اشعار مناجات با امام حسین علیه السلام
(1)
مانند نور آمدی و لا مکان شدی پرواز آسمانی هفت آسمان شدی
با جلوه های نوری بالانشین خود خورشید صبح و ظهر و غروب اذان شدی
تا اینکه انبیا به تو نزدیکتر شوند روضه شدی و در همه دوران بیان شدی
محرابهای مسجد دنیا ، خدا نداشت از عرش آمدی و خدای جهان شدی
یک یاحسین گفتم و دیدم دلم شکست اشکم شدی ز گوشه ی چشمم روان شدی
یک شب کناره سفره تو سائلت شدیم یک شب کنار سفره ی ما نانمان شدی
قبل از دراز کردن دست گدائی ام آقا شدی کریم شدی مهربان شدی
ناراحت جدائی مهر تو نیستم روزی که آمدی به دلم جاودان شدی
یک وقتی آمدم که به دردت نمی خورم دیر آمدم تو همسفر خیزران شدی...
علی اكبر لطیفیان
***
(2)
بنویس روی صفحه قلم ... آه کربلا
آتش گرفت باز دلم ... آه کربلا
دوری، شکستگی، دل پر خسته از همه
خیره به قاب عکس حرم ... آه کربلا
بعد از نماز سجده به تربت، به یاد تو
هم آه از خجالت و هم آه ... کربلا
پیراهن سیاه تو و شال نوکری
ماه عزا و خیمه غم ... آه کربلا
بغضو سکوت و گریه جانسوز بی کسی
در کوچه ها قدم به قدم ... آه کربلا
پرچم، کُتل، حسینیه، روضه، نوای عشق
سینه زنی و نوحه و دم ... آه کربلا
دلواپسی روز عطش کودک رباب
آب فرات و دست ستم ... آه کربلا
سقّا و مشک پاره و دو دست جدا شده
افتادن امیر و علم ... آه کربلا
زینب وداع، حسین اشاره به قلب خون
بر پهلوی شکسته قسم ... آه کربلا
بانگ نبیّ روضه گودال قتلگاه
مادر رسید با قد خم ... آه کربلا
حبیب نیازی
***
(3)
روز اول که خدا کرب و بلا را می ساخت هر چه در عرش هنر داشت هویدا می ساخت
آن زمان آب فراتی که در این دشت نبود گریه ی حور و ملک صحنه دریا می ساخت
سال ها خاک کف پای تو از عرش گرفت جمع شد تا که از آن تربت اعلا می ساخت
عطر سیبی که همه دشت از آن آکنده است از نفس ها و دم حضرت زهرا می ساخت
خاک کوی تو به هر درد دوا شد، یعنی رتبه ی خاک تو را چون دم عیسی می ساخت
تا که بی قبله نماند دل عشاق جهان کعبه اصلی خود دور تو مولا می ساخت
تا که از چشم نیفتد در و دیوار بهشت از روی نقشه طف، جنت خود را می ساخت
تا نمازش شود از هر چه عبادت برتر مهر ها را همه از تربت آقا می ساخت
حسین ایزدی
***
(4)
ای کاش برای تو اثر داشته باشم
باری ز سر دوش تو برداشته باشم
بی شک تو به دیدار دل خسته می آیی
از آمدنت کاش خبر داشته باشم
سر نذر قدومت نشود بار گران است
ای وای اگر پیش تو سر داشته باشم
بی دینم اگر پیش دو ابروی کمانت
من سجده به محراب دگر داشته باشم
از شوق زیارت دل من بال درآورد
بگذار که در صحن تو پر داشته باشم
تا کرببلا قبله ی عشاق جهان است
حیف است که بر کعبه نظر داشته باشم
من خواسته ام تا که به چشمم رمقی هست
در روضه ی تو دیده ی تر داشته باشم
بگذار که من در عوض آن همه زخمت
یک داغ اقلاً به جگر داشته باشم
امیرحسین حیدری
***
اشعار ورود کاروان حسینی به کربلا
(1)
افتاده راه قافله ی آبشارها بر سرزمین فاصله ها، شوره زارها
افتاده راهشان به زمینی که سالها مانده است تشنه بر قدم چشمه سارها
باید که فیض آب نصیب زمین شود تا شاخه های خشک بگیرند بارها
دستان مستجاب همین خانواده را این خاک دیده است نه یک بار، بارها
این خاک دیده است که دارا شدند از دریای فیضشان همه، حتی ندارها
این خاک دیده است که دریا رسید و بعد عزت گرفت کرببلا در دیارها
دست زلال حضرت دریا اگر نبود پوشانده بود آینه ها را غبارها
ما بهتر از قبیله ی دریا ندیده ایم قربانشان شود همه ایل و تبارها
اما شکست حرمت دریا در این زمین اما گرفت قلب زمان از هوارها
