پرورش استعدادهای دانش آموزان
شاید بتوان گفت بهترین دوران زندگی هر فرد بین سنین هفت تا سی سالگی است، زیرا در این سنین توانایی فکری و جسمی و امید به زندگی و پیشرفت در اوج خود قرار دارد. مریضی ها و مشکلات دیگر در این دوره سنی کمتر مشاهده می شود، اولیا نیز یار و یاور انسانند.
در حالی که بعد از این دوران، علاوه بر اینکه هر روز برای انسان مشکلاتی به وجود می آید، اولیا نیز دوران پیری را طی می نمایند و خود به کمک فرزندان نیازمند هستند و فرصت برای کسب علم، دین، ادبیات و هنر کمتر می شود. بنابراین، اگر کودکان و نوجوانان در دوران تحصیل علاقمند به علم، هنر، ادبیات و دین شوند، از عمرشان حداکثر استفاده را می نمایند.
در نظام آموزشی صحیح، تمام زمینه های لازم برای رشد معلمان فراهم است. معلم در یک فضای آموزشی صحیح می تواند دانش آموزان را علاقمند به علم، هنر، ادبیات و دین نماید.
در نظام آموزش صحیح، دریچه ای شفاف به دنیای اطراف دانش آموز باز می شود که با پیشرفت کار آموزشی، وسعت این پنجره و شفافیت آن بیش تر می شود. با وجود چنین دریچه ای، دانش آموزان دنیا و زیبایی های آن را بهتر می بینند و در نتیجه علاقه بهتری به هنر پیدا می کنند. از آن جا که اعتقاد داریم، مبانی دینی ما منطبق بر حکمت های جهان هستی و منطبق بر فطرت انسانی است، آگاهی بیشتر از حکمت های جهان هستی باعث رشد دینداری خواهد شد.
بنابراین، در یک نظام آموزشی صحیح که در آن حکمت های واقعی جهان هستی آموزش داده می شود، بایستی به طور طبیعی باعث رشد دینداری دانش آموزان گردد.
در نظام آموزشی صحیح، مدرسه را فضایی می دانیم که توانایی داشته باشد قدرت اندیشیدن دانش آموزان را پرورش دهد بطوری که در دنیای امروز که متغیرهای مۆثر بر دانش آموزان زیاد است و هر روز با فن آوری های جدید نظیر (ماهواره، اینترنت و ... ) روبرو می شویم، بتواند دانش آموزان را طوری تربیت کند که از این ابزارها استفاده مطلوب برند، نه این که آن ها را برای هدر دادن وقت به کار ببرند و یا وجود چنین ابزارهایی بر روی قدرت اندیشه و یا طرز فکر اجتماعی و دینی دانش آموزان تأثیر منفی بگذارد.
در نظام آموزشی صحیح و مطلوب، مدرسه برای دانش آموز محیطی جذاب است و و نحوه آموزش به گونه ای است که بر این جذابیت می افزاید.
در واقع باید گفت: تمام زمینه های لازم برای علاقه مندکردن دانش آموزان به فراگیری دانش های جدید و به کارگیری آن ها در زندگی روزمره خود فراهم است. در چنین شرایطی است که می توان دانش آموز را جذب علم و هنر و ادبیات کرد.
استاد جعفر سبحانی می فرمایند: ((علم و دانش، مطالعه و بررسی آثار دانشمندان، غور در قوانین آفرینش، مایه شکفته شدن عقل و خرد می گردد، چنان چه ممارست با گناه و هم نشینی با بدکاران، دیدن مناظر معصیت، مایه ضعف شنوائی و بینائی خرد گردیده و زشتی بسیاری از کارها را از میان می برد.))
بنابراین، در نظام آموزشی صحیح و مطلوب، اگر مدرسه ای توانایی ارتقای سطح دانش، فرهنگ و ذوق هنری و اعتقادات دینی را نداشته باشد، دیگر مدرسه شناخته نمی شود بلکه به عنوان یک بنگاه سرگرمی و گذراندن وقت و احیاناً یک مرکز بد آموزی شناخته خواهد شد.
برای دستیابی اهداف عالی تربیتی فرزندان خود لازم است تا مدرسه ای بنا کنیم و نظامی طراحی نماییم که توانایی علاقمند کردن دانش آموزان به علم، هنر، ادبیات و دین را داشته باشد. یعنی در چنین نظامی باید برای تک تک این مۆلفه های کمال انسان، برنامه حساب شده ای تنظیم گردد.
در این بخش سعی شده است که عناصر یک نظام آموزش مطلوب و صحیح کالبد شکافی و تشریح شود و جهت اجرا یا الحاق آن ها به نظام آموزشی موجود در جلد دوم راه کارهایی عملی پیشنهاد می شود.
منبع: نقدی بر ناکارآمدی آموزش و پرورش نوشته ابوالحسن بهرامپوری با همکاری حسن سبزیان
