دو راه برای یاری امام زمان علیه السلام
ارتکاب هر گناه، موجب سلب نعمتی می‌شود. باید اهل گناه از آن توبه واقعی نمایند تا آن نعمت برگردد، و اگر توبه نكنند، آن نعمت بر نمی‌گردد.
هرگاه بندگان همگی و بالاتفاق هم عهد شوند كه به درگاه حضرت احدیت ـ جلّ شأنه ـ توبه و تضرع نمایند، و تعجیل فرج را طلب نمایند، پس در آن تعجیل خواهد شد، و اگر چنین نكنند تأخیر خواهد شد.
یاری امام زمان ـ علیه السلام ـ با طلب آمرزش
از راههای نصرت و یاری امام زمان ـ علیه السلام ـ طلب مغفرت و آمرزش برای همه اهل ایمان است، در حال حیات باشند یا از دنیا رفته باشند.
هر گناهی واقع شود، موجب سلب نعمتی می‌شود، باید اهل گناه از آن توبه واقعی نمایند تا آن نعمت برگردد، و اگر توبه نكنند، آن نعمت بر نمی‌گردد.
هرگاه بندگان همگی و بالاتفاق هم عهد شوند كه به درگاه حضرت احدیت ـ جلّ شأنه ـ توبه و تضرع نمایند، و تعجیل فرج را طلب نمایند، پس تعجیل در آن خواهد شد، و اگر چنین نكنند تأخیر خواهد شد.
و چون در اخبار زیادی وارد است كه: دعای مۆمن در حق مۆمنین در غیاب آن‌ها، مستجاب است، و از جمله دعاهائی است كه رد نمی‌شود، هرچند دعا كننده دعایش در حق خودش به خاطر گناهانش مستجاب نشود.
و نیز در روایتی است كه: هرگاه یكی از شما بندگان دعا می‌كند آن را به شكل عموم قرار دهد. یعنی دیگران را در آن چیزی كه برای خود طلب می‌كند شریك نماید، این نوع دعا زودتر مستجاب می‌شود. (وسائل الشیعه، ج 7، ص 107، حدیث 8867)
بر اساس این احادیث، هرگاه مۆمنین در هر زمانی علاوه بر توبه از جانب خود، در مورد گناهانی كه از مۆمنین در هر زمانی كه واقع شده است طلب مغفرت و آمرزش نمایند، پس كمال امیدواری در آن است كه این نوع توبه مورد قبول درگاه الهی شود، و به واسطه آن زمان فرج نزدیك شود، یا در مدّت تأخیر آن، تخفیف داده شود، مثلاً اگر در واقع تا صد سال است، پنجاه سال یا كمتر شود.
واضح است كه هرگاه مۆمنین درهر زمانی بر این وجه توبه و دعا كنند، و آن مورد قبول واقع شود، وسیله تعجیل فرج خواهد بود، و این نصرت كامله‌ای از برای امام ـ علیه السلام ـ می‌باشد.
البته بسیاری از دعاهای جمعی یا فردی تأثیر كامل ندارند، تا نصرت و یاری از آن حاصل شود، ولی همان هم ظاهرش عنوان نصرت و یاری است.
هرگاه دیگران را شریك كرده و از جانب آن‌ها هم دعا كنیم، و برای آن‌ها طلب مغفرت نماییم، پس آن سبب تأثیر كامل دعا می‌شود، و از دعا و توبه او واقعاً نتیجه نصرت و یاری ظاهر می‌شود.
یاری امام زمان ـ علیه السلام ـ با راهنمایی جاهلین
راهنمایی و هدایت افراد نادان و گمراه اعم است از آن كه در اصول و معارف باشد یا در فروع و احكام، و آن بر چند قسم است:
قسم اول با گفتار: مثل این كه به نادان آموزش دهیم تا رفع جهالت از او شود، یا رغبت وتمایل در او ایجاد كنیم كه با رفتن در محافل علمی جهالت و نادانی خود را برطرف كند.
قسم دوم اینکه اعمال و رفتارمان به گونه‌ای باشد كه افراد نادان هم به آن‌گونه اعمال تمایل پیدا كنند.
و این قسم بهترین نوع هدایت و راهنمائی است..
قسم سوم با پرداختن مال: مثل آن‌كه با صرف مقداری از مال خود، آن‌ها را به طرف سلوك مذهبی متمایل كنیم، یا آن كه در امر معاش آن‌ها كمك كنیم تا آن‌ها به آموختن احكام و دین اقدام نمایند، یا آن كه مجلسی را جهت مذاكره علم منعقد نماییم، و وسایل پذیرائی برای آن‌ها فراهم كرده، تا آن‌ها به آمدن تشویق شوند.