این خاک شاهد است به جای زلال آب افتاد در مراتع گندم شرارها
این خاک دیده است که نی ها مکیده اند از پاره های حنجره آب انارها
این خاک دیده است که از برگ لاله ها غارت شدند لاله و هم گوشوارها
شد نبش قبر غنچه ی در پشت خیمه ها شد رو به راه کار همه نیزه دارها
پا مال شد مسیر نفس های تشنه ای با نعل های تازه ی مرکب سوارها
روئید لاله ها به سر نیزه های سرخ مانده است در زمین تن بی جان یارها
وقت عبور فصل زمستان رسیده است وقت شکوفه دادن در اقتدارها
با اقتدار، مرگ شروعی دوباره است پس جستجو کنید مرا در بهارها
حمید امینی
***
(2)
نشسته‌ام که بخوانم غزل غزل او را
و مثنوی بسرایم نگاه آهو را
من از تبسم یک گل به شور می‌آیم
و از حوالی آن شهر دور می‌آیم
همان دیار که گل‌های عاشقی دارد
درون سینه خود عطر رازقی دارد
همان دیار کبوتر نشان که می‌گویند
و قطعه ای است از آن آسمان که می‌گویند
همان دیار که آکنده از توسل‌هاست
کویر تشنه لبریز از گلایل‌هاست
همان زمین که عطش زار زخم حنجره هاست
همان که بغض گلو گیر بهت پنجره هاست
رسیده است به این لحظه ها غمی جانسوز
غمی سترگ تر از درد مبهمی جانسوز
کسی به گوش زمین خواند نینوا این جاست
صدا رسید که این دشت، دشت کرببلاست
گذشت کرب و بلا آنچنان که می دانی
کمی برای دل تنگ روضه می خوانی
چه کربلا که در آن داغ بود و آبله بود
و تیرها پر از زهر دست حرمله بود
بلوغ حنجره عشق رو به دریا شد
موذنی وسط دشت اربا اربا شد
کسی رسید که در زلف خود غزل دارد
کنار قبضه شمشیر خود عسل دارد
هوا که از نفس کوفه قییرگون گردید
امیر قافله از اسب سرنگون گردید
"امیر قافله عشق تخت و تاج نداشت"
که حسرت لب خود را به آب رود گذاشت
عجب حکایت تلخی... دو دست بی عباس
و اِنحنای قدی که شکست بی عباس
امان از آن... چه بگویم که سنگ و شیشه چه کرد
امان که با دل زینب...که تا همیشه چه کرد
سکوت مبهم افلاک ناگهان بشکست
که شمر آمد و بر روی بوسه گاه نشست...
سه روز بود که در دشت صوت قرآن بود
و جسم حضرت خورشید در بیابان بود
به زخم کاری تاریخ مهر داغ گذاشت
و داغ بود که شش گوشه در عراق گذاشت
شمیم حنجره اوست بعد از این مانده
و قبر اوست که از عرش در زمین مانده
حامد حجتی
***
(3)
پنجه ی هجر گریبان مرا می خواهد غُصه كیسوی پریشانِ مرا می خواهد
هجمه ی باد خزان است تبر آورده همه گل های گلستانِ مرا می خواهد
بوی خون می دهد این دشت خدا خیر كند این چه خاكیست كه سامان مرا می خواهد
آه تاوان جدائی تو جز مُردن نیست بی تو پس دادنِ تاوان مرا می خواهد
غربت دیده ی بارانیت ای دلخوشیم آتش افروخته دامانِ مرا می خواهد
لشكر نیزه كه چشم از تو نگیرد نكند جان من آمده و جانِ مرا می خواهد
چكمه ی كیست كه كُفرانه رجز می خواند نكند سینه ی قرآن مرا می خواهد
كُشت دلشوره مرا آخرِ این راه كجاست؟
این زمین مهجه قلبم نكند كرب و بلاست
ناگهان دلهره بر پیكرِ من ریخته است كربلا گفتی و بال و پر من ریخته است
این غباری كه از این دشت به رویِ تو نشست پیشتر خاك عزا بر سرِ من ریخته است
لحظه ای روز دهم از نظرم سرخ گذشت دیدم آنچه به دلِ مضطرِ من ریخته است
هر طرف چشم من افتاد به صحرا دیدم تن بی سر شده دور و بَرِ من ریخته است
دیدم از خیره گی تیر سه پر لخته ی خون جای شیر از دو لب اصغرِ من ریخته است
غارت پیرهن پاره اگر طولانی است گرگ از بسكه سرِ دلبرِ من ریخته است
كعب نِی از همه سو دورِ تنم پیچیده دستِ تاراج سرِ معجرِ من ریخته است
آخرِ راه رسیدیم بیا برگردیم
تا كه داغ تو ندیدیم بیا برگردیم
علیرضا شریف
بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان
