سیاست های آموزشی در قرن جدید(1)

اصول جدید آموزشی، امروزه در قالبی بسیار پیشرفته ارایه می شوند:

آموزشی پویا که به نیازها، منفعت و در عین حال آزادی کودکان احترام می گذارد.

آلیس و الیزابت در حال ورود به سن 7 سالگی هستند. امروز هردوی آن ها با خوشحالی در حال آماده کردن داستانی هستند که قرار است با خودشان سر کلاس ببرند. تکلیف در این مدرسه این گونه است: یک روز در هفته، هر دانش آموز یک داستان با خودش می آورد، داستانی که بیشترین رای را در بین بچه های کلاس کسب کند در کتابی با عنوان " کتاب زندگی " چاپ خواهد شد.

داستان های این کتاب هم در روزنامه ی مدرسه چاپ می شوند. روزنامه ای که چیزهای متنوعی در آن گنجانده می شود: متونی که بزرگتر ها می نویسند، تحقیقات گروهی در خصوص مسایل گوناگون، گزارشاتی که در راستای معرفی شهر یا روستایی که مدرسه در آن واقع است آماده می شود، مصاحبه با مسئولان مدرسه و . . . ما در دهه ی 50 میلادی، در مدرسه ای هستیم که از اصول فرنت برای آموزش استفاده می کند.

سلستین فرنت، اوید دکرولی، ماریا مونتسوری، جان دوی، الکساندر نیل و . . . تمامی این افراد در شکل گیری موجی که به عنوان " آموزش نوین " از آن یاد می شود شرکت داشته اند. این اصطلاح کلی چه حوزه هایی را در بر دارد؟ تمامی نظریه هایی که شیوه های سنتی آموزش را زیر سوال می برند. اما امروزه چه اثری از جریان آموزشی ای که صد ساله شده و طرفداران آموزشی کلاسیک به شدت آن را مورد انتقاد قرار می دهند باقی مانده است؟

اعلام جنگ به مدرسه ی سنتی

سخنی از آدولف فریر، بنیانگذار لیگ بین المللی آموزش نوین در سال 1921 هدف اصلی این جریان را نشان می دهد : انتقاد از آموزش سنتی.

"کودک طبیعت را دوست دارد، اما او را در سالن هایی بسته حبس می کنند. کودک دوست دارد جنب و جوش داشته باشد، اما او را مجبور می کنند دایم بنشیند. کودک دوست دارد با اشیای مختلف کار کند، اما او را در معرض تفکر مطلق قرار می دهند. کودک می خواهد استدلال کند، اما او را مجبور می کنند فقط حفظ کند. او می خواهد از خود اشتیاق نشان دهد، اما او را تنبیه می کنند . . . "

اولین مدارس جدید در اواخر قرن نوزدهم ساخته شدند. در انگلستان ، شیکاگو ، آلمان ، رم و . . . در سال 1899 آ. فریر استاد دانشگاه ژنو دفتر بین المللی مدارس جدید را پایه گذاری کرد. در همین راستا هم آلفرد بینه با نگارش کتابی به مدارس سنتی اعلام جنگ کرد.

نهضت جدید با آغاز اولین جنگ جهانی هدفی جدید پیدا کرد، نیاز به تربیت دانش آموزانی که بتوانند به جنگ پایان دهند، همدیگر را درک کنند و با کمک و همیاری دنیایی زیباتر بنا کنند. روش های آموزشی بسیاری شکل گرفت.

در هامبورگ دانش آموزان خودشان با تشکیل کمیته و انتخاب مسئول برای آن مسئولیت آموزش خود را بر عهده گرفتند.

در ایالات متحده، برنامه ی دالتون متدهای کاری انحصاری و آموزش قراردادی بین معلم و دانش آموز را شکل داد و در نهایت

ای. اس . نیل در انگلستان مدرسه ی مشهور خود با عنوان سامر هیل را در سال 1921 تاسیس کرد.

توسعه ی روانشناسی کودک در همین دوره بدون شک تحت تاثیر جریان آموزشی جدید قرار داشت. ادوارد کلاپارد، روانشناس سوئدی در سال 1912 انستیتوی ژان ژاک روسو را در ژنو تاسیس کرد، هدف والای وی و نهادش تربیت و آموزش دانش آموزان با روش هایی اصولی بود.

یکی از دانش آموزان وی به نام ژان پیاژه در دهه ی 1920 میلادی نگارش مجموعه ای کامل در خصوص توسعه ی روانی کودک را با همکاری هنری والون آغاز کرد و در این مجموعه از همه گان دعوت کرد تا به سمت آموزش جدید حرکت کنند. فردیناند بویسون و آ. بینت هم فعالیت های جداگانه ای را در حوزه ی هوش کودک و آموزش علمی آغاز کردند.

در این دوره کثرت انتشار کتاب های این حوزه نشانه ای بود بر شکل گیری موج جدید آموزشی بر مبنای رویکردهایی بعضاً کاملاً متفاوت و ناهمگون.

راجر کوزینه، بازرس وزارت آموزش و پرورش در فرانسه، با انتشار کتاب کوچکی در سال 1965 شیوه ی آموزش بر مبنای کار گروهی را عنوان کرد که به کمک آن دانش آموزان ترغیب به یادگیری بیشتر می شدند. وی در نگارش کتاب خود از جریان های گوناگونی کمک گرفت. در این بین بیش ترین نقش را جریان های فلسفی و روانشناسی ایفا می کردند.

در نهایت، در شکل گیری جریان جدید آموزشی، بیش از هر شخص دیگری ژان ژک روسو و لئون تولستوی نقش ایفا کردند. اما به چه نحوی؟

در قسمت دوم این مقاله به این سوال پاسخ خواهیم داد.

منبع: http://anthropology.ir

مطالب مرتبط:

ارزشیابی مستمر و رویکرد نوین آموزشی 1

ارزشیابی مستمر و رویکرد نوین آموزشی 2

ارزشیابی مستمر و رویکرد نوین آموزشی 3

ارتباط برنامه ریزی آموزشی و درسی با تکنولوژی آموزشی

نیاز سنجی آموزشی چیست؟

بخش پژوهش های دانش آموزی تبیان،‌ تهیه: زهرا انصاری

تهیه کننده : زهرا انصاری