155 نماینده مجلس در ورزش چه می کنند؟

یکی از مشکلات بزرگ و دردسرساز برای ورزش ایران حضور سیاسیون و اقتصادیون تحت عنوان کمک و همراهی است. سالهاست خیل عظیم افراد ناآشنا به حیطه ورزش به سوی این حیطه سرازیر است و با نگاهی منصفانه باید گفت اگرچه در پاره ای از اوقات شاهد اتفاق خوبی بودیم اما معدل قابل قبولی در این باره به دست نیامده است.
ورزش به عنوان یک پدیده تخصصی مدتهاست عرصه تاخت و تاز کسانی است که ساده ترین اصول را در این باره نمی دانند. سیاسیون، اقتصادیون و حتی نظامیان به ورزش می آیند اینجا محیط دوست داشتنی می بینند ولی موقع عمل با آن به شکل اداری و بورکراسی برخورد دارند. ورزشی که نیازها و فرهنگ خاص خود را دارد. ورزشی که در آن بحث کسوت و گذشت و مهربانی و دستگیری اولویت اساسی است.
ورزش ایران با داشتن عناصری مهم  چون شهرت ، پول و سفره و... لقمه ای چرب و نرم برای سوء استفاده کنندگان نیز هست. از این رو علاوه بر کسانی که داعیه خدمت و کمک دارند ما شاهد حضور افرادی هستیم که وقتی در باز محیط ورزش را می بینند با کله وارد می شوند و برای بیرون کردن آنها کار به دیلم و چکش می کشد.
در این وانفسا ما عملکرد ضعیف و بد برخی از اعضای جامعه ورزش را هم داریم. ورزشی هایی که به محض کوچکترین اختلاف نظر همتایان خود را له می کنند و فضا را برای ورود افراد غیرورزشی مهیا می کنند تا مثلا انتقام گرفته باشند.
همانگونه که ذکر شد این درد بزرگ ورزش است که فرار از آن بسان یک رویا می ماند. رویایی که خیلی از مسئولان حتی از آن حرف هم نمی زنند.
اکنون و در این برهه محمود گودرزی وزیر ورزش و جوانان که سالهاست به شکل آکادمیک هم شده با ورزش سر و کار دارد بدون ملاحظه کاری مستقیم به ریشه درد اشاره دارد. یکی از اهداف او تدوین اساسنامه ای است که با استناد به آن ورود افراد خارج از حیطه تخصصی ورزش به مراجع تصمیم گیری و مدیریت ورزش محدود شود. این هدف بزرگ اما مخالفت های فراوانی پیش رو دارد.
رقبای وزیر در این مبارزه همگی در مراکز قدرت نشسته اند و برخلاف گذشته نه تنها او را در امر پیشبرد ورزش یاری نمی کنند( کمک ها وقتی می شود که این رقبا در ورزش سمتی داشته باشند) بلکه تا آنجا که می شود چوب لای چرخ هم خواهند گذاشت. مبارزه ای که تقریبا پیروز و شکست خورده اش قبل از شروع مشخص است.
ورزش امروز جولانگاه سیاسیون، اقتصادیون و نظامیان است. در عرصه مدیریت این گروه به شدت گوی سبقت را از ورزشی ها ربوده اند و به عبارتی الان این گروه صاحبخانه و ورزشی ها مستاجر به شمار می روند!
وزیر ورزش در تازه ترین اظهارنظرهایش در این باره می گوید: چرا باید حدود 155 نماینده مجلس شورای اسلامی ما در فدراسیون‌های ورزشی به فعالیت بپردازند؟ مگر این همه کار در مجلس شورای اسلامی وجود ندارد؟ در حالی که می‌توانیم به جای این 155 نماینده مجلس شورای اسلامی شاهد حضور همین تعداد از افراد تحصیلکرده با درجه دکترا یا فوق لیسانس در رشته‌های تربیت بدنی باشیم.
گودرزی در ادامه صحبت‌های خود با اشاره به این که گاهی وقتی چنین حرف‌هایی از سوی من بیان می‌شود، می‌گویند که دیدگاه تندی دارم، خاطر نشان کرد: نه! این حرف دل اهالی ورزش است که من بیان می‌کنم. متاسفانه گاهی آنهایی که از بیرون وارد عرصه ورزش شده‌اند طلبکارانه‌تر برخورد کرده‌اند.  برخی نیز به خاطر انگیزه‌های مالی افرادی را به این عرصه وارد می‌کنند می‌توانند از این افراد به عنوان یک خیر بهره ببرند.
اگرچه این موضوعی مهم و شاید شاه بیت عزل سوزناک ورزش باشد اما معضلات دیگری نیز ورزش ما را به شدت آزار می دهد. یکی از این مشکلات کمبود فضای ورزشی است. وقتی علاقه مندان جای برای ورزش نداشته باشند اساسا حرفی برای گفتن باقی می ماند؟

متولی اصلی ورزش در این باره می گوید: من از همه مدیران مجموعه ورزش می‌خواهم که زیر بار پروژه‌ جدید نروند. ما تعداد زیادی پروژه‌ نیمه تمام در کشور داریم که باید آنها را به اتمام برسانیم. به یاد دارم که در یکی از شهرها پروژه‌ ای متعلق به 24 سال قبل است و هنوز هم نیمه کاره مانده است. دولت قبل علاقه جدی به کلنگ زنی داشت و حال باید ببینیم با این شرایط اقتصادی چطور می‌توانیم پروژه‌های نیمه تمام را تکمیل کنیم.  در حالی که سرانه ورزش تهران 33 سانتیمتر است در استان بوشهر و در یک روستا با 10 خانوار شاهد یک سالن ورزشی و یک زمین چمن بودیم که پیش از این ساخته شده بود و کسی از آن در حال حاضر استفاده نمی‌کند. نباید به این شکل میلیاردها تومان هزینه شود. اگر در رونق باشیم اشکالی ندارد که برای روستاهای خود با تعداد خانوارهای کم هزینه کنیم ، اما در حال حاضر باید بر اساس تراکم جمعیت برای بخش‌های مختلف اماکن ورزشی را در نظر بگیریم.  چرا باید در شهرهای پر جمعیت ما جوانان سر کوچه‌ها بایستند، ولی در مناطق کم جمعیت شاهد ساخت اماکن ورزشی باشیم؟ به این می‌گویند پوپولیسم.
یکی دیگر از مشکلات جدی ورزش ضعف فرهنگی است. ضعفی که ابعاد گوناگون دارد و هیچگاه فکر جدی برای رفع مشکلاتش صورت نگرفته است. در این بخش رسانه ها به ویژه رسانه ملی مسئولیت سنگینی دارند. اما وزیر به آنها و به ویژه رسانه ملی انتقاد شدیدی دارد و می گوید: من از رسانه‌ها می‌خواهم که به موضوعات بی ارزش توجه نکنند. رسانه‌ها از ما آمار بخواهند که چه تعداد افراد در جامعه ورزش می‌کنند و این رقم در زمان حضور ما چه میزان افزایش پیدا کرده است.  چرا باید وقتی از در یک نشست بیرون می‌روم بلافاصله از من می پرسند که آخرین وضعیت آبی و قرمز چه شد؟ تو را به خدا این مسائل را رها کنید. آیا تمام ورزش ما این مسائل است؟ در حال حاضر شش ماه است که خوراک برنامه رسانه‌ها خصوصی سازی این دو باشگاه شده است. رسانه‌ها می‌توانند فرهنگ جامعه را با نگاهی نو تغییر دهند. متاسفانه مسائل و آسیب‌های زیادی در زمینه ورزش وجود داشته و همیشه شاهد تاختن و تخریب‌ها در این حوزه بوده‌ایم.  این همه آسیب اجتماعی به دلیل ورزش نکردن وجود دارد و آن وقت گویی که مساله ما در ورزش به جز آبی و قرمز و سرمربی تیم ملی نیست. باید ذائقه مردم را تغییر دهیم. صدا و سیما همواره در این عرصه جنگ و دعوا و فحاشی را نشان می‌دهد، در صورتی که از روزی که من وارد عرصه ورزش شده ام به دنبال یک فضای آرام بودم. وقتی جوانان فضایی برای ورزش کردن ندارند دچار آسیب‌های اجتماعی می‌شوند اما چرا این همه به مسائل دیگر پرداخته می‌شود.
مسایلی که مطرح شده گوشه هایی از مشکلات ورزش است که امیدواریم اراده ای قوی برای حل و فصل آنها به وجود آید.