یک همسر خوب اما شلخته و کثیف
هشت سال است که ازدواج کرده ام. با همسرم مشکل ارتباطی خاصی ندارم اما از بی توجهی های او به امور منزل و بچه ها خسته شده ام. هر روشی که به ذهنم می رسید، را امتحان کرده ام. ولی سودی نداشته.
آن قدر ظرف ها نشسته چند روز، چند روز در ظرفشویی می ماند که بوی بد همه فضای خانه را فرا می گیرد و من نهایتاً مجبور می شوم خودم خسته و کوفته که از محل کار می آیم ظرف های چند روز قبل را بشورم. هیچ وقت لباس اتو کرده یا شسته ندارم مگر اینکه خودم این کار را بکنم.
شب ها عمدتاً غذایی نداریم و خودم به خاطر نگرانی برای تغذیه دو فرزند کوچکم دست به کار می شوم. حتی همسرم برای رسیدگی به تغذیه بچه ها و میوه و تنقلات هم توجهی ندارد و من باید دائماً خودم حرص بخورم.خدا نیاورد روزی را که قرار است مهمان به منزل بیاید. چون همسرم می خواهد همه خانه را تمیز کند آن قدر داد می زند و غر می زند که نهایتاً مهمانی با یک دعوای مفصل خاتمه می یابد. همیشه با خودم فکر می کنم در حال جواب دادن به عقوبت کدام گناهم هستم؟
برادر گرامی مشکل شما و بی مسئولیتی همسرتان عقوبت گناه نیست. بلکه بی مسئولیتی عمدتاً نتیجه تربیت غلط افراد در محیط خانواده است. گاه هم مشاهده می شود که در اثر نشست و برخاست با افراد بی مسئولیت و اهمال کار، فرد به این نتیجه می رسد که سخت نگرفتن به خود و بی تفاوتی باعث می شود که روزگار بهتر سپری شود. البته گاهی هم افسردگی زن، باعث بروز این دست بی تفاوتی ها و بی مسئولیتی ها می شود. پس شما موظف هستید در گام اول منشاء مشکل همسرتان را کشف کنید.
از طرف دیگر وقتی افراد بی مسئولیتی خود را ادامه می دهند، اطرافیان به مرور زمان اهمال کاری های فرد بی مسئولیت را می پذیرند و دیگر از او انتظار برآوردن خواسته ها و انتظارات شان را ندارند. لذا فرد بی مسئولیت بیشتر و بیشتر در دنیای امن خود تنها می ماند. دنیایی که در آن از او توقع انجام هیچ کار و تلاشی وجود ندارد و لذا روز به روز تنبلی و اهمال کاری شدت می یابد.
حال شما در برخورد با بی مبالاتی های همسر خود باید روشی منطقی اتخاذ کنید. فراموش نکنید که پذیرش کامل مسئولیت های همسرتان اقدامی غیر منطقی است. از طرف دیگر تلاش برای اصلاح ایشان از طریق تحقیر و توهین به ایشان و یا بی توجهی به وی و عدم احترام به او نیز رویکردی غلط است. در مقابل شما باید سعی کنید که اصلاً به فکر تغییر همسرتان نباشید بلکه این سوال را از خودتان بپرسید که «من چه تغییری باید بکنم تا همسرم نیز تغییر کند؟»
ضمن اینکه این توصیه ها هم ارائه می شود:
- رابطه نزدیک و صمیمانه با همسرتان برقرار کنید. چون رفع این مشکل فقط با همراهی هر دو شما میسر است.
- جنبه های حمایت گری را کاملاً قطع کنید. مثلاً اگر تا الآن شما یا خانواده همسرتان یا حتی خانواده خودتان برای انجام امورات از ایشان حمایت می کرده اند این حمایت را کلاً قطع کنید.
- در ابتدا مسئولیت های کوچک به همسرتان دهید مثلاً وقتی ظرفشویی پر از ظرف است همسرتان را صدا کنید به او پیشنهاد دهید تا ظرف ها را بشوید و شما هم ظرف ها را خشک کنید و سر جایش قرار دهید.
- به طور جدی از او انجام وظایفش را تقاضا کنید. صبور باشید و فقط روی تقاضایتان محترمانه بدون پرخاشگری اصرار داشته باشید مثلاً پیراهن های خود را بیاورید و از همسرتان بخواهید آن ها را بشوید و یا اطو کند (البته خودتان هم حتماً کمک کنید).
- در گام های اولیه قطعاً تقاضای شما کامل برآورده نمی شود ولی شما در ابتدا به حداقل ها هم بسنده کنید.
- همسرتان را با عواقب بی مسئولیتی آشنا کنید. مثلاً وقتی همسرتان برای تهیه غذا کوتاهی می کند، شما هم فقط به اندازه خودتان و بچه ها غذا تهیه کنید و بخورید. غذایی در اختیار ایشان قرار ندهید و یا به اتفاق بچه ها گاهی برای صرف غذا به تنهایی منزل مادر همسرتان بروید و ایشان را همراه خود نبرید وقتی هم دلیل را جویا شوند بیان کنید، «به نظر شما سیر هستی ولی من و بچه ها خیلی گرسنه هستیم»
به خاطر داشته باشید که این سو رفتار همسرتان یک شبه ایجاد نشده است و لذا در مدتی کوتاه هم از بین نمی رود لذا صبر و تحمل زیاد به خرج دهید و با اتخاذ رفتارهایی منطقی این مشکل را به مرور رفع کنید. این سو رفتار فقط زندگی شما را مختل نمی کند بلکه الگویی برای فرزندان شما و موجب بی مسئولیتی آینده آنها می شود لذا برای رفع آنها تلاش مصرانه داشته باشید. در صورت مواجهه با چالش های جدی حتماً از خدمات مشاوره حضوری هم بهره ببرید.
مریم عطاریان
بخش خانواده ایرانی تبیان
مطالب مرتبط:
مذاکرات 5+1 زیر یک سقف
به نام عذرخواهی، به کام گستاخی
خوشبخت ها این شکلی اند....
