سوره ی اعراف - آیات 99 الی 112- جزء نهم قرآن کریم

زیانكاران

گاه انسان چنان به كار دنیا مشغول و سرگرم مى‏شود كه متوجه بعضى از اشتباهات و گناهانش نمى‏شود. سپس ناگهان از سوى خداوند مهربان، برایش گرفتارى و مشكلى پیش مى‏آید تا متوجه شود و بار دیگر به سوى خدایش بازگردد و كارهاى شایسته انجام دهد. اگر لطف خدا نبود و انسان به حال خود رها مى‏شد، بى‏شك از زیانكاران بود. خداوند مهربان فرموده است:

آیا از مكر خدا ایمن شده‏اند؟ پس، فقط مردمِ زیانكار، خود را از مكر خدا ایمن می دانند.

آیه‌ی 99

دل‏هاى مُهر خورده

با مطالعه‌ی تاریخ زندگى پیامبران متوجه مى‏شویم كه هر گاه مردمى به پیامبر خود ایمان نیاوردند و در بى‏ایمانى و كفر لجاجت كردند، دچار عذاب الهى شدند. حتى اگر اقوام بعد از آنان نیز از سرنوشت گذشتگان درس نگرفتند و به همان روش با پیامبر خود مخالفت كردند، عذاب الهى بر آنان فرود آمد. خداوند مهربان مى‏فرماید:

آیا براى كسانى كه زمین را پس از ساكنانش به ارث مى‏برند، روشن نشده كه اگر بخواهیم آنان را به سزاى گناهانشان مى‏رسانیم و بر دل‏هایشان مُهر مى‏زنیم تا دیگر نشنوند. این است آبادى‏هایى كه از خبرهاى آن بر تو حكایت مى‏كنیم. در حقیقت، پیامبرانشان با دلایل روشن به سوى آنان آمدند. آنان به آن‏چه از قبل دروغ خوانده بودند، ایمان نمى‏آوردند. این‏گونه، خداوند بر دل‏هاى كافران مُهر مى‏زند و بیش‏تر آنان را بر سر پیمان نیافتیم و به درستى كه بیش‏ترشان را نافرمان یافتیم.

آیات 100 الى 102

در كاخ ستم

پادشاهان مصر را فرعون مى‏نامیدند. فراعنه بسیار ظالم و ستمگر بودند و خود را خداى مردم مى‏دانستند. سالیان درازى بود كه قوم بنى‏اسرائیل در این سرزمین در رنج و بدبختى زندگى مى‏كردند. خداوند مهربان، حضرت موسى(ع) را به پیامبرى برگزید تا آنان را به خداپرستى دعوت كند و از ظلم و ستم فرعون نجات بخشد.

خداوند یگانه به موسى(ع) معجزاتى داد كه بتواند پیامبریش را ثابت كند و برادرش را كه بسیار خوب صحبت مى‏كرد، وزیر او قرار داد. سپس به آنان فرمان داد كه به كاخ فرعون بروند و او را به خداپرستى دعوت كنند و از او بخواهند كه از ظلم به قوم بنى‏اسرائیل دست بردارد. داستان رفتن حضرت موسى(ع) و برادرش به كاخ فرعون را در قرآن چنین مى‏خوانیم:

سپس بعد از آنان، موسى را با آیات خود به سوى فرعون و بزرگانش فرستادیم.

ولى به آن ستم كردند، پس ببین عاقبت كار فاسدان چگونه بود. و موسى گفت:

اى فرعون! من فرستاده‌ی پروردگار جهانیان هستم. شایسته است كه درباره‌ی خدا جز به حق سخن نگویم. من در حقیقت از سوى پروردگارتان دلیلى روشن براى شما آورده‏ام. پس بنى‏اسرائیل را همراه من بفرست.

گفت: اگر راست مى‏گویى كه نشانه‏اى آورده‏اى، آن را نشان بده. پس عصایش را انداخت. ناگهان اژدهایى آشكار شد و دستش را بیرون آورد، ناگهان براى بینندگان سفید شد.

آیات 103 الى 108

جادوگر است

در كاخ فرعون، موسى(ع) تمام تلاش خود را كرد. معجزاتش را نشان داد. از زمین و آسمان، باران و گیاهان سخن گفت. از نشانه‏هاى خدا براى فرعون و بزرگانش صحبت كرد. اما هیچ یك از حرف‏هایش بر دل فرعون اثر نكرد و او ایمان نیاورد. فرعون با بزرگانش در مورد موسی(ع) مشورت كرد. آنان گفتند: «او جادوگر بزرگى است.» فرعون حضرت موسى(ع) را متهم كرد به این كه مى‏خواهد مردم را از مملكتى كه سرزمین خودشان است، بیرون كند و خودش قدرت را در دست بگیرد و به او گفت:

اى موسى! تو قصد نجات مردم و رهایى بنى‏اسرائیل را ندارى؛ اگر مى‏خواهى ما را با سحر و جادو مطیع خود كنى، بدان كه ما هم جادوگران بزرگى داریم كه مى‏توانند با تو مبارزه كنند و تو را شكست بدهند. اگر موافق هستى روزى را معین كن كه در حضور ما و مردم، با جادوگران ما مبارزه كنى.

حضرت موسى(ع) پذیرفت و روز جشن و هنگام ظهر را انتخاب كرد كه مردم تعطیل باشند و همه بیایند و هوا كاملاً روشن باشد كه همه چیز به خوبى دیده شود. به هر حال، فرعون دستور داد تا تمام جادوگران ماهر را نزد او ببرند. در قرآن چنین مى‏خوانیم:

بزرگانى از قوم فرعون گفتند: بى‏شك، این جادوگرى دانا است. مى‏خواهد شما را از سرزمینتان بیرون كند. پس چه دستور مى‏دهید؟ گفتند: او و برادرش را نگه‏دار و گردآورندگان را به شهرها بفرست تا تمام جادوگران دانا را نزد تو بیاورند.

آیات 109 الى 112

منبع: آشنایی با قرآن کریم برای نوجوانان
سوره ی اعراف- آیات 88 الی 206-جزء نهم قرآن کریم