بازی با حریف چك را می‌برد با املی موستمو بازیكن شماره یك دنیا بازی می‌كرد. مربی مستمو گفته بود كه ترجیح می‌دهد بازیكن چك ببرد. البته متاسفانه ارغوان باخت. اكثر بازیكنان با ارغوان كه حریف می‌شوند، خودكشی می‌كنند! آنها به خودشان می‌بازند، از ارغوان می‌ترسند و همه توپ‌هایشان را به اوت می‌زنند.
با ماریا شاروپوا (نفر دوم جهان) هم ارتباط داری؟
- نه! چرا در ایران همه از او می‌گویند؟ شاروپوا خیلی بازیكن بزرگی نیست. خیلی معمولی است! اما چون چهره قشنگی دارد و موقع بازی جیغ می‌زند، دوستش دارند. همه بازیكنان تقریبا در یك سطح هستند. من هیچ كدام را دست كم نمی‌گیرم.
برای شركت در اولین گرنداسلم سال 2007 که در استرالیا برگزار می‌شود، در ایران و زمین‌های كرج تمرین كردی. شرایط تمرین در فرانسه بهتر نبود؟
پدر ارغوان: تصمیم نداشتیم به ایران بیاییم، اما ارغوان دوست داشت خانواده‌اش را ببیند. من هم گفتم ارتفاعات توچال برای بدنسازی خوب است. یكی از دوستانمان هم زمین‌های كرج را به ما معرفی كرد. نتوانستیم به توچال برویم. خبرنگار فرانسوی همراه ما بود و مجوز نداشت و به همین دلیل اجازه ندادند برویم بالا اما زمین‌های كرج خیلی خوب بود. ارغوان روی زمین‌های سفت بزرگ شده و زمین كرج هم، هارت كورت بود. این ویژگی تمرین ارغوان است. وقتی روی زمین سخت تمرین كند، روی زمین خاك هم با سرعت بیشتری حركت می‌كند. ما از كسانی كه این زمین را بدون دریافت پول در اختیار ما گذاشتند، واقعا تشكر می‌كنیم.
به دلیل مشكلاتی كه داشتید، روی زمین‌های سفت بازی می‌كنید؟
- نه این شگرد ماست. ارغوان به قدری روی زمین‌های سفت بازی كرده كه حالا سرعتش بالاتر از همه است و این موضوعی است كه باعث تعجب دیگران شده.
فكر می‌كنی در مسابقه‌های استرالیا بتوانی به مراحل بالاتر راه پیدا كنی؟
- نمی‌توانم چیزی را پیش‌بینی كنم. من می‌خواهم همه بازی‌ها را ببرم و دیگران هم همین را می‌خواهند اما مهم این است كه من می‌خواهم زن شماره یك تنیس جهان شوم و می‌شوم. فكر می‌كنم سال 2007 جزو 10 نفر اول باشم.
(تبیان : البته رضایی در این رقابتها موفق نبود و در دور اول از دور مسابقات کنار رفت)
در بازی‌های كشورهای اسلامی برای ایران سابقه داری، چرا در بازی‌های آسیایی دوحه این كار را انجام ندادی؟
- نمی‌توانستم؛ بعد از بازی‌های كشورهای اسلامی فدراسیون فرانسه ایراد گرفت كه نباید با نام ایران مسابقه می‌دادی. من گفتم نتایج آن جایی نوشته نمی‌شود اما به هر حال گفتند كه دیگر نباید با نام ایران مسابقه بدهم.
