٤) جزء چهاردهم قرآن کریم، آیات ٦٧ الى ٨٦ سوره‌ی حِجْر

 نشانه‏اى براى هوشمندان

قوم لوط(ع) مردمى گناهكار و فاسد بودند و ارتباط با مردان را به ازدواج با زنان ترجیح مى‏دادند. نصیحت‏ها و راهنمایى‏هاى حضرت لوط(ع) بر آنان اثرى نداشت. این قوم به جاى این كه به حضرت لوط(ع) ایمان بیاورند، او را تهدید مى‏كردند كه اگر آنان را راحت نگذارد، او و خانواده‏اش را از شهر بیرون مى‏كنند و به پیامبر خدا هشدار داده بودند كه اجازه ندارد میهمان داشته باشد یا كسى را در خانه‌ی خود پناه دهد. آن شب، همسر لوط(ع) كه با مردم شهر همدست بود، به آنان خبر داد كه لوط(ع) میهمان دارد و ناگهان مردم، بلافاصله پشت در خانه‌ی لوط(ع) جمع شدند. پیامبر خدا باز هم آنان را نصیحت كرد كه سنت زشت خود را رها كنند و با دختران ازدواج كنند؛ اما آنان جواب دادند: «ما قبلاً به تو گفته بودیم كه اجازه ندارى میهمان دعوت كنى» و با كمال بى‏شرمى قصد ورود به خانه‌ی لوط(ع) را داشتند كه به فرمان خدا همگى بینایى خود را از دست دادند و به خانه‏هایشان برگشتند. روز بعد، هنگام طلوع آفتاب، شهرشان زیر و رو شد و بارانى از سنگ گِل بر آنان بارید. داستان را در قرآن چنین مى‏خوانیم:

 و مردم شهر در حالى كه به یكدیگر مژده مى‏دادند، آمدند. گفت: اینان میهمانان من هستند؛ پس مرا رسوا نكنید و از خدا بترسید و مرا خوار نسازید. گفتند: آیا تو را از جهانیان منع نكرده بودیم. گفت: اگر مى‏خواهید انجام دهید، اینان دختران منند. به جان تو سوگند! كه آنان در مستى خود سرگردان بودند. پس هنگام طلوع آفتاب صدایى مرگبار آنان را گرفت و آن را زیر و رو كردیم و بر آنان، سنگ‏هایى از گِل‏سخت باراندیم. به راستى در آن، براى هوشمندان نشانه‏هایى است و آن بر سر راهى برقرار است. به راستى در آن براى مومنان نشانه‏اى است.

آیات 67 الى 77

 اصحاب ایكه

قوم حضرت شعیب(ع) در سرزمینى آباد و سرسبز زندگى مى‏كردند. این قوم در قرآن اصحاب «ایكه» نامیده شده‏اند. ایكه به معنى «درختان در هم پیچیده» است. آنان با آن كه بسیار ثروتمند بودند، در معاملات تقلب و كم‏فروشى مى‏كردند. حضرت شعیب(ع) آنان را به خداپرستى و ترك گناه دعوت مى‏كرد. اما آن مردمِ مال‏دوست، توجهى نمى‏كردند و آن‏قدر به گناه و آزار پیامبرشان ادامه دادند كه عذاب الهى نازل شد و گناهكاران را نابود كرد. آثار سرزمین قوم لوط(ع) و سرزمین قوم شعیب(ع) براى عبرت دیگران هنوز برجاست. خداوند مهربان مى‏فرماید:

 و به راستى اهل ایكه ستمكار بودند. پس، از آنان انتقام گرفتیم و به راستى آن دو بر سر راهى آشكار است.

آیات 78 و 79

 اصحاب حِجْر

گفته‏اند اصحاب حِجْر، همان قوم ثمودند كه در سرزمین حِجْر زندگى مى‏كردند و حضرت صالح(ع) پیامبرشان بود. سرزمین حجر بین مدینه و شام واقع شده بود. این مردم، بسیار ثروتمند بودند و خانه‏هایشان را در دل كوه‏ها مى‏ساختند كه از هر آسیبى در امان باشند. حضرت صالح(ع) آنان را به پرستش خداى یگانه و انجام كارهاى شایسته دعوت مى‏كرد، اما آنان نه تنها ایمان نیاوردند، بلكه شتر ماده‏اى را كه معجزه‌ی حضرت صالح بود، كشتند و دچار عذاب الهى شدند. صدایى مرگبار آنان را فراگرفت و تمام آنان را هلاك كرد. خداوند یگانه مى‏فرماید:

 و اهل حِجْر پیامبران را دروغ خواندند؛ و آیات خود را به آنان دادیم، ولى از آن‏ها رویگردان بودند؛ و از كوه‏ها خانه‏هایى مى‏تراشیدند كه در امان باشند. پس صبحگاهان فریادى مرگبار، آنان را فراگرفت؛ و آن‏چه به دست مى‏آوردند، فایده‏اى برایشان نداشت.

    آیات 80 الى 84

 گذشتى نیكو

خداوند بخشنده، به پیامبر اكرم(ص) فرمود كه در مقابل نادانى و لجاجت و آزار مخالفان، گذشت كند. گذشتى زیبا و نیكو كه با ملامت و سرزنش همراه نباشد. زیرا دین پیامبر(ص) دین مهربانى، منطق و عقل است و نیازى به خشونت و تندى ندارد. سرانجام روز قیامت فرا مى‏رسد و پروردگارى كه به تمام امور آگاه است، پاداش و كیفر یاران و مخالفان او را به عهده گرفته است و فرموده است:

 و ما آسمان‏ها و زمین و آن‏چه بین آن‏هاست را جز به حق نیافریدیم؛ و حتماً قیامت، آمدنى است. پس گذشت كن، گذشتى نیكو! به راستى پروردگارت آفریننده‌ی داناست.

آیات 85 و 86