چه بگوییم ، چه بنویسیم!

هر مبارزه ای نیاز به سلاح ویژه خود دارد . طلاب و روحانیون در مبارزه در میدان فرهنگی و دفاع و پاسداشت از مذهب بر حق شیعه نیازمند به دو سلاح کاری ، زبان و قلم دارند.

مهمترین سلاح طلاب در کار تبلیغ و حراست از کیان اسلام عزیز  زبان گویا  و قلم شیوای آنان می باشد .

اگر مذهب تشیع با وجود این همه دشمنی در طول تاریخ به سلامت به دست ما رسیده است تنها به خاطر زبان گویا و جلسه های وعظ و خطابه علما و روحانیون و قلم شیوا و کتاب های آنان می باشد.

آن چنان قلم عالم در پیش گاه حضرت حق ارزشمند است که حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله در این باره می فرماید : یوزن یوم القیامه مداد العلماء و دما ء الشهداء فیرجح مداد العلما ء علی دماء الشهداء .

روز قیامت مرکب عالمان و خون شهیدان با هم وزن می شوند و مرکب عالمان بر خون شهیدان می چربد . (1)

کم هستند طلاب و روحانیون و علمایی هم چون شهید مطهری ، آیت الله جوادی آملی، علامه جعفری و... که در هر دو زمینه نویسندگی و سخنرانی به حدکمال برسند اما طلبه باید از ابتدای طلبگی خویش تلاش کند که اگر می تواند در هر دو زمینه مهارت خود را روز افرون سازد وگرنه لااقل در یکی از این دو زمینه به مهارت و توانایی قابل قبولی دست یابد .

این دو ابزار کار تبلیغ هستند و اگر طلبه ای نتواند خود را به این دو وسیله با ارزش تبلیغ مجهز سازد هرگز نخواهد توانست در کار تبلیغ کار چندانی انجام دهد و هم چون پرنده ای خواهد شد که هر دو بال خود را از دست داده است و در حسرت پرواز اشک از چشمانش جاری است .

در تمام دنیا و کشور ما کلاس هایی در این دو زمینه تشکیل می شوند و کتاب های فراوانی نیز تالیف شده اند که برخی از این کتاب ها و کلاس ها نیز مفید هستند .

اصل ها و روش ها و نکات فراوانی در زمینه پیشرفت در سخنرانی و نویسندگی وجود دارد که هر کدام از آن ها ما را یک گام به جلو پیش می برد .

مهمترین و کلیدی ترین اصلی که بیش از سایر اصل ها زمینه پیشرفت ما در سخنرانی و نویسندگی را فراهم می آورد و ان شاء الله  ما را به هدف الهی مان که همان هدایت مردم و صیانت از مذهب بر حق جعفری است نزدیک می سازد این است که پیش از دست به قلم شدن و به وعظ خطابه پرداختن ، مشکلات و معضلات و ناهنجاری های فرهنگی جامعه را رصد کنیم و مطابق با نیاز جامعه دست به کار شویم .

از آن جا که کشور ما کشوری جوان است و بیشتر جمعیت کشور را جوانان تشکیل می دهند در زمان ما بیشترین ناهنجاری های اجتماعی مرتبط به جوانان است .

 در کشور ما در حال حاضر بزرگترین مشکلات و معضلات فرهنگی عبارتنداز :

اعتیاد ، پایین آمدن نرخ ازدواج و بالا رفتن سن ازدواج ، تمایل نداشتن جوانان به ازدواج ، افزایش روز افزون طلاق ، افزایش خود کشی در بین جوانان ،افزون شدن  یاس و نا امیدی و امید به آینده نداشتن در بین جوانان ، افزایش روابط نا مشروع بین دختران و پسران و ایجاد انحرافات جنسی ، ایجاد شبهه های اعتقادی در بین جوانان و ....

طلاب و روحانیون همانند تمام انبیاء و پیامبر اسلام و اهل البیت علیهم السلام  طبیب امراض روح و روان مردم هستند .

در طول تاریخ پر افتخار حوزه های مقدس علمیه همیشه این چنین بوده است که علما و روحانیون و طلاب فعالیت های فرهنگی خود را مطابق با مشکلات و معضلات و نیاز های روز جامعه قرار می دهند .

یک طلبه و روحانی باید این اصل را در جلسه های سخنرانی و در نوشتار های خود همیشه مد نظر داشته باشد وگرنه کارهای تبلیغی او ثمر بخش نخواهد بود و مورد استقبال جامعه قرار نخواهد گرفت و نا امیدی و احساس شکست را برای او به ارمغان خواهد آورد و او را از تبلیغ دلسرد می سازد.

حتی یک تاجر و کاسب نیز این اصل طلایی یعنی کار براساس نیاز جامعه را اگر مد نظر قرار ندهد در کسب و کار خود شکست خواهد خورد .

به طور مثال کسی که می خواهد یک رستوران در محله و خیابان خاصی راه اندازی کند باید پیش از هر کاری نیاز و سلیقه مردم آن محل را رصد کند و در یابد که آیا ذائقه غذایی مردم آن منطقه بر غذاهای سنتی است یا غذاهای فرنگی و آن گاه رستوران خود را راه اندازی کند .

نکته مهمی که در انجام  این اصل باید فراموش نساخت این است که اگر طلبه می خواهد برای کل کشور قلم بزند و یا سخنرانی کند همانند سخنرانی در رسانه ملی و نوشتن در روزنامه ها و سایت های سراسری باید به مشکلات و ناهنجاری های فرهنگی که در تمام کشور مشترک هستند و در تمام شهر ها و استان ها وجود دارند بپردازد اما اگر برای یک شهر خاص و یا یک محله خاص می خواهد کار تبلیغی کند باید نیاز های آن شهر و آن محله را مد نظر داشته باشد و مطابق آن نیاز ها دست به قلم شود و به ایراد سخنرانی بپردازد .

مثلا ، اگر طلبه ای در جلسه ای می خواهد سخنرانی کند که تمام خانم های آن جلسه و آن منطقه و محله خود رعایت پوشش و حجاب اسلامی را به صورت مطلوب می کنند  دیگر نیاز نیست بخواهد روی حجاب صحبت کند و سوای از این که جلسه برای مخاطبین ملال آور خواهد شد  ، وقت گرانبهای تبلغی او در صورتی بی جهت به پایان خواهد رسید که او نتوانسته دردی از دردهای فرهنگی مردم را درمان کند و به رسالت تبلیغی خود عمل نماید.

پی نوشت :

ا-میزان الحکمه/ج8/ص19/ح13818

منابع:

میزان الحکمه/محمدی ری شهری /دارالحدیث/قم/87

تهیه وتولید:مهدی صدری-گروه حوزه علمیه تبیان