لطفا فقط یک بچه!
تولد فرزندان در زندگی حضرت ابراهیم نیز نعمت و پاداش عظیمی شمرده شده که فرشتگان بدان بشارت دادند. و فرصتی ارزشمند برای انسان محصور بین تولد تا مرگ است تا بتواند راهی برای استمرار وجود خود بیابد و پرونده اعمال نیکش را باز نگه دارد و پس از مرگ نیز دعا توسط فرزندان خود را دریافت کند.
این روزها ، بازار داشتن یک فرزند به بهانه های مختلف داغ داغ است. پدر و مادر هایی که هر دو شاغل هستند ، برنامه ریزی برای ساختن یک زندگی مرفه و داشتن آرزوهای رنگارنگ برای فرزند ، همگی باعث شده تا افراد احساس کنند خانواده ی سه نفره شان کامل است. این جمله را از بسیاری افراد می شنویم که: من یک فرزند می آورم تا بتوانم تمام امکاناتم را در اختیار او قرار دهم اما وقتی زن وشوهری تصمیم می گیرند تا یک فرزند داشته باشند ، این تصمیم آنها چه تبعاتی به همراه خواهد داشت؟
تولد فرزندان نه تنها برای والدین مایه خیر و برکت است بلکه برای خواهر و برادرها هم یکی از بهترین منابع کمکی و حمایتی برای آنها محسوب می شود. خواهر و برادر های بزرگتر به خواهر و برادرهای کوچکتر خود در زمینه های تحصیلی و روابط با همسالان کمک می کنند و هر دو در مسایل خانوادگی به یکدیگر یاری می رسانند. هنگامی که والدین حضور ندارند. خواهر و برادر ها گاهی جای خالی آنها را پر کرده و به یکدیگر کمک می کنند.
همچنین در بین خواهر و برادرها، کودکان فرصت آن را پیدا می کنند تا مهارتهای حل تعارض و روابط بین فردی خود را تمرین کنند.
کودکان نیازمند ارتباط با یک همسال هستند، داشتن خواهر و برادر می تواند وجود یک همسال همیشگی را در محیط خانه برای آنان فراهم کند. آنان علاوه بر خواهر و برادر داشتن، یک دوست و همیار همیشگی نیز دارند و تنهایی همدیگر را کاهش می دهد.
در خانواده های تک فرزند، والدین و فرزندان هر دو احساس می کنند، نیازهای شدیدی به یکدیگر دارند و پدر و مادر در نگرانی فرزندشان به سر می برند، در حالیکه در خانواده های پرجمعیت توجه والدین به ویژه مادر، معطوف به کودکان است و بیشتر وقت خود را صرف تربیت آنان می کنند. از این رو فرصتی برای افکار منفی یا رفتار بیهوده باقی نمی ماند.
والدین نیز با آرامش بیشتری در جهت تحکیم خانواده و رفع مشکلات گام بر می دارند. پدر و مادر در تلاش مداوم برای رسیدگی به فرزندان از زندگی پویا و پرتحرک خود لذت بیشتری می برند و هنگام فعالیت خویش، هم زمان آثار و برکات تلاش خود را در شور و نشاط حاصل از رشد و بالندگی فرزندان مشاهده می کنند.
در حالیکه در خانواده های تک فرزند، مشکلات جزیی فرزند اشتغال ذهنی زیادی برای والدین ایجاد می کند، بعنوان مثال با مشاهده کوچک ترین احتمال آسیب یا بیماری فرزندش نگران و آشفته می شوند و یا گاهی بعضی از رفتارهای او را نشانه ای از بروز مشکلات رفتاری و اخلاقی او می دانند. حتی گاهی توجه به جزئیات رفتاری در این گونه خانواده سبب درگیری های کم اهمیت در خانواده نیز می شود.
در حالیکه وجود فرزند بیشتر موجب تحکیم روابط ، داشتن حمایت های عاطفی و روانی بیشتر برای اعضای خانواده است. در چنین محیطی فرزندان و والدین احساس شادمانی و رضایت بیشتری دارند و رضایت درونی بیشتری از محیط خود می برند.
تصور کنید ، نسل آینده که فرزندان فرزندان ما هیچ تصوری از خاله ،دایی،عمه و عمو نخواهند داشت ، جمع های خانوادگی کوچک و بی رونق و زنجیره های حمایتی فامیلی کم رنگ خواهد بود.زندگی در چنان شرایطی دلگیر نیست؟
زهرا خسروجردی
بخش خانواده ایرانی تبیان
مطالب مرتبط:
