همنشینى فرهنگ‌ها در بی‌ینال ونیز
بخش هنر ایران در پنجاه و ششمین بی‌ینال ونیز از چهارشنبه ۱۶ اردیبهشت ماه به نمایش درآمده است؛ آثارى كه آغوش باز ایران در برابر ارزش‌هاى شیعى تا سنى، ارمنى... و آزادى بیان و تكثر گرایى در اندیشه را آیینه‌دارى مى كنند.
بخش هنر ایران در پنجاه و ششمین بی‌ینال ونیز از چهارشنبه ۱۶ اردیبهشت ماه به نمایش درآمده است.
در پنجاه و ششمین بی‌ینال ونیز غرفه ۲۰۰۰ متر مربعی به آثار هنرمندان ایران اختصاص دارد و آثاری از هنرمندان سه نسل کشورمان در کنار آثار هنرمندانی از کشورهای افغانستان، عراق، پاکستان و آذربایجان به نمایش گذاشته شده است.
قصد داریم تا در سلسله گزارش‌هایی شما را با آثار , هنرمندان ایرانی حاضر در این رویداد بیشتر آشنا کنیم. بخش اول این گزارش اکنون پیش روی شماست.
سونیا بالاسانیان
به طور کلی در بناهای آجری نوعی ریتم و یکنواختی هست: عناصر کوچک (آجر‌ها) انگار تا ابد تکرار می‌شوند و ریتم ذاتی شعر فارسی را به یاد ما می‌آورند. آن‌ها همچنین حال و هوای احساسات پیوسته و بی‌پایان سوگواری یا حتی لذت درونی را منتقل می‌کنند. شکل گنبد همچنین نمادی از حفاظت به تمام معنی و همین طور تمرکز بر چیزی است که شاید باری تعالی باشد یا هر چیزی که بیننده بتواند تصور کند. معماری منبعی است که فضا را خلق می‌کند. فضا‌ها همه جا هستند. بعضی‌ها مصنوعی هستند و بعضی طبیعی. از دید یک هنرمند شاید فرقی بین یک گنبد ساخته بشر و گستره بزرگ آسمان نباشد. شعر خیلی از ملت‌ها غرقه در چنین استعاره‌ها و مقایسه‌های نمادین است... هر یک از کارهای بالاسانیان به صورت واحد معنی دارد. شاید یک نفر لایه‌های متفاوت انتزاع را در آن حس کند، اما ممکن است نتواند آن‌ها را تفکیک یا تجزیه و تحلیل کند. زیبایی انتزاع این واقعیت است که بر مبنای نگاه بیننده، حالت روحی و اطلاعاتی که دارد، قابل درک و تفسیر است. آنچه مهم است برقراری «تماس» است.
شهریار احمدی
نقاشی‌های احمدی همواره از رخدادهای زندگی پیامبر اسلام (ص) و جانشینان ایشان (امامان) الهام می‌گیرد. مدرن بودن شیوه و نحوه کار او در کوشش برای متناسب ساختن سنت فیگوراتیو کهن با شیوه‌های تصویرسازی چندپاره و تقریبا آبستره مرتبط با سنت مدرنیستی است. این کوششش به تولد مجموعه‌ای از آثار انجامیده که از نظر زبان هنری هم راستا و در امتداد یکدیگراند و در آن‌ها نوعی «قلمرو میانه» بین هنر انتزاعی (آبستره) و هنر فیگوراتیو پدید آمده است.
شادی قدیریان
شادی قدیریان که در زمره مشهور‌ترین عکاسان ایرانی است، با مجموعه‌ای از پرتره‌های عکاسی به شهرت رسید که به شیوه عکس‌های سنتی سیاه و سفید ابتدای قرن بیستم و همه بر طبق یک قاعده یکسان گرفته شده بودند و خصوصیت ویژه‌شان ژست‌های تصنعی سوژه‌ها بود. اما قدیریان به این ظاهرا پیروی از شیوه کلاسیک، که در آثار او تقریبا همیشه مربوط به پرتره یک زن است؛ چند مولفه فوق مدرن نظیر رادیوی ترانزیستوری، تلفن دیجیتال و روزنامه نیز می‌افزاید، که به مدد این‌ها زبان اثر را رمزگشایی کرده و ماهیت سنتی‌اش را جلوه بیشتری می‌بخشد.
مهدی فرهادیان
حال و هوایی پرتعلیق و تقریبا متافیزیکی بر تمام بناهای معماری که توسط این هنرمند نقاشی شده حاکم است. این‌ها اماکنی هستند که مفهوم تاریخی و نمادین قدرتمندی برای ایران دارند؛ صحن نخستین مجلس که توسط روس‌ها به توپ بسته شد، اقامت گاه‌های هیئت دولت، باغ‌های متروک که خاطره آنچه که اتفاق افتاده است را در خود دارند؛ در حالی که مردمی که هنوز هم‌گاه در آنجا ساکن می‌شوند، آن را از یاد برده‌اند. نگاه هنرمند این تضاد را بازتاب می‌دهد و آن را از طریق نقاشی‌هایی کبودرنگ و پریشان کننده جلوه بیشتری می‌بخشد.
نازگل انصاری نیا
ستون به مثابه یک المان معماری که مجازا به معنای تاسیس و پایه گذاری است. بر روی متن قانون اساسی ایران که در درون سازه آورده شده، شکل گرفته است. به این ترتیب بیننده در برابر یک علامت سئوال. ایا ستون‌های ما به راستی از ما محافظت می‌کنند؟ و همین به تاملی در باب نظام و وضعیت اقتصادی کشور می‌انجامد.
علیرضا آستانه
نوشتار که عنصر همیشگی پژوهش‌های این هنرمند است، در این آثار از طریق یک تکنیک ابداعی ایرانی به نام «نوشتن ناخنی» مورد استفاده قرار گرفته است. نوشته‌های برجسته تزئینی تنها توسط فشار مختصر ناخن‌ها بر پشت بوم پدید آمده‌اند. انتخاب فضای تک رنگ نوعی ابهام در درک ایجاد می‌کند که تماشاگر را به بذل توجه بیشتری به خوانش دعوت می‌نماید.
امین آقایی
تابلوهای این هنرمند از دل عکس‌های کوچکی که توسط خود او برداشته شده‌اند، زاده می‌شوند. این عکس‌ها در تابلوهای هنری، در قطع بزرگ و به صورت «خرد شده» به هزاران تکه اورده شده‌اند؛ همانند تکه‌های خمپاره‌ای که به هنگام انفجار اثر خود را بر روی دیوار و زمین به جا می‌گذراند. از هم گسیختگی و تکه پارگی تصویر، که اگر عکس مرتبط با ان را نبینیم دیگر قابل کنار هم چیدن دوباره نیستف یک شرایط نخستین زمانی را به تصویر می‌کشد مه دیگر بازنخواهد گشت؛ که این استعاره‌ای است از ازهم گسیختگی وجود و حیات.
رضا آرامش
"عملیات ۱۴۱: منظور این نبود" این اثر از یک تحقیق گسترده درباره جنگ‌ها و مناقشات برآمده است. گزارشی که از سال‌های دهه ۵۰ تا امروز را پوشش می‌دهد و شامل هزاران عکس است که به صورت آنلاین گرفته شده‌اند و از میان آنان چندصد عکس انتخاب شده و به نحوی که صفحه آرایی مطلوبی به دست بدهد، در کنار هم چیده و تنظیم شده‌اند.
منبع: هنرآنلاین
