تبیان، دستیار زندگی
رد صلاحیت، به این معنا که مسئولان مربوط علم قطعی و یقینی بر فقدان شرایط موضوع ماده ۲۸ در فرد داوطلب کسب نموده باشند که در این صورت فرد حق شرکت در انتخابات به عنوان نامزد انتخاباتی را نخواهد داشت.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

اصول احراز صلاحیت

رد صلاحیت، به این معنا که مسئولان مربوط علم قطعی و یقینی بر فقدان شرایط موضوع ماده ۲۸ در فرد داوطلب کسب نموده باشند که در این صورت فرد حق شرکت در انتخابات به عنوان نامزد انتخاباتی را نخواهد داشت.

فراوری: آزاده مرنی-بخش سیاست تبیان
رد صلاحیت

طی چند هفته اخیر واژگانی همچون رد صلاحیت، تائید صلاحیت و عدم احراز صلاحیت به سرعت فضای جامعه را دربرگرفته است اما افراد زیادی معنی دقیقی از این واژگان در ذهن خود ندارند بنابراین به تعریفی اجمالی این اصطلاحات می پردازیم.

ردصلاحیت

رد صلاحیت، به این معنا است که مسئولان مربوط علم قطعی و یقینی بر فقدان شرایط موضوع ماده ۲۸ در فرد داوطلب کسب کرده باشند که در این صورت فرد حق شرکت در انتخابات به عنوان نامزد انتخاباتی را نخواهد داشت. با توجه به اتمام زمان تایید صلاحیت نامزدهای انتخابات مجلس و خبرگان و عدم احراز و رد برخی کاندیداها، در ادامه تفاوت رد صلاحیت و عدم احزار و تایید صلاحیت آمده است:
رد صلاحیت، به این معنا که مسئولان مربوط علم قطعی و یقینی بر فقدان شرایط موضوع ماده ۲۸ در فرد داوطلب کسب نموده باشند که در این صورت فرد حق شرکت در انتخابات به عنوان نامزد انتخاباتی را نخواهد داشت.
در واقع اصل عدم صلاحیت در حقوق عمومی از همین قاعده نشأت می گیرد. اما نکت قابل ملاحظه آن است که شرط مندرج در بند5 ماده28 قانون انتخابات مجلس (نداشتن سوء شهرت درحوزه انتخابیه) برخلاف دیگر شروط موضوع این ماده ماهیتی سلبی دارد به همین جهت تسری حکم گفته شده نسبت به این بخش از ماده محل مناقشه به نظر می آید. درحقیقت جنس این شرط سلبی است و تنها لازم است پس از تحقیق و بررسی لازم علم بر ثبوت سوء شهرت فرد حاصل نشود. لیکن در سایر موارد مندرج در ماده 28 لازم است شروط مذکور احراز و علم قطعی بر تحقق آنها کسب شود.

تأیید صلاحیت

تأیید صلاحیت ، این معنا که نتیجه تحقیقات انجام شده اثبات می کند که شرایط مندرج در ماده ۲۸ در فرد داوطلب متعین است و بنابراین فرد به واسطه تحقق شرایط، حق شرکت در رقابت های انتخاباتی را کسب می کند.

عدم احراز صلاحیت

عدم احراز وجود صلاحیت، به این معنا که ناظران علی رغم انجام تحقیقات گسترده سلباً و اثباتاً نتوانسته اند در خصوص شرایط موضوع ماده ۲۸ علم قطعی کسب کنند و در این حالت از آنجایی که با توجه به توضیحات پیش گفته احراز صلاحیت و شایستگی افراد برای شرکت در انتخابات منوط به احراز و تعیین اوصاف مذکور در فرد است داوطلب مذکور تأیید صلاحیت نخواهد شد.
عدم تأیید صلاحیت افراد اگر چه ماهیتاً به منزله رد صلاحیت آنها نخواهد بود اما از حیث آثار و اینکه فرد امکان شرکت در رقابت های انتخاباتی را نخواهد داشت، یکسان است.
ماده ۲۸ قانون انتخابات مجلس شورای اسلامی  هفت شرط را برای انتخاب شوندگان در هنگام ثبت نام قید کرده که به این شرح است: اعتقاد و التزام عملی به اسلام و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، تابعیت کشور جمهوری اسلامی ایران، ابراز وفاداری به قانون اساسی و اصل مترقی ولایت مطلقه فقیه، داشتن حداقل مدرک کارشناسی ارشد و یا معادل آن، نداشتن سوء شهرت در حوزه انتخابیه، سلامت جسمی در حد برخورداری از نعمت بینایی، شنوایی و گویایی و حداقل سن سی سال تمام و حداکثر هفتاد و پنج سال تمام.
بدیهی است که داوطلبان نمایندگی اقلیت های دینی مطرح در قانون اساسی از التزام عملی به اسلام مستثنی بوده و باید در دین خود ثابت باشند.
بر این اساس داوطلبین اعلام نامزدی انتخاباتی لازم است، اولا ثبوتاً واجد اوصاف پیش گفته باشند و ثانیاً بتوانند بواسطه ارائه ادله و شواهد، وجود ثبوتی این شرایط را اثبات نمایند. البته ممکن است گفته شود با توجه به پذیرش اصل برائت در نظام حقوقی ما، اصل براین است که همه داوطلبین علی الاصل واجد چنین اوصافی هستند مگر آنکه خلاف آن اثبات گردد.
بنابراین داوطلبان تکلیفی به اثبات اتصاف خود به این اوصاف ندارند بلکه این ناظرین هستند که باید اثبات نمایند داوطلبی ثبوتاً واجد اوصاف پیش گفته و بر این اساس مانع از حضور او در عرصه رقابت های انتخابی شوند. به نظر می رسد قائلین به این قول آنچنان در حال و هوای سیاست و رقابت های سیاسی پروبال گرفته اند که دیگر تعلقی به موازین عقلی و استدلال های علمی ندارند. چه آنکه در نظام حقوقی ما اصل برائت در دو ساحت اصولی و کیفری ملاک عمل می باشد.


منبع : الف / خبرگزاری دانشجو