چرا دایی به خود ضربه می زند؟

علی دایی خیلی دیر به فوتبال ما معرفی شد. اما در همان روزها هم کمتر کسی باور می کرد او این چنین در فوتبال دنیا مطرح شود. در روزهای شروع بازیگری از تاکسیرانی گرفته تا بانک تجارت حتی همبازیانش او را قبول نداشتند. زمانی که دایی مرد سال فوتبال آسیا هم شد نگارنده شاهد بود که همبازیان او پشت سرش در تیم بانک تجارت شکلک در می آوردند.

اما بازیکن غیرتمند اردبیلی کاری کرد که همه منتقدانش سکوت پیشه کنند. دایی اگرچه در تیم های باشگاهی ما کارنامه ای درخشان در دوره بازیگری نداشت اما در رده ملی چنان ظاهر می شد که دوست و دشمن تحسین اش می کردند. تشویق دایی در قلب بغداد در بازی ایران و بغداد در اوج تنش های دو کشور حکایت از این امر دارد. اون در بازی های ملی از جان مایه می گذاشت و از این جهت کمتر کسی به رکورددار گل های ملی در سطح جهان انتقادی را وارد می داند. اگرچه شهریار فوتبال ایران در اروپا آن چنان که شاید و باید موفق نبود اما در هر فرصتی توانایی هایش را بروز داد.

عده ای گل های او به مالدیو و تیم های ضعیف را دلیل رکوردار شدنش می دانند اما با کمی تحقیق و انصاف می توان به این نتیجه رسید که دایی گل های رنگارنگ زده و هیچ دروازه ای از گزند او در امان نبوده است.

این سابقه درخشان دایی را به تاریخ ساز فوتبال کشورمان بدل کرده است. افتخاری بزرگ که باید از سوی او و همه اهالی فوتبال محترم شمرده شود. بدون تردید با حفظ این ارزش هاست که فوتبال هر کشوری راه پیشرفت در پی می گیرد.

اما مشخص نیست چرا چنین واقعیتی مد نظر خود دایی نیست. علی دایی چند سالی است که با اصرار فراوان نیمکت نشین است. او اگرچه با سایپا مزه قهرمانی در لیگ را در کسوت مربیگری چشیده اما در سایر تیم ها چندان موفق نبوده است. اگر در تیم هایی چون راه آهن ناکامی دایی زیر سبیلی در شد و خیلی به چشم نیامد اما در تیمی مثل پرسپولیس شرایط تفاوت آشکار دارد.

در این تیم تساوی خریدار ندارد چه برسد به باختن. دایی در دوره هایی که سرمربی پرسپولیس بود خوب نتیجه نگرفته و این امر بیشتر بر پایه احترام هواداران به اوست. احترامی که هر کس دیگری ندارد. اگرچنین نتایجی را دیگران می گرفتن دچار سخت ترین تنش ها می شدند.

دایی امروز منتقد زیاد دارد اما تعداد زیادی از پرسپولیس ها نیز چهره یک سنت شکن را برای او ترسیم کرده اند. اگرچه خیلی ها معتقدند دایی می تواند به عنوان یک چهره مطرح در فوتبال جهان بخش مدیریتی فوتبال را تعقیب کند اما شهریار همچنان عاشق چمن سبز است. او حتی می گوید: فوتبال برای من در زمین چمن معنی می شود اگر نباشد آن را رها می کنم.

به این ترتیب مشخص است که ما باید دایی را درون زمین جستجو کنیم. اما اگر دایی به این عملکرد ادامه دهد بی گمان باید راه خروج از فوتبال را در پیش بگیرد. او چون همیشه باید راهی برای نفوذ به دروازه مشکلات بیابد. با نگاهی به نتایج تیم هایی که دایی رهبری آنها را برعهده داشته به سادگی می توان دریافت او در بخش فنی ضعف دارد. واقعیتی که دایی از آن طفره می رود. اما دیر یا زود او باید این واقعیت تلخ را بپذیرد. برای پوشش این مشکل هم راهی وجود دارد. دایی می تواند با گماردن دستیارانی آگاه و کار بلد کیفیت فنی تیمش را ارتقاء بخشد.

از مدتها پیش دایی با گماردن دستیارانی نه چندان کارساز هم به خود و هم به تیمش لطمه می زند. متولیان پرسپولیس امروز راهی جز اجبار به دایی برای کمک گرفتن از کاربلدها ندارند. در غیر این صورت باید منتظر جابه جایی بزرگتر باشیم. تازه این پایان ماجرا نیست. با رفتن دایی بی گمان شاهد کش و قوسهایی خواهیم بود. سابقه نشان داده که با رفتن دایی از تیم جنجال پیرامون او به شدت وجود خواهد داشت.

امیدواریم با هوشیاری متولیان پرسپولیس و همکاری دایی اتفاقی در این تیم رخ دهد که ما شاهد بازی خوب این تیم پر طرفدار باشیم. یادمان نرود که قدرت تیم هایی چون پرسپولیس باعث تقویت کل فوتبالمان و در نتیجه تیم ملی می شود.