ای آسمان‌‏نشینی که در معرض صاعقه‌‏های بی‌‏رحم شقاوت ایستاده‌‏ای و خَم ‌به‌ابرو نمی‌‏آوری! غروب، در نفَس گرم تو آرمیده‌است و دل از غربتت به‌دردآمده که این‌‌چنین، به خاکیان پشت‌‌کرده‌‌ای. بمان و با دستان هدایتگر خویش، اشک از چشمان ماتم‌زده هستی برگیر...