ورزش در دوره ریاست جمهوری جدید

به طور قطع دکتر حسن روحانی با توجه به برنامه های مورد نظر خود افرادی تازه ای را در پست های ورزشی به کار خواهد گمارد و چنین اتفاقی موجب تغییر وسیع در برنامه های جاری ورزش خواهد شد. به همین دلیل اهالی ورزش حق دارند نسبت به کار و بار آینده ورزش نگران باشند.

رویه ای که تاکنون شاهدش بودیم این که اظهار نظرهای اولیه کاندیداهای ریاست جمهوری با آنچه بعدها رخ می دهد تفاوت آشکاری دارد. با این حال آنچه امروز باید مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد همین اظهار نظرهاست. اظهاراتی که غالبا مشخص است بیش از آن که حاصل تحقیق و اطلاعات شخصی رئیس جمهوری باشد نسخه ای است که دوستان و همکاران برای کاندیداهای ریاست جمهوری می نویسند.

اصولا اغلب کسانی که پا به این عرصه می گذارند کمتر از چم و خم ورزش امروز دنیا و حتی کشورمان آگاه هستند و ما باید امیدوار باشیم تا افراد مورد اعتماد رئیس جمهوری آگاهی کاملی از دنیای امروز ورزش داشته باشند تا ایران در این مسیر دچار مشکل جدی نشود.

در دوره های گذشته روسای جمهوری هرکدام فراخور دیدگاه خود به ورزش گام هایی برداشته اند اما در نگاهی منصفانه همه باید قبول کنیم ورزش در مسیر درست خود به سر نمی برد. در حقیقت توانایی های ایران در ورزش بسیار بالاتر از آنچه امروز هست، می باشد.

ورزش به عنوان پدیده ای فراگیر ابعاد گسترده ای دارد که در ایران با وجود تاسیس وزارتخانه هرگز به راهی که باید برود آشنا نشده است.

ورود سیاسیون به ورزش و اتراق آنها در این عرصه باعث شده تا ورزشی ها که در میان خود افراد تحصیلکرده و مدیر هم دارند همیشه به دست این و آن چشم بدوزند. غیر ورزشی ها به بهانه تامین بودجه(آن هم از جیب مردم و دولت) سالهاست بر سر اهالی ورزش منت می گذارند. آنها مد تهاست کشمکش های سخیف سیاسی را بر ورزش ما حاکم کرده اند و روحیه جوانمردی و مروت را از این عرصه گرفته اند. مشخص نیست چرا باید چنین رویه ای ادامه یابد. لابلای اظهار نظر های اولیه دکتر روحانی در خصوص ورزش به نکاتی جالب توجهی در این باره رسیده ایم که مشخص نیست در موقع عمل چه سرنوشتی را شاهد باشیم.

اولین جمله یا به عبارتی "لید" این مطلب را با هم مرور کنیم تا به دغدغه اصلی رئیس جمهور جدید ایران اشراف یابیم:

"حسن روحانی معتقد است ورزش نیازمند نگاهی استراتژیک از جانب دولت است و در عین حال سیاسی کردن آن را هم اصلا به صلاح نمی داند."

بخش های مورد نظر دکتر روحانی در خصوص ورزش چنین است:

- ما برای بیشتر کردن کیفیت زندگی مردم خودمان، باید جامعه ای سالم داشته باشیم و داشتن چنین جامعه ای بدون همگانی کردن ورزش ممکن نیست.

- من معتقدم ارتقای سطح ورزش در ایران، می تواند کاهش هزینه را برای ما داشته باشد.

-  من اساساً ورزش را یکی از مۆلفه های تقویت انسجام جامعه می دانم.

- می دانید تأمین دارو برای بیماری ها چقدر دشوار است و مردم را به چه زحمتی می اندازد؟ با ورزش می توان همه این ها را به تأخیر انداخت

- واقعاً ما باید چقدر هزینه کنیم تا اعتیاد را ریشه کن کنیم؟ هزینه درمان یک معتاد چقدر است؟ این هزینه ها به کشور تحمیل می شود ولی بهتر است به جای همه آن ها، هزینه هایی را برای توسعه ورزش سرمایه گذاری کنیم و هزینه های گزاف تر توسعه بیماری ها و اعتیاد را نپردازیم.

- من نمی گویم همه مشکلات روانی را می شود با ورزش حل کرد، اما همه تحقیقات نشان می دهد ورزش مشکلات روانی را کم می کند و نشاط اجتماعی را افزایش می دهد. شما نشاط جامعه ما بعد از صعود به جام جهانی فرانسه یا بعد از پیروزی بر آمریکا را به یاد بیاورید. و نشاط جامعه بعد از پیروزی کشتی فرنگی در المپیک لندن را ببینید.

