تبیان، دستیار زندگی
چکمه و ساپورت در حالی در خیابان ها مانور می دهند که D&Gبه فکر لباس اسلامی افتاده است!
عکس نویسنده
عکس نویسنده
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

ساز اسلامی هم جنس گرایان!

چکمه و ساپورت در حالی در خیابان ها مانور می دهند که D&Gبه فکر لباس اسلامی افتاده است!

رضوانی-بخش اجتماعی تبیان
d&g اسلامی

با رسیدن فصل سرما مانند سال های گذشته شاهد حضور چکمه پوشان در کف خیابان ها هستیم. افرادی که تابستان خود را با ساپورت و مانتوهای کوتاه یا بدون دکمه سپری کردند دوباره مدهای زمستانه آنچنانی! را به عنوان پوشش خود انتخاب کرده اند.
این مد گرایی در جامعه در حالی مشاهده می شود که متولیان مد و لباس نتوانستند در هیچ فصلی جوانان را با مدهای خود همرنگ کرده و راهی خیابان ها کنند  و در خواب زمستانی خود به سر می برند.
بازار پوشاک از نظر جنس، طرح و مد سالیان متوالی است که در دست برندها و طرح های غیرایرانی قرار دارد البته تولید کنندگان داخلی در این زمینه غیرفعال نبوده اند اما با اینکه مسئله مد و لباس ملی همواره از دغدغه های فرهنگی و مورد تاکید رهبر انقلاب بوده است و در این راستا در مجلس، قانون هم تصویب و بنیادی برای آن راه اندازی شده است اما هیچ تغییری در روند مدگرایی غربی و گرایش جامعه به برندهای خارجی را شاهد نبوده ایم.

چرا با وجود تعریف ساختارهای متفاوت اقتصادی، فرهنگی و علمی برای مسئله پوشش و مد و صرف بودجه، زمان ونیروی انسانی هنوز کمیتمان می لنگد. نه از جهت فرهنگی حرفی برای گفتن داشته ایم، نه از جهت اقتصادی و نه حتی در جهت کاربردی کردن علم در این فرایندها

صحبت هایی قابل تامل از رهبر انقلاب، در تاریخ ۱۷ تیر سال ۸۳ در دیدار دانشجویان و اساتید دانشگاه های استان همدان در اینباره  بیان شده است. ایشان درباره سابقه طرح لباس ملی می فرمایند: " بنده زمان ریاست جمهوری در شورای عالی انقلاب فرهنگی قضیه طرح لباس ملی را مطرح کردم و گفتم بیایید یک لباس ملی درست کنیم؛ بالاخره لباس ملی ما که این کت و شلوار نیست.

البته من با کت و شلوار مخالف نیستم؛ خود من هم گاهی اوقات در ارتفاعات یا جاهای دیگر ممکن است کاپشن هم بپوشم؛ ایرادی هم ندارد؛ اما بالاخره این لباس ملی ما نیست...
من و شما که ایرانی هستیم، لباسمان چیست؟ شما نمی دانید لباس ما چیست؛ البته من نمی گویم طرح این لباس حتماً باید برگردد به لباس پانصد سال قبل؛ ابداً. من می گویم بنشینید برای خودتان یک لباس طراحی کنید. البته الان این را از شما نمی خواهم؛ این را من در شورای عالی انقلاب فرهنگی مطرح کردم. آن روز ما یک بخش دولتی را مأمور کردیم و گفتیم دنبال این کار بروید. یک کارِ مقدماتی هم کردند، اما آن را به جایی نرساندند؛ دوره ی ریاست جمهوری ما هم تمام شد! من می خواهم بگویم اگر شما موی سرتان را میخواهید آرایش کنید، اگر میخواهید لباس بپوشید، اگر می خواهید سبک راه رفتن را تغییر دهید، بکنید؛ اما خودتان انجام دهید؛ از دیگران یاد نگیرید.»"
 و حال جالب است که بعد از دوران ریاست جمهوری نیز ایشان بارها در دوران رهبری خود بر این موضوع و بحث مدگرایی مثبت و لباس ملی تاکید داشته اند اما هنوز مد زمستانی سال 94 ما همان چکمه پوشان هستند. البته هر چقدر که ما منفعل و غیر موثر نشسته ایم، برندهای خارجی که بعضا نه فقط با اهداف غیر فرهنگی که به دنبال سودهای اقتصادی نیز هستند در این زمینه فعال بوده اند از مثال های اخیر آن برند خارجی  دی اند جی است.

