دعوت یک جشنواره به برهنگی خیابانی!

چرا با وجود چاق تر شدن مد و لباس های ملی،  خیابان ها از مانکن های برهنه پرتر می شود؟

جشنواره مد و لباس در حال برگزاری است اما اثری از محصولات عرضه شده در آن و جشنواره های قبلی اش در جامعه مصرفی و توزیع کنندگان نیست. پنجمین شماره از این جشنواره بر روی جسم نیمه جان تولید، توزیع و مصرف ملی خوش می رقصد با لباس ها و پوشش هایی که بیشترین جلوه شان بر تن مانکن های نمایشگاه است تا آدم هایی که از آن بازدید می کنند.
مانند همیشه و سایر محصولات فرهنگی ما کالاهایی تولید کرده ایم که پیوست فرهنگی ندارد یعنی می خواهیم کالا و ایده فرهنگی را به جامعه ای بدهیم که پیوست فرهنگی برای آن در نظر نگرفته ایم.  از تاکیدات رهبری درباره فعالیت هایی که حوزه فرهنگ را هم در بر می گیرد برنامه ریزی و پیوست فرهنگی است ایشان می فرمایند: "برای فعالیت های فرهنگی، برنامه ریزی ضروری است و نمی توان انتظار داشت که فرهنگ کشور اعم از فرهنگ عمومی، فرهنگ نخبگان و فرهنگ دانشگاهی، به خودی خود پیش برود"

نمی شود ما توقع داشته باشیم محصولات و برندهای تولیدی ما بدون تبلیغ و فرهنگ سازی رقابت موثری با کالاهای مشابه داشته باشند کار مدیران ما در این عرصه مانند مدیران صنعت خودروسازی است که مردم را تشویق به خرید خودروهای داخلی می کنند اما خودشان برندهای خارجی سوار می شوند.
مسئولان باید بدانند تبلیغ و فرهنگ سازی در زمینه مد مانند سایر عرصه های تبلیغاتی هزینه است بلکه سرمایه گذاری امری ضروری است. از علت های  اینکه  ما محصولاتی تولید می کنیم اما نمی توانیم آن را به مخاطب بقبولانیم غیر از مسئله کیفیت و طرح بحث تبلیغات و فرهنگ سازی ضعیف در تهییج، ترغیب و اقناع مخاطب در استفاده از کالای داخلی و پوشش کامل است.
 پوشش هایی با سبک غربی  و برندهای خارجی از جمله ساپورت، مانتوهای کوتاه  و... غیر از اینکه سیستم توزیع و طرح های جذاب دارند پیوست های فرهنگی خوبی در جهت تغییر باورهای مخاطب برای نیل به استفاده از چنین پوشش هایی و اضافه کردن آن به سبد کالای مشتریان دارند.
برای نمونه می توان به برنامه ریزی شبکه های ماهواره ای  در زمان اشاعه ساپورت در جامعه ایرانی اشاره کرد یکی از این اقدامات  فعالیت نرم شبکه ماهواره ای من و تو  در قبح شکنی و ترویج این پوشش در برنامه آکادمی بود. در سری اول این برنامه در 14 سکانس متفاوت، خانم ها از شلوار ساپورت استفاده کردند. در سری دوم در 17 سکانس و در سری سوم، در 72 سکانس متفاوت، خانم ها از شلوار ساپورت استفاده کردند.این در حالی است که ما در جهت ترویج مد و لباس ایرانی اسلامی هیچ فعالیت و برنامه ریزی خاصی در سینما و تلویزیون به صورت مستقیم و غیر مستقیم نداشته و چه بسا در عرصه هایی چون فیلم های سینمایی و یا فرش قرمز جشنواره فجر بر عکس آن نیز عمل کرده ایم.
این سیکل معیوب در چرخه تولید و شبکه توزیع این محصولات هم ادامه دارد عدم حمایت از تولید کنندگان این عرصه و نداشتن شبکه توزیع مناسب  از جمله این موارد است. علاوه بر این قیمت بالای کالاها نیز مزیدی بر این علت ها است. قیمت این محصولات فاخر! و ملی گاهی تا چند برابر یک محصول خارجی و غربی است و مشتری  حتی در صورت پسند باید از آن صرف نظر کند. شما می توانید یک شلوار لی و ساپورت و مانتوی کوتاه را در مجموع  ارزان تر از یک محصول ملی به دست بیاورید.
به این سیکل ،طرح های غیر جذاب و به روز نشده را هم بیافزایید. بسیاری از این طرح ها به گونه ای است که برای بسیاری از بانوان در بسیاری از محافل غیر زنانه هم مناسب و زیبا نیست و هم به نوعی به دلیل جلب توجه کردن حجاب محسوب نمی شود. طرح ها باید به گونه ای باشد که در سبک های ارائه و تنوع جذاب، گیرا و قابل استفاده باشند تا بتوانند قابلیت رقابت با جنس خارجی و جذب مشتری را داشته باشند اما چند درصد از بانوان این لباس ها را به دلیل طرح های آن کنار می گذارند!  عدم اقبال به برخی از این طرح ها ریشه در عدم مطالعه و پژوهش جامعه مخاطب و عدم فرهنگ سازی و ذائقه سازی در مخاطب دارد.

اما دو پیشنهاد:

1-  نمایشگاه مد و لباس بهتر است به جای تمرکز بر عرصه محصولات به مصرف کنندگان، جایگاهی برای تعامل و تبادل تجربیات و تخصص میان بازوهای عرصه مد و لباس باشد تا  تولید کنندگان، توزیع کنندگان، نهادهای سیاستگذار و فرهنگ ساز حتی مخاطبان بتوانند با  گردهم آمدن به رفع نقاط ضعف، تقویت نقاط قوت و نیل به سمت خلاقیت ها و شیوه های نوین  و بدیع  دست پیدا کرده و به ارتقای این سیستم کمک کنند. مطمئنا نتایج حاصل از برگزاری چنین نمایشگاهی بیشتر از عرضه تک بعدی محصولات به بدنه مد و لباس کشور کمک خواهد کرد.
2-  اگر قرار است تنها نمایشگاهی  با روند  این چند ساله برگزار شود بهتر است به جای هزینه برای برگزاری نمایشگاه، نشست های تخصصی برای بررسی چرایی عدم اثر بخشی این پنج نمایشگاه و عملکرد نهادهای مسئول  پیرامون مد و لباس برگزار شود که هنوز خروجی سیستم تولید، توزیع و فرهنگ سازی ما درباره مد و لباس خروجی چشم گیری در جامعه ندارد نه از  منظر فرهنگی و نه اقتصادی.
کلام آخر:
جشنواره های ما در حالی چاق تر می شوند که لباس مصرف کنندگان هر روز لاغر و نازک تر می شود اما ما هنوز فکری برای آسیب شناسی و راه حل ها نکرده ایم.  با ادامه این روند ما شاهد برگزاری بیستمین جشنواره مد و لباس هم خواهیم بود در حالی که هنوز برندها، طرح ها و پوشش های غربی در خیابان ها مانور می دهند.
محصولات و نتایج جشنواره های ما باید از دل مکان های نمایشگاهی به کف خیابان ها و دل خانه های ایرانی بیایند و هم باعث تقویت و رونق فرهنگی باشند و هم اقتصادی. متاسفانه این احتیاج در بازارهای اسلامی توسط  شرکت های غربی  حتی با مدیریت هم جنس گرایان   از ما جدی تر و برنامه ریزی تر شده، دنبال می شود.