گل پای زوار امام حسین علیه السلام شفا است

مردم مومن با توجه به روایات مربوط به زیارت امام حسین علیه السلام، همواره حاضرند هر سختی و مشقتی را با جان و دل پذیرا باشند؛ چرا كه زیارت  آن حضرت به عنوان بهترین راه تقرب به پروردگار معرفی شده است؛

یكی از مسائل مهمی كه قریب پانزده قرن در جهان تشیع مطرح است، مسأله زیارت حضرت ابا عبدالله الحسین می باشد و زمینه این زیارت مبارك، توسط رسول خدا بنا شده و پس از پیامبر به طور متواتر ائمه طاهرین بدان تأكید كرده اند؛ بنابراین مسأله زیارت امام حسین علیه السلام از زمان تولد مبارك ایشان، توسط پیامبر خدا توصیه شده و مباحث مربوط به پاداش زیارت به قبل از حادثه عظیم عاشورا مربوط است تا اینكه پس از واقعه عاشورا و شهادت حضرت و یاران با وفایشان این مسأله [زیارت] به طور عمیق تر و گسترده تر شكل گرفت.

مردم مومن نیز با توجه به روایات مربوط به زیارت حضرت، همواره حاضرند هر سختی و مشقت را با جان و دل پذیرا باشند؛ چرا كه زیارت حضرت به عنوان بهترین راه تقرب به پروردگار معرفی شد؛ امام صادق علیه السلام می فرماید: مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحسَیْنِ عَارِفاً بِحَقِّهِ كَتَبَه اللَّه فِی أَعْلَى عِلِّیِّین؛ هر كس به زیارت حسین برود در حالى كه مقام و منزلت وى را بشناسد، خداوند او را در اعلى علیین بهشت جای می دهد

البته سبك، كلمات و تركیب برخی از روایات بیانگر ضرورت و شبهه وجوب در زیارت حضرت سید الشهداء دارند؛ بدین معنا كه انجام عمل زیارت حضرت از مستحب بودن گذشته است، كثرت و بیان اینگونه روایات نشان دهنده این مطلب است كه زیارت ابا عبدالله در مرز لزوم و وجوب است.

جایگاه زیارت سید الشهداء در نزد ائمه به اندازه ای مقام دارد كه فرموده اند: اگر احتمال ضرر، در سفر حج بدهید به طوری كه آن سفر شما را به مشقت و رنج بیاندازد، حج از شما ساقط است؛ اما در مسیر زیارت امام حسین تمام سختی ها اعم از گرسنگی، تشنگی، پیاده روی، و طی جاده های طولانی همگی از پاداش برخوردار است؛ و حتی در برخی از روایات آنانی كه توانایی زیارت دارند و نمی روند مورد سرزنش ائمه طاهرین قرار گرفته اند. «حنان از قول امام صادق علیه السلام می گوید: به امام صادق عرض كردم، چه می فرمایید درباره زیارت قبر مطهر حضرت حسین بن علی، زیرا از بعضی راویان احادیث شما به ما خبر رسیده كه زیارت قبر آن حضرت با ثواب یك حج و عمره برابر است؟ امام فرمود: تعجب نكن كسی كه می گوید به همه این ثواب می رسد؛ ولی تو قبر آن حضرت را زیارت كن و به آن حضرت جفا نكن، زیرا كه آن حضرت سید جوانان شهید و سرور آقای جوانان اهل بهشت و همچون یحیی بن زكریا است و آسمان و زمین بر این دو نفر گریست.»

آیا به مشقت انداختنن خود برای زیارت سیدالشهدا جایز است؟

مطلبی كه شاید در ذهن مردم باشد، طرح این مسأله است كه آیا كسی كه خود را به مشقت و زحمت برای زیارت امام حسین می اندازد، مشمول پاداش می شود؟ آیا در روایات برای زیارتی كه با سختی و مذیقه و مشقت هایی همچون تحمل گرسنگی، تشنگی، خستگی و پیاده روی برای زیارت ابا عبدالله پاداش و ثوابی در نظر گرفته شده؟

در پاسخ به این پرسش، ابتدا چند نكته را متذكر می شوم؛ قرآن مجید و روایات به طور كلی پاسخ این پرسش را داده اند، شما آیات جهاد قرآن مجید را بنگرید كه پروردگار عالم می فرماید: در مسیر جهاد با دشمن گرسنگی و تشنگی و سختی است، ولی پروردگار عالم می فرماید: من در مقابل تحمل این همه مشكلات، پاداش عظیم می دهم. در روایتی پیامبر اكرم می فرماید: قَوْلِ النَّبِیِّ: أَفْضَل الْأَعْمَالِ أَحْمَزهَا؛ برترین عمل ها سختترین آنها است.

از خصائص امیرمومنان این بوده است كه اگر عبادتی می خواستند انجام بدهند و آن عبادت مراتبی داشت، حضرت سخت ترین مرتبه را انتخاب می كرد، بنابراین اگر ما خود را پیرو آن امام می دانیم، باید روش و منش آن حضرت را الگوی رفتاری خود قرار دهیم تا با شكیبایی و تحمل بر مشكلات و سختی ها فائق شویم؛ از این رو می توان به این نكته مهم رسید كه آن پاداشی كه در سختی ها و در مشقت ها هست در عبادت همراه با رفاه و زیارت با آسایش نیست.

ذکر یک خاطره:

آیة الله وحید خراسانی از مراجع معظم تقلید دکر خاطره ای از شفای چشم مرحوم آیة الله بروجردی به برکت گل پای زوار حضرت سیدالشهداء نمودند که به شرح زیر است :

این فقیه متبحر، آیة الله بروجردی، که اینجا خوابیده، این مرد، در اواخر عمرش با آن سن پیری، مطالعه می کرد دقیق ترین خطوط را. بعد قصه خودش را نقل کرد، گفت: چشم من به یک دردی مبتلا شد، معالجه هر چه کردم اثر نکرد، رفتم برای تشرف به عتبات، به بصره که رسیدم، سوار قطار شدم، در آنجایی که من سوار بودم، این زوار پیاده، که قاصد زیارت سیدالشهداء بودند، سوار شدند.

یکی از اینها خوابیده بود، من از آن گل بین انگشتهای پای این شخص، یک کمی برداشتم، به هر دو چشم مجروحم مالیدم، به مجرد اینکه آن گل را مالیدم، درد برطرف شد و تا این سال محتاج به عینک نشدم، این معرفت این فقیه متبحّر است.

اگر آنها این معرفت را ندارند که بفهمند گل پای زوّار قبر این خاندان، گل پای زوّار قبرشان می شود شفای درد بی درمان، آن وقت پای برهنه به بقیع بروی با حفظ الصحة مخالف است؟ اگر معرفت مثل این فحل علم را هم نداری، جوراب را پا کن، اما کفشها را دربیار، آنجا می دانی چه خبر است؟ آنجا جائی است که (ذلک و من یعظم شعائر الله). آن قدرِ متیقن از شعائر الهیّه آن چهار قبر است، تعظیم آن چهار قبر، علامت تقوای دل است، آنها که پا برهنه اند در بقیع، تقوای دلشان در عملشان مجسّم است.

اهل علم، مردم غافل را از خواب غفلت بیدار کنند، حرمت بقیع را نگه دارند، به آن قبرهای خراب شده نگاه نکنند، باید همه پا برهنه آنجا بروند تا به کوریِ چشم آنها که این قبور را خواستند از میان ببرند، روشن بشود که عظمت در حدّی است که سر از پا در این حرم شناخته نمی شود.