تولید مد توسط شرکتی همجنس گرا

کمپانی مد و لباس دویچه اند گابانا  اینبار با هدف قرار دادن جامعه مسلمان در اقدامی نادر به تولید لباس های پوشیده با حجاب اسلامی پرداخته است. یکی از پر حاشیه ترین محصول این کمپانی، لباس هایی بلند و پوشیده به شکل عبا در رنگ های مشکی و سفید و بژ با طرح های مختلف است و شباهت بسیار زیادی به پوشش زنان محجبه در کشورهای عربی دارد.  جالب آن است که بدانید این شرکت در راستای اهداف اقتصادی خود که البته  نشان از برنامه ریزی و مدیریت هدفمند آن در برند سازی، تولید محصول و استفاده از بازار های مختلف است، چندی پیش برای اولین بار بود که با معرفی لباس هایی سنتی، مطابق با فرهنگ و مذهب خاص و متفاوت باعث غافلگیری بازار پوشاک شد که سری لباس هایی با طرح کیمونو که مطابق با فرهنگ شرق آسیا به خصوص ژاپن است را رونمایی کرد.

d&g اسلامی

حتی اگر نیت بازی در پازل جنگ نرم در اهداف این شرکت نباشد  مدیریت اقتصادی آن در جذب سرمایه و به دست آوردن بازارهای اینچنینی باید مورد توجه و عبرت ما باشد. در فضای تولید محصولات اسلامی
که قطعا پتانسیل کشوری چون ایران که از اقتصاد های فعال این بازار است بسیار پتانسیل رقابت و مطرح شدن دارد اما باز باید یک شرکتی که صاحبان آن همجنس گرا هستند برای ما به تعریف مد و تولید محصول بپردازند. این در حالی است که ما حتی برای خود در حد ملی هم نتوانسته ایم کاری کنیم و این خلا جای کار را برای چنین اقداماتی باز کرده است. در واقع ما علاوه بر واگذاری میدان رقابت فرهنگی نتوانسته ایم از میدان اقتصادی هم بهره ای ببریم.
باید دید چرا با وجود تعریف ساختارهای متفاوت اقتصادی، فرهنگی و علمی برای مسئله پوشش و مد و صرف بودجه، زمان و نیروی انسانی هنوز کمیتمان می لنگد. نه از جهت فرهنگی حرفی برای گفتن داشته ایم، نه از جهت اقتصادی و نه حتی در جهت کاربردی کردن علم در این فرایندها. این موضوع نشانگر این است که باید از نو در ساختار و تعریف این مجموعه ها در سیستم بازنگری شود و همچنین سیکل و فرایند هماهنگ میان آنها مورد توجه و دقت قرار گیرد. باید ارتباط منطقی و دارای بازده، میان آموزش، طرح، تولید، توزیع وتبلیغ و فرهنگ سازی ایجاد شود. در این مجموعه وزارت ارشاد، نهادهای دانشگاهی و آموزشی، سازمان تبلیغات اسلامی، رسانه ها به ویژه صدا وسیمای ملی، بنیاد ملی مد و لباس و نهادهای مرتبط آن موثر می باشند.

به هر حال مد گرایی ایرانی اسلامی امری لازم و البته حساس است. ولی قرار نیست سه دهه دیگر صبر کنیم تا به نتیجه برسد و امروز در دل تهاجمات فرهنگی که پوشاک در جایگاه خاصی از آن قرار دارد و هر روز وضع بدتری را مشاهده می کنیم، وقت کاری کردن است

چندی پیش در برنامه غیر محرمانه شبکه دو بر سر همین موضوع مباحثه بود تولید کنندگان و قسمتی از مخاطبان حاضر در این برنامه که جزو سیستم پوشاک بودند مجدانه بر وجود طرح و مد  داخلی در این زمینه تاکید داشتند اما با فرض اینکه بپذیریم مد جذاب مبتنی بر  نیاز و اقتضای جامعه هم در جامعه وجود داشته، چرا پس هنوز نتوانسته ایم که مشکل مد را حل کنیم. چرا تابستان ها چیزی را جایگزین مانتوهای کوتاه نکرده ایم و زمستان ها به جای چکمه و مدل های زمستانه طرحی ایرانی را مد نکرده ایم؟ علت مشخص است طرح های ما آنطور که باید جذاب و قابل رقابت نیستند و مهم تر از آن اینکه با وجود این طرح ها روند توزیع و تبلیغات نیز دارای ضعف شدید است.
باید به جای متهم کردن یکدیگر، به چگونگی همکاری و هماهنگی در راستای حل این مشکل فکر کرد. از همه مهمتر بنیاد ملی مد و لباس بعد از قریب به چهار سال از تاسیس خود و عدم برند سازی ، مدگرایی مثبت و تغییر فرهنگ پوشش باید به جهت بودجه و  نیروی انسانی  صرف شده پاسخگو باشد که چرا فارغ از کمیت -که قطعا گزارش های کمی خوبی وجود دارد- درباره کیفیت و تاثیر فرایند آنها در  فرهنگ جامعه چیزی مشاهده نمی کنیم و هنوز مدهای خارجی در جامعه جولان می دهند.
فکر درباره چیستی، چرایی و چگونگی استفاده از مدلینگ  مناسب که چندی پیش در مقاله ای تحت عنوان "مانکن هایی با سود جنسی" بدان پرداخته شد نیز امری قابل تامل است. به هر حال مد گرایی ایرانی اسلامی امری لازم و البته حساس است. ولی قرار نیست سه دهه دیگر صبر کنیم تا به نتیجه برسد و امروز در دل تهاجمات فرهنگی که پوشاک در جایگاه خاصی از آن قرار دارد و هر روز وضع بدتری را مشاهده می کنیم، وقت کاری کردن است.