قرآن در کلام امام خمینی (ره)
حضرت امام (ره) ضمن استناد به برخی روایات، می‌فرمود: مطلوب‌ترین نوع تلاوت قرآن، آن تلاوتی است که قرآن در اعماق قلب انسان تأثیر کند.
آثار قرائت قرآن
کسی که خود را عادت داد به قرائت آیات و اسمای الهیه کتاب تکوین و تدوین الهی، کم کم قلب او صورت ذکری و آیه‌ای به خود گیرد و باطن ذات محقق به ذکر الله و اسم الله و آیت الله شود. چنانچه ذکر، به رسول اکرم (ص) و علی بن ابی طالب (ع) و اسماء حسنی به ائمه هدی و آیت الله نیز به آن بزرگواران، تفسیر و تطبیق شده است، آن‌ها آیات الهیه و اسماء الله حسنی و ذکر الله اکبرند.
اخلاص در صورت
یکی از خطراتی که انسان را حین تلاوت قرآن تهدید می‌کند، گرفتار شدن به غنا و لهو یا ریا و خودنمایی است. بر این اساس، همان گونه که اولیای الهی توصیه کرده‌اند، بهتر است قرآن، با صدای نیکو و در عین حال با حزن خوانده شود. حضرت امام خمینی (ره) در این باره می‌نویسد: در احادیث شریف وارد است که قرآن را با حزن بخوانید و به صورت نیکو تلاوت کنید. حضرت علی بن حسین (ع)، قرآن را به طوری نیکو تلاوت می‌فرمود که کسانی که از آنجا عبور می‌کردند، از قبیل سقاها، توقف می‌کردند و بعضی از استماع آن، غش می‌کردند؛ ولی ما هر وقت می‌خواهیم صوت حسن و آواز نیکوی خود را به مردم ارایه دهیم، قرآن یا اذان را وسیله قرار می‌دهیم و مقصد ما، تلاوت قرآن نیست و عمل به این، استحباب نمی‌باشد. بالجمله، مکاید شیطان و نفس اماره، بسیار است و غالباً حق{را} با باطل مشتبه می‌کند و زشت و زیبا را با هم ملتبس می‌نماید. باید از مکاید او به خداوند پناه برد.
حضرت امام خمینی (ره):
در احادیث شریف وارد است که قرآن را با حزن بخوانید و به صورت نیکو تلاوت کنید.
نامه محبوب
فرزندم؛ با قرآن، این بزرگ کتاب معرفت آشنا شو، اگرچه با قرائت آن؛ و راهی از آن به سوی محبوب باز کن و تصور نکن قرائت بدون معرفت، اثری ندارد که این، وسوسه شیطان است. آخر، این کتاب از طرف محبوب است برای تو و برای همه کس و نامه محبوب، محبوب است؛ اگرچه عاشق و محب، مفاد آن را نداند و با این انگیزه، حب محبوب که کمال مطلوب است به سراغت آید و شاید دستت گیرد.
مانع فهم قرآن
یکی از حجب که مانع فهم قرآن شریف و استفاده از معارف و مواعظ این کتاب آسمانی است، حجاب معاصی و کدورات حاصل طغیان و سرکشی نسبت به ساحت مقدس پروردگار عالمیان است که قلب را حاجب شود از ادراک حقایق؛ و باید دانست برای هر یک از اعمال، چنانچه در عالم ملکوت صورتی مناسب با آن است، در ملکوت نفس نیز صورتی است که به واسطه آن، در باطن ملکوت نفس، یا نورانیت حاصل و قلب مطهر و منور گردد و در این صورت، نفس چون آینه صیقل صافی گردد که لایق تجلیات غیبی و ظهور حقایق و معارف آن شود، و یا ملکوت نفس، ظلمانی و پلید شود و در این صورت، قلب چون آینه زنگار زده و چرکین گردد که حصول معارف الهی و حقایق غیبی در آن عکس نیفکند.
راه‌یابی با قرآن
یکی از آداب قرائت قرآن که انسان را به نتایج بسیار و استفادات بی‌شمار نایل کند، «تطبیق» است. آنچنان که در هر آیه از آیات شریف که تفکر می‌کند، مفاد آن را با حال خود منطبق کرده، نقصان خود را به واسطه آن مرتفع سازد و امراض خود را بدان شفا دهد. مثلاً در قضیه حضرت آدم (ع) ببیند که سبب مطرود شدن شیطان از بارگاه قدس با آن همه سجده‌ها و عبادت‌های طولانی چه بوده است، خود را از آن تطهیر کند؛ زیرا مقام قرب الهی، جای پاکان است. با اوصاف و اخلاق شیطانی، قدم در آن بارگاه قدس نتوان گذاشت. از آیات شریف استفاده می‌شود که مبدأ سجده ننمودن ابلیس، خودبینی و عُجب بوده که کوس «انا خیر منه خلقتنی من نار و خلقته من طین؛ من از او بهترم. مرا از آتش آفریده‌ای و او را از گل آفریدی» زد. این خودبینی، اسباب خودخواهی و خودفروشی (که استکبار است) شد... پس مطرود درگاه گشت.
منبع: مجله خُلُق
سوره اعراف،12
قرآن از دیدگاه امام خمینی، ص 125،113،103
