پرنده‌ات را قربانی کن

پرنده ام را قربانی کردم تا دلم روشن شود. پرنده ام را بسیار دوست داشتم. او را به دنیا آورده بودم. به او آب و دانه داده بودم. پرواز کردن آموخته بودم. یک حرف و دو حرف بر زبانش گذاشته بودم. با پرنده ام به گردش رفته بودم. پرنده ی کوچکم تنها کسی بود که توی دنیا داشتم!

با پرنده ام پرواز کرده بودم. بال هایش بسیار ساده و آبی بود. هر روز که بیدار می شدم آب و دانه اش را اندازه می کردم، بالش را پاک می کردم، تنش را تمیز می کردم ومثل کسی به پرنده ام نگاه می کردم که هیچ کار مهمی در دنیا ندارد، جز نگاه کردن به پرنده اش.

قربانی کردن پرنده برایم خیلی سخت بود. قربانی کردن پرنده معنی اش این بود که تمام زندگی ام را به باد بدهم. البته به باد که نه، به آسمان بدهم.

خواب دیدم که باید پرنده را پرواز بدهم. کسی به خوابم آمد و گفت: پرنده ات را به آسمان ببخش ورها شو! درد داشت. گاهی کلمه ها هم درد دارند. جمله ها درد دارند و از آن بدتر بعضی وقت ها بعضی کارها بسیار درد دارند. بیدار که شدم حالم شبیه حال کسی بود توی یکی از شعرهای قیصرامین پور. آن جا که بیدار شده بود و دیده بود که از بالی که داشت، تنها چند پر توی تخت خوابش مانده است.

پرنده را قربانی کردم تا رها شوم. این را حافظ هم سال های سال پیش گفته است. حافظ رازهای زیادی را به من گفته است. از کودکی رازهایش را شنیده ام و با آ ن ها گریه کرده ام. چرا که فقط رازها بغض مرا می شکنند.

حافظ گفته است که "غلام همت آنم که زیر چزخ کبود/ ز هرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است."

راز سختی بود. غلام همت چیزی یا کسی بودن، زیر چرخ کبود بودن. رنگ تعلق و آزادی همه اش خیلی سخت بود ومن دلبسته ی پرنده ام بودم. برای فهمیدن این ها بسیار کودک بودم. اما این بیت برای من یک معنی داشت؛ پرنده ات را آزاد کن!

.........................

پرنده ام را آزاد کردم. آزادی پرنده آزادی من بود. رهایی پرنده، رهایی من بود و من این را درست وقتی فهمیدم که آزادش کردم.

تو ارزش قربانی کردن را درست وقتی می فهمی که قربانی کنی. این هم راز دیگری بود که من الان به تو می گویم.

پرنده را که پر دادم غمگین نبودم، دلم ابری نبود، آرام بودم. مثل قایقی که توی یک روز آفتابی در رودخانه باشد و با سرود ملوانی تنها از ساحل دور شود. پرنده را که پر دادم، احساس کردم خداوند قربانی ام را پذیرفته است. چرا که من تنها چیزی را که داشتم قربانی کردم، عزیزترین چیز را. پرنده ام را قربانی کردم و به آفتاب و آسمان و دشت و کوه و دریا سردم.

روزی کنارپنجره نشسته بودم و هوا را بو می کشیدم. همان روز بود که پرنده ام با بال های آبی و سبکش برگشت تا حالم را بپرسد، همان وقتی که لابه لای ابرها بود و بوی خنک آزادی و تنهایی می داد. همان وقت فهمیدم که قربانی من پذیرفته شده است.

چیزی که قربانی می کنی یک روز در هیئت و حالی دیگر به تو باز می گردد. نه این که پرنده بازگشته بود، نه! حال من بود که عوض شده بود ، من بودم که تغییر کرده بودم و این تنها به این معنی بود که من معنی قربانی کردن را فهمیده ام.

بخش کودک و نوجوان تبیان

منبع: دوچرخه ( لیلی شیرازی)