50نفر هم قسم خوردند باور نکن!!

با  رایج شدن شبکه های اجتماعی  و استفاده روز افزون از آن ها ، متأسفانه می بینیم که  بازار تهمت ها و غیبت ها هم داغتر شده است ، متأسفانه افراد نه تنها از آبروی دیگران که از آبروی خود هم صیانت نمی کنند.

هر خطایی را به راحتی نشر میدهند ، اگر کسی مخصوصا که از چهره های مشهور هم باشد او را سوژه کرده و هزاران حرف و حدیث برایش درست می کنند .

می خواهیم بگوییم این مطالبی که به راحتی به اشتراک می گذاریم عواقبی هم دارد ، اگر به دستمان رسید لازم نیست که ما هم حتما نشر بدهیم .

در روایتى از امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) مى خوانیم:«الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ»؛ (آن کس که گناه را نشر دهد مخذول و مطرود است و آن کس که گناه را پنهان مى دارد مشمول آمرزش الهى است). (1)

و اگر مى بینیم در آیات قرآن، موضوع اشاعه فحشاء با لحنى بسیار شدید و فوق العاده کوبنده محکوم شده، نیز دلیلش همین است.

اصولاً، گناه همانند آتش است، هنگامى که در نقطه اى از جامعه این آتش روشن شود، باید سعى و تلاش کرد که آتش، خاموش، یا حداقل محاصره گردد، اما اگر به آتش دامن زنیم و آن را از نقطه اى به نقطه دیگر ببریم، حریق، همه جا را فرا خواهد گرفت و کسى قادر بر کنترل آن نخواهد بود.

مایی که می نشینیم و ساعت ها درمورد بی حیای یک شخص خاص صحبت می کنیم ، او را سرزنش می کنیم ، خود را از خطا مبرا می دانیم  خوب است بدانیم همین که ما به این راحتی هر عملی که در عرف و شرع جزء خط قرمزهاست با بی مبالاتی نشر می دهیم ، این کار ما مصداق اشاعه فحشاست و  گناه بزرگی است.

در حدیثى از پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم:«مَنْ أَذَاعَ فَاحِشَةً کَانَ کَمُبْتَدِئِهَا»؛ (کسى که کار زشتى را نشر دهد، همانند کسى است که آن را در آغاز انجام داده). (2)

در حدیث دیگرى از امام موسى بن جعفر(علیه السلام) مى خوانیم: مردى خدمتش آمده، عرض کرد: فدایت شوم از یکى از برادران دینى کارى نقل کردند که من آن را ناخوش داشتم، از خودش پرسیدم انکار کرد، در حالى که جمعى از افراد موثق این مطلب را از او نقل کرده اند، امام فرمود:«کَذِّبْ سَمْعَکَ وَ بَصَرَکَ عَنْ أَخِیْکَ وَ اِنْ شَهِدَ عِنْدَکَ خَمْسُونَ قُسامَةً وَ قالَ لَکَ قَوْلٌ فَصَدِّقْهُ وَ کَذِّبْهُمْ وَ لا تُذِیْعَنَّ عَلَیْهِ شَیْئاً تَشِیْنُهُ بِهِ وَ تَهْدِمُ بِهِ مُرُوَّتَهُ، فَتَکُونُ مِنَ الَّذِیْنَ قالَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیا وَ الآخِرَةِ»(3)؛ (گوش و چشم خود را در مقابل برادر مسلمانت تکذیب کن، حتى اگر پنجاه نفر سوگند خورند که او کارى کرده و او بگوید: نکرده ام از او بپذیر و از آنها نپذیر، هرگز چیزى که مایه عیب و ننگ او است و شخصیتش را از میان مى برد در جامعه پخش مکن، که از آنها خواهى بود که: خداوند درباره آنها فرموده: کسانى که دوست مى دارند زشتى ها در میان مومنان پخش شود عذاب دردناکى در دنیا و آخرت دارند). (4)؛ (5)

اسلام تا این حد برای شخصیت و آبروی یک انسان ارزش قائل است که می گوید برای اثبات خطای او پنجاه شاهد هم کم است ، آن وقت ما به چه جرأتی وقتی خودمان ندیده ایم ، نه تنها قضاوت می کنیم و بر شخصیت مردم بر چسب می زنیم که نشر هم می دهیم .

این اعمال تأثیر سوئی بر روح و قلب ما خواهد داشت  تا آن جا که امام صادق علیه السلام می فرماید: «اِذَا اتَّهَمَ الْمُوْمِنُ اَخَاهُ اَنْمَاثَ الْاِیمَانُ فِی قَلْبِهِ کمَا ینْمَاثُ الْمِلْحُ فِی الْمَاءِ؛ (6) کسی که برادر مسلمانش را متهم کند، ایمان در قلبِ‌ او ذوب می‌شود، همانند ذوب شدن نمک در آب.»

شاید به نظر خودمان حرف هایمان بی اهمیت باشد اما گاهی یک حرف کوچک و بی ارزش ما دنیای دیگری را سیاه می کند ، رابطه های زیادی را سرد می کند ، و دشمنی های عمیقی به وجود می آورد ، برای اینکه  بیشتر مراقب رفتار و گفتارمان باشیم باید هشدار خداوند متعال را همیشه پیش رو داشته باشیم که می فرماید :‌ خداوند می‌فرماید:« إذْ تَلَقَّوْنَهُ بِألْسِنَتِکمْ وَتَقُولُونَ بِأفْوَاهِکمْ مَّا لَیسَ لَکمْ بهِ عِلْمٌ وَتَحْسَبُونَهُ هَیناً وَهُوَ عِنْدَ اللهِ عَظِیمٌ »؛ (نور/ 15) «به خاطر بیاورید زمانی را که این شایعه را از زبان یکدیگر می‌گرفتید و با دهان خود سخنی می‌گفتید که به آن یقین نداشتید و آن را کوچک می‌پنداشتید، در حالی که نزد خدا بزرگ است.»بله خداوند متعال به ما هشدار می دهد که این رفتارهای به ظاهر بی اهمیت شما  تأثیرات بزرگی به دنبال خواهد داشت .

از گناهان بزرگی که ناخواسته مرتکب می شویم و متوجه عمقش نیستیم ، به خداوند متعال پناه می بریم ،که ما را یارای تاوان دادن این همه خطا نیست .

پی نوشت ها:

(1). «اصول كافى»، جلد 2، باب ستر الذنوب.

(2). «اصول كافى»، باب التغییر.(جلد 2، صفحه 356، چاپ دار الكتب الاسلامیه).

(3). سوره نور، آیه19.

(4). كتاب«ثواب الاعمال»، صفحه 247، طبق نقل تفسیر«نور الثقلین»، جلد 2، صفحه 582..

(5). البته این مسأله استثناهائى دارد، از جمله موضوع شهادت در دادگاه و یا مواردى براى نهى از منكر كه هیچ راهى جز پرده برداشتن از روى زشت كارى یك نفر وجود ندارد.

(6). اصول کافی، ج 2، ص 269، باب التهمة و سوء الظن.

فرآوری: محمدی                

بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان

منبع:

سایت آیت الله مکارم شیرازی

سایت پرسمان

سایت درالحدیث

مطالب مرتبط:

اهمیت آبرو و آبرو داری در قرآن

كرامت در قرآن

قرآن و مثبت نگری به رفتار دیگران

انسان اعجوبه هستی!