می رفت نزد همسر پهلو شکسته

اشعاری از حسن ژولیده نیشابوری،استاد سازگار و محمد حسین صفاریان به مناسبت شهادت حضرت علی (ع) از نظرتان می گذرد.

ژولیده نیشابوری :

آیا سحری به رنگ خون دیدی تو                              محراب و تو منبری چنین دیدی تو

خون بر در و دیوار و جماعت سر و رو                     فرقی که به سجده لاله گون دیدی تو

آن زاده کعبه و امین حرمین                                     افتاده میان خاک و خون دیدی تو

آن کس که ستیز خیبر و بدر و احد                                چون شیر بغرید چنین دیدی تو

آیا تو درون ظلمت شام سیاه                                           نان آور کودک یتیم دیدی تو

آیا دل پرز خون و گریان چشمی                                       از جور زمانه و زمان دیدی تو

او زخم تن و زبان که در طول زمان                               با جان به خرید و دم نزد دیدی تو

آیا زمیان مردم کوفه و شام                                     مظلوم تر از علی کسی دیدی تو

دیشب سحر را باب محنت باز گردید                                   سوز و گداز مرغ شب آغاز گردید

دیشب درون سفره ی شب زنده داران                        غم بود و ماتم بودو رنج و درد و حرمان

دیشب به منبر راز دل محراب می گفت                           از صبح خونین گل مهتاب می گفت

دیشب درو دیوار کوفه داد میزد                                               فریاد از بی رحمی بیداد میزد

دیشب علی در عرش اعلی سیر می کرد                             آهنگ رفتن از دیار غیر می کرد

دیشب فضا را غرق سوز و ساز می کرد                گه دیده را می بست و گاهی باز می کرد

دیشب قرارش همعنان درد می شد                        رخساره ی با خون خزابش زرد می شد

دیشب حسن بر هم کف افسوس می زد                         بر صورت خونین بابا بوس می زد

دیشب حسینش همچو باران اشک می ریخت     کز اشک او از چشم گردون رشگ می ریخت

دیشب به فکر میزبانی بود کلثوم                                               یادآور آن میهمانی بود کلثوم

دیشب به پشت پرده زینب زار می زد                                   از فرط غم سر بر در و دیوار می زد

دیشب فضا بوی گل مهتاب می داد                              گویی که سقایی به ساقی آب می داد

دیشب اجل آهنگ ساز و برگ می زد                                  پرونده ای را مُهر سرخ مرگ می زد

دیشب علی عزم دیار یار می کرد                                           عزم جدایی از در و دیوار می کرد

دیشب علی با فرق تا ابرو شکسته                                       می رفت نزد همسر پهلو شکسته

****

شب بود و اشک بود و علی بود و چاه بود

استاد سازگار:

شب بود و اشک بود و علی بود و چاه بود

فریاد بی‌صدا، غم دل بود و آه بود

دیگر پس از شهادت زهرا به چشم او

صبح سفید هم‌چو دل شب سیاه بود

دانی چرا جبین علی را شکافتند؟

زیرا به چشم کوفه عدالت گناه بود

خونش نصیب دامن محراب کوفه شد

آن رهبری که کعبه بر او زادگاه بود

یک عمر از رعیت خود هم ستم کشید

اشک شبش به غربت روزش گواه بود

دستش برای مردم دنیا نمک نداشت

عدلش به چشم بی‌نگهان اشتباه بود

هم‌صحبتی نداشت که در نیمه‌های شب

حرفش به چاه بود و نگاهش به ماه بود

مولا پس از شهادت زهرا غریب شد

زهرا نه یار او که بر او یک سپاه بود

وقتی که از محاسن او می‌چکید خون

عباس را به صورت بابا نگاه بود

«میثم!» هزار حیف که پوشیده شد ز خون

رویـی کـه بهـر گمشـدگان شمـع راه بود

****

من کویرم لب من تشنه ی باران علی ست

 محمد حسین صفاریان:

من کویرم لب من تشنه ی باران علی ست

این لب تشنه ی پر شور، غزلخوان علی ست

این که گسترده تر از وسعت آفاق شده است

به یقین سفره ی گسترده ی دامان علی ست

منّت نان و نمک نیست سر سفره ی او

پس خوشا آن که در این دنیا مهمان علی ست

آتش اشکی اگر در غزلم شعله ور است

بی گمان قطره ای از درد فراوان علی ست

لحظه ای پرتو حسنش ز تجلی دم زد

که جهان، آینه در آینه حیران علی ست

کعبه یکبار دهان را به سخن وا کرده است

تا بدانیم کلید در این خانه علی ست

از دم صبح ازل نام علی را می خواند

دل که تا شام ابد دست به دامان علی ست

منبع: سایت بیتوته