و تأیید بر این مطلب آن است كه خداوند متعال سهمی از زكات را در مورد تألیف قلوب كفار مقرر نموده، تا آن‌ها به سوی اسلام رغبت پیدا كنند.
و همچنین در روایات نقل شده است كه: وقتی پیامبر ـ صلی الله علیه و اله و سلم ـ خواستند خویشان خود را به دین مبین اسلام دعوت كنند، به امیرالمۆمنین ـ علیه السلام ـ فرمودند كه طعامی مهیا كند، و ایشان بعد از پذیرائی از آن‌ها، دعوت خود را اظهار نمود، و در حدیث است كه تا سه روز این عمل را تكرار كرد.
یكی دیگر از راههای راهنمائی و هدایت دیگران، تألیف و تصنیف احادیث به همراه مطالب علمی و دلائل و براهین است.
و این كیفیت نصرت، یعنی راهنمائی افراد نادان. با گستردگی كه در اقسام آن ذكرشد، برای همه بندگان امكان دارد.
بنابراین، هر شخص به هر شكلی كه برای او ممكن است، باید در راهنمائی افراد گمراه و نادان تلاش كند، كه این از بهترین عبادتها و باعث نزدیكی به پروردگار است، و مقصود از زنده كردن نفس درآیه شریفه: «وَ مَنْ أَحْیاها فَكَاَنَّما أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعاً» «هركسی نفسی را زنده كند، گویا تمام مردم رازنده نموده است.» (سوره مائده، آیه 32) همین هدایت است، و در تأویل این آیه شریفه امام باقر ـ علیه السلام ـ فرموده است: «مراد راهنمائی اشخاص و نجات آن‌ها از ضلالت و گمراهی است» و در احادیث، فضائل زیادی برای آن نقل شده است.
ولی این تكلیف بیشتر متوجه علماء است و این آیه كریمه: «ادْعُ إِلى سَبِیلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جادِلْهُمْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ» (سوره، نحل آیه 125) به این مطلب اشاره دارد كه علماء و دانشمندان باید اشخاص گمراه و نادان را به مقتضای حال آن‌ها، به یكی از وجوه سه گانه هدایت و راهنمائی فرمایند.
وجه اول با بیان حقایق و اسرار نهفته در خلقت، آن‌ها را به صراط مستقیم هدایت كنند.
وجه دوم با بیان آثار فوائد دنیوی و اخروی اعمال صالح و نیز مفاسد و خطرات اعمال زشت، نور هدایت در دل‌های آن‌ها ایجاد كنند.
وجه سوم با بیان روش‌های منطقی و استدلالی حق را اظهار كند، به شكلی كه انكار آن ممكن نباشد، و كوشش وسوسه گران را از بین ببرند.
این‌ها روش‌های مختلف راهنمائی و هدایت بود، ولكن نكته مهم در این امر داشتن حسن نیت و خلوص است، تا آن غرض اصلی یعنی نصرت و یاری امام ـ علیه السلام ـ تحقق پیدا كند.
زیرا می‌دانیم مسأله هدایت بندگان یكی ازشۆونات امام ـ علیه السلام ـ است، پس هركس به توفیق الهی بتواند وسیله هدایت گروهی شود، در واقع آن حضرت را در امر ترویج دین و تبلیغ آن یاری كرده است و با این عمل، نصرت الهی محقق شده است، و طبق وعده‌ای كه فرموده: « إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْكُمْ » خداوند او را یاری خواهد نمود.
همانطور كه امیرالمۆمنین ـ علیه السلام ـ در ضمن نامه‌ای به مالك اشتر ـ بعد از این كه او را به تقوا و پیروی از فرامین الهی سفارش نمودند ـ فرمودند: «خدا را با قلب و زبان و دست خود یاری كن، زیرا او ضامن شده هر كس او را یاری كند، یاریش فرماید، و هركه او را عزیز بدارد، عزت و آبرو به او بخشد.» (نهج البلاغه فیض، ص 991، نامه 53)
فرآوری: آمنه اسفندیاری
بخش مهدویت تبیان
منابع:
شیوه های یاری امام زمان علیه السلام ـ میرزا محمد تقی فقیه ایمانی
نهج البلاغه فیض، ص 991، نامه 53
وسائل الشیعه، ج 7
مطالب مرتبط:
یارى رسانی به امام زمان(عج) با تقوا
