خدایا، چرا من را زشت آفریدی؟

اگر خدا از همان اول هم قصدش این نبوده که ما زیبا باشیم چه؟ اگر همه تصورات ما اشتباه بوده باشد چه؟ برداشت های ما از زیبا بودن و زیبایی از اول چگونه شکل گرفته؟

شاید خالق ما واقعا هرگز نخواسته که ما به عنوان زن، زیبایی مان را نمایان کنیم و احساس خوبی در مورد ظاهرمان داشته باشیم. منظور من از زیبایی، فقط زیبایی درون نیست بلکه زیبایی ظاهری و جسمی هم مطرح است. شاید تمام تلاش های مان برای داشتن ظاهری بهتر و احساس زیبا بودن، بیهوده بوده و حقیقت این است که ما برای این خلق نشده ایم که جذاب و دلربا باشیم!
این تصوری است که در من شکل گرفته و در درون من یک زن شجاع تصمیم گرفته است که از خدا درباره اش سوال کند و یکبار برای همیشه حقیقت را بداند.
متاسفانه باید به تو بگویم که برای جذاب و زیبا بودن خلق نشده ای. صورتت زشت است، خیلی چاقی و ایرادهای زیادی در ویژگی های ظاهری ات داری، و احتمالا وقتی حدودا سی و پنج ساله شوی شروع می کنی به پیر شدن و همین صورت زشت، چروک هم می خورد !

این مکالمه تخیلی من با خداست:

من: آه! به من نگاه کن. خیلی بد و وحشتناکم. خدایا، آیا هرگز زیبا و جذاب خواهم بود؟
خدا: نه، عزیزم، متاسفانه باید به تو بگویم که برای جذاب و زیبا بودن خلق نشده ای. صورتت زشت است، خیلی چاقی و ایرادهای زیادی در ویژگی های ظاهری ات داری، که حتی منحصربفرد بوده و هویت توست. اوه، یک چیز دیگر: احتمالا وقتی حدودا سی و پنج ساله شوی شروع می کنی به پیر شدن و همین صورت زشت، چروک هم می خورد !
من: بسیار خب، پس من تصوراتم اشتباه بوده است! من زمانی فکر می کردم که واقعا زیبا خواهم شد. برای همین رفتم سراغ آرایش و عمل های جراحی زیبایی و ...، اما متشکرم که یکبار برای همیشه تکلیف مرا روشن کردی تا بدانم تمام این صورت و اندام قرار نیست زیبا شود!
خدا: خوشحالم که توانستم در این مورد به تو کمکی بکنم.
من: حالا من می توانم با همین باور تسکین پیدا کنم و دیگر اجازه ندهم باور قبلی مضطرب و ناراحتم کند. حالا می تواند بپذیرم که همیشه زشت و پر از عیب های ظاهری خواهم بود! من همیشه داشتم سعی می کردم تا ظاهرم را بهتر کنم، اما اکنون دیگر می توانم به زندگی عادی ام ادامه دهم.
خدا: بله! بابت این موضوع متاسفم. فکر می کنم هرگز نمی توانی زیبا باشی!
من: متشکرم خدا!
یا شاید هم ما انسان هایی هستیم که قادر به دیدن حقیقت در مورد زیبایی مان نیستیم. من تقریبا مطمئنم که شما هم با من موافقید که این مکالمه چقدر احمقانه بوده است!
برای همین سناریوی دیگری را متصور می شوم. و این دیگر تخیلی نیست.

مکالمه دوم واقعا نشاندهنده تجربه شخصی خودم و هر زن دیگری بعد از دریافت حقیقت در مورد نوع واقعی زیبایی اش است:
من: سلام خدای من! ظاهرا اشتباه کرده ام! بیشتر زندگی ام عقیده ام این بوده که زیبا نیستم.
خدا: بله، می دانم. من در تمام این سال ها سعی داشتم به تو نشان دهم که اشتباه می کنی. تو مخلوق منی و واقعا زیبایی، حالا خوشحالم که بالاخره فهمیدی.
من: متاسفم ، متوجه نبودم! بیشتر زن ها فکر می کنند که عیب و ایراد دارند و من هم مستثنی نبودم.
خدا: می فهمم. این یک تصور رایج است. اما ببینم، آیا تو می توانی به من کمک کنی؟ آیا می توانی به زن های دیگر کمک کنی تا حقیقت زیبایی شان را ببینند؟ آیا می توانی به آنها کمک کنی بفهمند که " فقط من" می دانم که چطور زیبایی را خلق کنم؟
من: بله! حالا که من زیبایی واقعی خودم را دیدم، می توانم زیبایی زنان دیگر را هم ببینم، و دوست دارم به آنها کمک کنم تا زیبایی های خودشان را کشف کنند. خیلی جالب و هیجان انگیز است! نمی توانم باور کنم که قبلا قادر به دیدن این زیبایی ها نبوده ام. خداوندا بابت صبری که داری ممنونم، و بابت آفرینش من و تمام زن ها که ما را بسیار زیبا آفریدی.
شما کدام یک از این دو مکالمه را در ذهنتان متصور می شوید؟
می دانم که مکالمه اول کمی نمایشی است. اما می خواستم نشان دهم وقتی ما زن ها فکر می کنیم و باور داریم که زیبا نیستیم تا چه حد مسخره و خنده دار است. یک لحظه به این فکر کنید که فقط خدا زیبایی را خلق می کند و این شامل شما هم می شود!
این حقیقت است، و انتخاب شماست که باز هم فکر کنید که با زیبایی بی نظیر و دست نخورده ای آفریده شده اید یا نه! پیشنهاد من این است که به خلقت خدا ایمان داشته باشید و زیبایی که او برایتان در نظر گرفته را ببینید و دوست داشته باشید.