عشق به دیگران، عشق خدا را از ما می‌گیرد؟!
آیا دوست داشتن به غیر از خدا، موجب کاهش محبت خدا به ما می‌شود؟ حتی دوست داشتن اهل بیت (علیهم السلام) یا...؟
مگر می‌شود که انسان هیچ چیزی را دوست نداشته باشد؟! اگر انسان چیزی را دوست نداشته باشد، اصلاً حرکت نمی‌کند و هلاکت فرا می‌رسد، چرا که هر حرکتی (مادی یا معنوی)، فقط برای رسیدن و وصال محبوب (دوست داشته شده) است.
الف - خداوند متعال خود در قرآن کریم فرمود که «محبت» به جنس مخالف و شهوت (که سمبل و تبلورش زن است)، طلا، نقره و سایر امکانات زندگی را در وجود انسان نهادینه کرده و زینت داده است، چرا که اگر انسان به آنها علاقه و محبتی نداشته باشد، اساساً کار، تلاش و پویایی صورت نمی‌گیرد و چرخه زندگی فردی و اجتماعی به هم می‌خورد.
«زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاء وَالْبَنِینَ وَالْقَنَاطِیرِ الْمُقَنطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَیْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ذَلِكَ مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَاللّهُ عِندَهُ حُسْنُ الْمَآبِ» (آل عمران، 14)
ترجمه: محبت مشتهیات (دنیا) از زنان و فرزندان و اموال انبوه فراوان از طلا و نقره و اسبان نشاندار و چهارپایان و كشت و زرع، براى مردم مزیّن و آراسته شده است، حال آنكه اینها وسیله برخوردارى زندگى دنیاست، و خداست كه بازگشت نیكو نزد اوست.
ب - در امور غیر مادی نیز همین‌طور است. مگر می‌شود انسان به معرفت، علم، اخلاق، قرآن، دعا، نماز، حج، جهاد و ... محبت نداشته باشد، اما دنبال کسب آنها برود و یا به پیامبر اکرم و اهل بیت او صلوات الله علیهم اجمعین محبت نداشته باشد، ولی آنان را اسوه و الگو خویش قرار بدهد و از آنان اطاعت و تبعیت نماید؟! لذا به مۆمنین و آنان که عمل صالح انجام می‌دهند، فرمود: اساساً نتیجه و اجر هدایت [یعنی تحقق هدایت در شما که هدف کار انبیا علیهم‌السلام بود]، در «مودت» اهل بیت (علیه السلام) است:
«ذَلِكَ الَّذِی یُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى وَمَن یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِیهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ» (الشوری، 23)
ترجمه: این همان [پاداشى] است كه خدا بندگان خود را كه ایمان آورده و كارهاى شایسته كردهاند [بدان] مژده داده است بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نیستم مگر دوستى در باره خویشاوندان و هر كس نیكى به جاى آورد [و طاعتى اندوزد] براى او در ثواب آن خواهیم افزود قطعا خدا آمرزنده و قدرشناس است.
ج – پس، خداوند متعال هیچ نفرموده که بندگانش چیزی را دوست ندارند و یا نباید داشته باشند، بلکه به محبت اشخاص یا چیزهای دیگر سفارش مۆکد نیز نموده است، مثل محبّت به پدر و مادر، به همسر، به فرزند، به هم نوع، به مظلوم، به یتیم ... یا حتی به پاکی، تمیزی، بوی عطر ... و هم چنین به علم، زیبایی و تمامی مظاهر کمال.
بلکه، آن چه مورد مذمت قرار گرفته است، مخلوقات و چیزهای دیگر را هدف و غایت گرفتن و قرار دادن به جای «الله» و اختصاص محبت الهی به آنان است – یعنی إله و معبود قرار دادن هر چیزی به غیر از خدا. لذا فرمود: مشرک و کافر چیزهایی را به جای خدا گذاشته و آنها را مانند دوست داشتن خدا دوست می‌دارند، اما مۆمن، شدت محبتش «الله جل جلاله» است، یعنی هر شخص یا چیز دیگری را در راستای محبت او دوست می‌دارد و اگر قرار باشد آن شخص یا چیز مانعی برای وصال او به محبوب حقیقی و واقعی‌اش گردد، آن را کنار می‌گذارد و نه محبوب و خداوند متعال را:
«وَمِنَ النَّاسِ مَن یَتَّخِذُ مِن دُونِ اللّهِ أَندَادًا یُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللّهِ وَالَّذِینَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ وَلَوْ یَرَى الَّذِینَ ظَلَمُواْ إِذْ یَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلّهِ جَمِیعًا وَأَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعَذَابِ» (البقره، 165)
ترجمه: و برخى از مردم در برابر خدا همانندهایى [براى او] برمىگزینند و آنها را چون دوستى خدا دوست مىدارند، ولى كسانى كه ایمان آوردهاند شدت (غایت) محبت‌شان خداست، (هر چیز دیگری را در طول عشق او دوست دارند و نه در عرض)، كسانى كه [با برگزیدن بتها به خود] ستم نمودهاند اگر مىدانستند هنگامى كه عذاب را مشاهده كنند تمام نیرو[ها] از آن خداست و خدا سختكیفر است.
نتیجه:
پس، اگر کسی دنیا و مظاهرش، از سلامتی، موفقیت، مال، همسر، فرزند، زیبایی‌ها، کار و ... گرفته تا پیامبر اکرم و اهل بیت کرامش صلوات الله علهیم اجمعین، قرآن، نماز و ... را به خاطر خدا و به خاطر محبت خدا و به خاطر دوست داشتن آن چه خدا دوست دارد و می‌پسندد که بنده‌اش دوست بدارد دوست داشت، عین محبت به خداست که ای چنین تجلی و ظهور می‌یابد، اما اگر کسی هر چیز یا شخص دیگری را بالاستقلال و در عرض محبت خدا دوست داشت، (حتی اهل عصمت علیهم‌السلام)، محبتش مذموم است و به شکست در محبت (وصال محبوب) و یا حتی شرک منجر می‌گردد.
دقت شود که محبت به خداوند متعال، در محبت به آن چه او دوست دارد و آن چه فرموده دوست بدارید، تحقق یافته و متجلی می‌گردد. و این که برخی می‌گویند: ما فقط خدا را دوست داریم و به این بهانه هر آن چه خدا دوست دارد را کنار می‌گذارند، دروغ محض و توجیه انحراف‌شان است.
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منبع: سایت ایکس شبهه
