تبیان، دستیار زندگی
همه انسان ها خدا را با علم شهودی و با علم حضوری و با علم فطری درک می کنند و می بینند. به تعبیر دیگر ایشان هم که خدا را عبادت می کند می بیند منتها هر کس به مقدار استعداد خودش می بیند.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

حق داریم خدا را نپرستیم... !!!

دعا

از امام علی(علیه السلام) پرسیدند خدا را می بینی یا نه؟ فرمودند من خدایی که نبینم نمی پرستم یعنی اگر خدا را نمی دیدند نمی پرستیدند، پس ما نیز حق داریم تا زمانی که خدا را نمی بینیم نپرستیم چون او را نمی بینیم در حالی که حضرت خدای دیده شده را می پرستیدند. از طرفی این سوال به ذهن خطور می کند که اگر خدا را این گونه بپرستیم ارزش عبادتمان از امام بیشتر می شود؟ چون ما خدایی که ندیدیم می پرستیم ولی امام خدایی که می بیند می پرستد و ایشان اگر خدا را نمی دیدند نمی پرستیدند ولی ما با اینکه خدا را نمی بینیم می پرستیم.


با چشم دل باید دید

در پاسخ این سوال باید گفت این سخن که از حضرت علی(علیه السلام) نقل شد ناتمام است و حضرت در ادامه می فرمایند: با چشم دل خدا دیده می شود نه با چشم سر. بر این اساس ما هم خدا را می بینیم. هر انسانی که دل دارد و البته همه انسان ها دل دارند با فطرتشان و با درونشان ذات باریتعالی را درک می کنند و او را می بینند. هیچ انسانی نیست که بتواند منکر شناخت فطری خداوند بشود، "کلّ مولود یولد علی الفطرة" آیه قرآن نیز می فرماید:

" فطرت الله التی فطرالناس علیها، خداوند همه انسان ها را بر اساس فطرت خلق کرده است".

بنابراین همه انسان ها خدا را با علم شهودی و با علم حضوری و با علم فطری درک می کنند و می بینند. به تعبیر دیگر ایشان هم که خدا را عبادت می کند می بیند منتها هر کس به مقدار استعداد خودش می بیند.

طبیعی است، کسی که دلش پاک تر است خدا را با چشم دل بیشتر می بیند چون چشم دلش بازتر است. کسی که چشم دلش را غبار گناه و آلودگی های دیگر گرفته کمتر می بیند. بنابراین ما هم زمانی که خدا را عبادت می کنیم، آن دیدنی که حضرت می دید را تجربه می کنیم، منتها ما در حد خیلی ضعیف تر و در حد استعداد خودمان، در حد آن تزکیه نفسی که انجام دادیم و پاکی دلی که داریم.

امام علی(علیه السلام) که پاک و شفاف بودند، خدا را با چشم دل می دیدند.

اگر انسان خدا را بشناسد عبادتش خالص و با معرفت و عاشقانه خواهد شد و هر چه که معرفت کمتر باشد عبادت بیشتر جنبه عادت پیدا می کند و تقریباً رفع تکلیف می شود تا اینکه عبادت واقعی باشد

این بخش اول سوال و اما بخش دوم سوال این است که ما خدا را نمی بینیم و می پرستیم پس ارزش عبادت ما بیش از عبادت حضرت است که می دیدند و می پرستیدند، در اینجا نیز می گوئیم:

اولاً از بخش اول پاسخ ظاهراً پاسخ بخش دوم هم روشن شد.

ثانیاً اتفاقاً برعکس است یعنی اگر ما بخواهیم چیز موهومی که معرفتی نسبت به آن نداریم بپرستیم این عبادت، سطحش خیلی پایین تر است تا آن کسی که او را شناخته و نسبت به او معرفت پیدا کرده، به طوری که هم با معرفت و هم عارفانه و عاشقانه عبادت می کند.

ذات باریتعالی محبوب است و جمیل مطلق است. اگر انسان خدا را بشناسد عبادتش خالص و با معرفت و عاشقانه خواهد شد و هر چه که معرفت کمتر باشد عبادت بیشتر جنبه عادت پیدا می کند و تقریباً رفع تکلیف می شود تا اینکه عبادت واقعی باشد.

بنابراین بر خلاف این سخن که هر کس کمتر شناخته باشد، عبادتش بهتر است می گوئیم خیر، هر چه که معرفت بیشتر باشد عبادت معقول تر و بهتر خواهد بود.

خلاصه

هر انسانی می تواند خدا را ببیند اما نه با چشم سر بلکه با چشم دل می تواند ببیند. میزان رویت خداوند به میزان معرفت و شناخت انسان از خداوند وابسته است یعنی هر چقدر شناخت بیشتر باشد احساس درک و دیدن خداوند بیشتر و عبادت معقول تر، خالص تر و عارفانه تر است.

بازآوری: مریم جعفری                  

دکترای علوم قرآن و حدیث - مدرس دانشگاه

بخش اعتقادات شیعه تبیان              


منبع: پاسخ به سوالات اعتقادی استاد محمدی، موجود در سایت رادیو معارف

مطالب مرتبط:

تا به حال به دیدن خدا فکر کرده اید؟

شرایط دیدن خدا

تقاضایى عجیب!

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.