ساز وكار دعوت انبیا(ع)

توضیح این كه: انبیا(ع) بر حسَب مأموریّتی كه از جانب خدا برای ارشاد و هدایت بندگان خدا دارند، هدفشان این است كه در دل مردم، ایمان ایجادكنند، نه این كه تنها، آن ها را عملاً مانند حاكمان سیاست مدار دنیا، وادار به تبعیّت از خودشان بنماید و كاری به فكر و نیّت مردم نداشته باشند.

انبیا(ع) عملِ مولود ایمان از مردم می خواهند نه فقط عمل خالی از ایمان، كه هیچ گونه ارزش انسانی و الهی ندارد! انبیا(ع) می خواهند آدمی، با فكری آزاد، دور از هرگونه عامل تطمیع یا تهدید، بیندیشد و خود و عالَم را بشناسد و باورش بشود كه پس از مرگ، زندگی واقعی اش شروع خواهد شد و دنیا، گذرگاه است و او باید برنامه ی زندگی موقّت در این دنیا را به نام دین، از پیامبران خدا(ع) بگیرد تا سعادت جاودآن هاش را در پرتو دین تأمین نماید. این، معنای ایمان است.

سپس، خداوند حكیم، برای این كه حرّیّت فكری و آزادی عقلی مردم محفوظ بماند و مجذوب ثروت و مرعوب قدرت قرار نگیرد، انبیا و پیام رسانان خود را تهی دست از ثروت و قدرت، در میان بندگانش گسیل داشته وآن ها را به جای زور و زر، مجهّز به علم و حكمت و منطق توأم با زهد و ساده زیستی نموده است تا مردم، با فكری آزاد، بدون قرارگرفتن در جاذبه ی ثروت و قدرت، در منطق آن ها بیندیشند و ایمان به صدق رسالتشان بیاورند و سپس، طبق دستورات آسمانی آن ها عمل كنند.

حال، در این آیه ی 125، خداوند، مردم را سه گروه كرده و در مورد هر گروه، دستور خاصّی به پیامبرش(ص) می دهد:

در این جا، طبیعی است كه عدّه ای، این دعوت این چنینی را نپذیرند. در این صورت، اجباری دركار نیست. چه آن كه عقیده و ایمان، تفكّر و تعقّل می خواهد و با اكراه و اجبار، ایمان در دل كسی پیدا نمی شود. خداوند هم درآیات دیگری فرموده:

لا إكراهَ فِی الدّین؛ در دین، اكراهی نیست؛

إنّا هَدَیناهُ السَّبیل: إمّا شاكِراً وَ إمّا كَفورا؛

ما راه را نشان می دهیم: هر كه می خواهد، بپذیرد و هركه می خواهد، به بیراهه رود.

ولی درعین حال، خداوند، نتیجه ی شومِ نپذیرفتن و به راه نیامدن را هم گوشزد فرموده كه عذاب های دردناك و زندگی فلاكت بارِ جاودان نصیبشان خواهد شد.

حال، اگر گروهی پیدا شدندكه نه تنها، دعوت پیامبر(ص) را نپذیرفتند، بلكه مردمی لجوج و معاند بودند و دشمن سرسخت حقّ و حقیقت، و تمام همّشان این بودكه بساط دین را برچینند و با خدا و رسول خدا(ص) به جنگ برخیزند و راه سعادت ابدی را به روی بشر ببندند، این جاست كه پیامبر(ص) وظیفه ی جنگ دارد و نمی تواند با تسامح و سهل انگاری، ازكنارآن گروه بگذرد. زیرا او مأموریّت دارد عامل سعادت بشری را كه همان دین است، به بشر برساند و برنامه ی تأمین سعادت جاودانه را به او ابلاغ نماید.

بنابراین، برخلاف تبلیغات مسموم و ویران كننده ی رسانه های خارجی، خصوصاً غربیان، در دین مقدّس اسلام، جنگ، اَصالت ندارد و تا زمانی كه كسی سر راه انبیا(ع) نیامده وآنان را از ابلاغ پیام خدا به بندگان خدا باز نداشته است، نه كاری با پادشاهی پادشاهان دارند و نه با ثروت ثروتمندان.

چنان كه در نهج البلاغه آمده است كه: حضرت موسی و برادرش هارون(ع) نزد فرعون آمدند و با او قرارگذاشتند كه اگر فرعون، اسلام آورَد و به یگانگی خدا و رسالت موسی اقراركند، پادشاهی اش باقی و عزّت و شوكتش بر جا باشد.

ولی اگركسی به ممانعت برخاست و راه ابلاغ پیام خدا به بندگان را به روی انبیا(ع) بست، در این صورت است كه انبیا، به امر خدا، به پیكار با او بر می خیزند وآن خارها را از سر راه خود بر می دارند تا پیام خدا را به بندگان خدا برسانند.

بنابراین، اگر جایی به نظر می رسدكه پیامبر اكرم هجوم ابتدایی داشته، باید دانست كه آن، برای رفع مزاحم بوده است كه مانع پیشرفت او در دعوت به توحید بوده اند. وگرنه، پیامبر اكرم(ص) مزاحم كسی نبوده و ابتداءاً به جنگ با هیچ حكومتی نرفته است. حتّی در نامه هایی كه به سلاطین دنیای آن روز می نوشت وآن ها را دعوت به توحید و اسلام می كرد، نمی گفت: شما حقّ حكومت ندارید. بلكه می فرمود: مسلِم باشید و در محدوده ی فرمان خدا و دین خدا، حكومت كنید. در ضمن نامه ها، به قیصر روم وكسرای ایران، این جمله را مرقوم فرموده است: أسلِم، تَسلِم؛ اسلام بیاور تا سالم بمانی.

چون اسلام، تنها، دین و آیین رعیّت نیست، دین همه ی مردم، از شاه و رعیّت است. ضمن نامه ی به خسرو پرویز، شاه ایران نوشت: اسلام بیاور، و گر نه، گناه مجوس، به گردن تو خواهد بود.

من هم كه مأموریّت الهی دارم، نمی توانم آرام بنشینم؛ باید دین خدا را به بندگان خدا برسانم. اگر مانع راه من نشدی، با توكاری ندارم. در غیر این صورت،كار ما جنگ است.