ریش سفید ترین شاعر کودکان ایران

دو یادداشت درباره جواد محقق نویسنده پیشکسوت کشورمان.

غلامرضا بکتاش : استاد محقق را قریب به سی سال است می شناسم این شناخت تنها یک شناخت یکطرفه نبوده بلکه با ایشان همنفس و همراه بوده ام.سالهای سال در ایام نوجوانی در همدان خدمتشان می رسیدم هم من و هم ایشان ابتدا شاعر بزرگسال بودیم و در جشنواره های ادبی همدان زیارتشان می کردم.دهه هفتاد شعر های کودکانه اش را می خواندم و اولین بار ایشان شعر های کودکانه مرا در کیهان بچه ها معرفی کرد. گاهی به ایشان و امیر حسین فردی در کیهان بچه ها سر می زدم.جواد محقق کسی ست که معتقدبه شکوفایی دورترین بوته های خار است ایشان نگاهش به استعداد هاست و از باز شدن دور ترین غنچه ها باخبر است.در مجلات رشد هم در محضر ایشان بوده ام هر کجا معلم یا دانش آموزی مستعد ادبیات بود کشفش می کرد نامه برایش می نوشت و تشویق حرفه او بود. می توان گفت ایشان ریش سفید ترین شاعر کودکان ایران است.در جشنواره ها و دبیری جشنواره ها او را بیشتر شناخته ام و دلواپسی هایش را حس کرده ام امیدوارم با حضور ایشان اتفاقات بهتری برای کودکان ما و ادبیات کودک ایران بیفتد و استاد محقق سالهای سال بتوانند با بچه ها بخندند و شعر بخوانند.
***

سورنا جوکار : مدت ها از خودم می پرسیدم دلیل این همه پریشانی، در زندگی مردم دنیا چیست و مقصر آن کیست؟! تا به این جمله از چارلی چاپلین برخوردم (هرکسی در جهان جایگاهی دارد، جای دیگران را نگیر، بگرد جای خودت را پیدا کن). با این پاسخ به دنبال این افتادم تا بدانم چند نفر از کسانی که می شناسم در جایگاه خودشان قرار دارند؟بی شک، «جواد محقق»، شاعر و پژوهشگر دوران ما، یکی ازهمان معدود افرادی است که به حق جایگاه خود را یافته و سرمایه حیات را، صرف آن کرده است.معتقدم، جواد محقق، پیش و بیش از آنکه شاعر باشد، آموزگار است.

اگر شعری هم می نویسد هدفش آموزش و تربیت دانش آموزان خود است. به همین دلیل، عرصهٔ ادبیات کودک و نوجوان را مجالی برای پرداختن به دغدغه های ارزشمند خود یافته و در این راستا در جایگاه آموزش، به دیگران توصیه ای نمی کند، مگر آنکه خود به آن عمل کرده باشد. این امر دلیلی است تا خودی ها، او را دوست بدارند و بی خودی ها هم به او احترام بگزارند. این دوست داری و احترام یعنی، ایشان در جایگاه خود قرار دارند. یعنی جایگاه رفیع انسانیت. جایگاهی که او را ملزم و مقید کرده تا به هنگام، سکوت کند و به هنگام تر، حرف بزند. که شیخ اجل می فرمایند:
دو چیز تیرهٔ عقل است، دم فرو بستن- به وقت گفتن و گفتن، به وقت خاموشی.
سکوت می کند در برابر اهانت ها. آنجا که به عنوان یک پژوهشگر می گوید: شهریار ملک سخن، شعر «علی ای همای رحمت» را به استقبال از شاعری دیگر سروده. آنجاست که در برابر بی ادبی ها فقط به یک جمله اکتفا می کند «بگذارید حرفشان را بزنند»حرف می زند. آنجا که معتقد است در جشنواره ای، جایزه ای ناحق، به یک شاعر تعلق گرفته و به آن شاعر پیام می فرستد که «آنجایزه حق شما نیست!»بعید می دانم تعداد افرادی که می دانند جناب محقق شاعر است و شعری هم از ایشان خوانده اند، در برابر خیل افرادی که پیگیر موهومات «متشاعران مجازی» هستند، به چشم بیایند. اما یقین دارم که برای هیچ یک از همان کمترهای جایگاه شناس، مهم نیست که هیچ کس، نوشته های آقای محقق را به دیگران معرفی نمی کند و هیچ کس، شعری از آقای محقق در ذهن ندارد و برای دوستانش ارسال نمی کند. مهم این است که ایشان در جایگاه رشک برانگیز خود، مجالی برای فکر کردن به این مقوله ها ندارند. مهم این است که آقا معلم برنده اصلی هستند. آقا معلم برندهٔ انسانیت هستند.

راستی جایگاه من و شما کجاست؟