مکتب تیموریان (747 تا 883 ه.ش)
دوران حکومت امیر تیمور(747 تا 783 ه.ش) و جانشینان او، یکی دیگر از برجسته ترین دوره های نقاشی ایران است. هنر ایران در این زمان به مجد و عظمت دست یافت.
تیمور با وجود بیرحمی و سنگدلی که در وجود او نهفته بود؛ دوستدار هنر و ادبیات بود و توجه زیادی به خواندن شعر حافظ و نظامی داشت.
او به هر شهری که یورش می برد، هنرمندان آن شهر را به طرف پایتخت خود، سمرقند، کوچ می داد. از جمله شهرهایی که تیمور تسخیر کرد، شهر شیراز بود و هنرمندان زیادی داشت که و«مکتب شیراز» را به وجود آورده بودند.
این شهر از هجوم مغولها در امان مانده بود. اما با یورش تیمور به دست او تسخیر شد و هنرمندان آن از جمله جنید نقاش به خدمت تیموریان در آمدند. جنید در شیراز ماند و به دربار سلطان اسکندر یکی از نوادگان تیمور راه یافت. یکی دیگراز نقاشان معروف مکتب شیراز «عبدالحی» بود که به سمرقند اعزام شد. هنرمندان دیگر شهرهای ایران از جمله نقاشان شهر تبریز - که مرکز فعال هنری آن زمان بود – و همچنین نقاشان مکتب بغداد از جمله نقاش شهیر بغداد «عبدالعلی» همگی به دربار تیمور برده شدند و بدین گونه همه هنرمندان در دربار تیمور گرد آمدند. تیمور و تمامی خاندانش، حمایت خود را از هنرمندان دریغ نداشتند.
روایت کرده اند که دریافت سفارش کار از جانب تیمور بسیار هراس انگیز بوده است. به طوری که هنگام بازدید از مسجدی که به دستور او برای بزرگداشت خود وی در سمرقند ساخته می شد، در ورودی را کوتاه یافت؛ نتیجه آن شد که تمامی مسجد را خراب کردند و در ظرف یک هفته، بنا را مجدداً ساختند.
با این که سمرقند در زمان تیمور، مرکز هنرمندان معروف و مشهور شده بود ولی به موفقیت و مقام و رتبه ای که هرات، در زمان جانشینان تیمور در قرن نهم هجری پیدا کرد، نرسید.
