چالش باورها

برای سالروز تولد سیدر رضا میرکریمی

نه از چهره سردش می توان پی به دنیای درونی او برد و نه کار های سخت مدیریتی خانه سینما نسبتی با لطافت فیلم هایش دارند. سید رضا میرکریمی حتی در گفت و گوهای ژورنالیستی و مراودات روزمره چهره ای منطقی از خود ترسیم کرده که با درون مایه فیلم هایش اختلاف صد و هشتاد درجه ای دارد.

پس چرا ساخته هایش «لطیف و پر احساس» هستند؟ شگردی است برای طرح سوژه های سخت و جدی؟ میرکریمی جزو طیفی «بچه مذهبی» های سینما دسته بندی می شود اما برای بیان دغدغه مندی خود راهی عکس همفکران برگزیده و قرائتی متفاوت از مفاهیم تثبیت شده داشته:«چالش با اعتقادات.»
در مسیر به چالش کشیدن باورهای اعتقادی مخاطب هم دست روی نقاط حساس می گذارد. گاهی با محور قرار دادن شخصی از طبقه طلبه ها ، گاهی یک پسر عقب افتاده و گاهی یک دختر دم بخت. در ساخته های میرکریمی همیشه یک یا چند کاراکتر علیه دنیای خویش سر ناسازگاری داشته اند.

در «زیر نور ماه» یک روحانی با دیدن زندگی چند بدبخت و بیچاره، به جایگاهش و تمام آنچه آموخته شک می کند. «اینجا چراغی روشن است» ماجرای گلاویز شدن یک پسر عقب افتاده با اعتقاداتی است که تا به حال درباره امامزاده داشته (مبارزه بین حفظ تقدس امامزاده یا به فروش آن برای رفع حاجات اهالی ده) .دکتر متمول «خیلی دور خیلی نزدیک» به اجبار پا به سفری می گذارد که فرجامش گیر افتادن در بیابانی بی آب و علف است و فرصتی می یابد تا خود را «هیچ» فرض کند.
در «به همین سادگی» زنی خانه دار و خسته از زندگی روزمره محور قرار می گیرد.در «یه حبه قند» دایره کمکش قهرمان ها گسترش می یابد و همه را دربرمی گیرد؛ از کودک تا پیر. مرگ بزرگ خانواده همه را حتی آن که تا روز قبل سودای دزدی داشت به فکر فرو می برد و برای لحظاتی آن ها را از مشغله یومیه رها می کند. آن یکی خبر مرگ خود آگاه شده و دیگری (پسند) بین عقل و احساس گیر کرده و فانوس به دست پا در تاریکی می گذارد. چالش سید رضا میرکریمی با باورهای بشر تا کی ادامه دارد؟