-   حضور تیم  تراکتورسازی در صحنه فوتبال ما باعث شده هموطنان عزیز ما در آذربایجان احساس کنند هر هفته در رسانه ها هستند، احساسات شان دیده و شنیده می شود، و آنها بیش از گذشته نماینده ای در سطح افکار عمومی دارند. اصلا تیم تراکتورسازی چیزی بیش از یک تیم فوتبال شده؛ نماینده احساسات مردم شده و من واقعاً نوع احساس مردم نسبت به این تیم را عمیقاً دوست دارم و معتقدم کم هزینه تر از این راه برای ایجاد امنیت شاید وجود نداشته باشد. همین عامل پیوند بیشتر قلب های ملت ایران شده و این خیلی صحنه زیبایی است. تیم های مختلف ورزشی در جای جای این مملکت می توانند چنین نقشی ایفا کنند.

-  نگاه من واقعاً فراتر از نگاه همه دولت های قبلی، نگاهی استراتژیک است. نگاهی است به یک فعالیت نشاط آور، انسجام بخش، سلامت آور، و کاهش دهنده هزینه های اداره کشور که خودش می تواند مولد ثروت هم باشد.

- کارشناسانی که با من روی برنامه های انتخاباتی کار کرده اند معتقدند در حالیکه محققان پیشنهاد می کنند هر فرد برای داشتن زندگی سالم حداقل به 30 دقیقه ورزش در روز نیاز دارد، عددی کمتر از 20 دقیقه در روز میانگین ورزش ایرانیان است. تازه نزدیک به حداقل 40 درصد اصلا ورزش نمی کنند. آمار دیگری هم هست که نشان می دهد فقط 12 درصد مردم ایران به طور دائم و منظم ورزش می کنند. سرانه فضاهای ورزشی هر نفر در دنیا 5 /2 متر است و در برخی کشورهای اروپایی به 6 متر هم می رسد. در ایران اما سرانه فضای ورزشی هر نفر کمتر از یک متر است.

- اول؛ باید ورزش را از دست سیاسیون گرفت. در ورزش، پول، سفر خارجی، شهرت و هر روز روی جلد روزنامه و مجله بودن هست و سیاسیون به این ها علاقه دارند. باید این ها را از دست سیاسی ها خارج كرد. گمان نکنید این همه رغبت به حضور سیاسیون در ورزش همه اش از سر شوق خدمت کردن است، منافع زیادی برای افراد سیاسی دارد و حاضر نیستند این عرصه را رها کنند. عزم دولت من بر غیر سیاسی کردن مدیریت ورزش است. در ضمن، به نظر من خصوصی شدن ورزش قهرمانی، تا حدودی این مشکل را حل می کند

-  دوم؛ باید جلوی فساد در ورزش را گرفت. من بارها در مجلات و روزنامه های ورزشی دیده ام كه متخصصان ورزش از زد و بند و تبانی و فساد در ورزش و بالاخص فوتبال گله دارند. فساد، هر كشوری را از پا در می آورد، ورزش كه جای خود دارد. مقدار پول و سرمایه ای که در چند سال گذشته به یکباره وارد ورزش قهرمانی کشور شده، بیش از ظرفیت سازمانی، مدیریت و قوانین حاکم بر ورزش بوده است.

-  کشتی، والیبال، دو و میدانی، تکواندو و سایر ورزش های رسمی واقعا در مقایسه با فوتبال، فقر اقتصادی دارند، ولی بیشتر افتخار و عملکرد مثبت داشته اند و همین نشان می دهد درد ورزش قهرمانی فقط پول نیست.

- ما در برخی سال ها مدال های بیشتری آورده ایم ولی سرانه فضاهای ورزشی مان بیشتر نشده و جمعیت ورزشکار جامعه مان نیز افزایش نیافته است. شاید با سرمایه گذاری شدید بتوانید در چند رشته چندین قهرمان هم داشته باشید اما این با داشتن یک جامعه ورزشی سرزنده، پویا که دائم از دل آن قهرمان بیرون می آید، و باعث سلامت جامعه می شود فرق دارد.

- تصور من بر این است که طرح جامع ورزش کشور که در اوایل دهه 1380 تهیه شد، مبنای خوبی برای کار کردن همه جانبه در ورزش است. البته 10 سال از آن زمان گذشته و آن طرح اجرایی نشده، مثل سایر اسناد بالادستی و راهبردی که در همه عرصه ها در 8 سال گذشته فراموش شدند. باید آن طرح را به روز کرد و با نگاهی بلندمدت و راهبردی به ورزش نگاه و عمل کرد.

دیدگاه های کلان رئیس جمهوری جدید در بسیاری از موارد همان است که قبل از این وعده اش  داده شده ، اما در مقام اجرا همه اهالی ورزش منتظرند تا تحقق این وعده ها را مشاهده کنند. مبارزه با فساد در ورزش ، بیرون کردن سیاسیونی که ورزش را حیاط خلوت خود کرده اند و از مزایای آن بهره می برند وعده ای نیست که آن را فراموش کنیم. دکتر روحانی با توجه به فضای کنونی کشور وظیفه سنگینی برای اجرای این وعده ها دارد که امیدواریم در خصوص آن جدی باشد. گفتنی در این باره فراوان است که آن را به مجالی بعد واگذار می کنیم.