با فاصله گرفتن از المپیک و بازیهای آسیایی

رشته‌های پر مدال در بوته فراموشی

در روزهایی که المپیک و بازیهای آسیایی در حال اجراست سوگمندانه شاهدیم که ورزش ایران تنها در چند رشته محدود خود نمایی می کند. به عنوان مثال در المپیک تاکنون تنها در رشته های کشتی ، وزنه برداری، تکواندو و در این آخرین دوره یک مدال نقره در دوومیدانی ما را صاحب افتخار کرده اند. در روزهای برگزاری المپیک است که شعار دادن ها شروع می شود. "ما باید در رشته های پرمدال مثل شنا، دوومیدانی ، ژیمناستیک و... سرمایه گذاری کنیم. باید به این رشته های مادر توجه ویژه کنیم و..." اما کافی است تا چند روزی پشت سر نهاده شود انگار نه انگار که چنین حرفی زده شده است. آیا شما گمان می کنید آنهایی که قرار است در المپیک و بازیهای آسیایی بعد مدال ها را درو کنند مثل ما امروز در خوابند؟ آنها امروز را به فردا نمی گذارند و با تلاشی سخت خود را چنان آماده می کنند که در روز مسابقات چشم همه خیره بماند. متاسفانه آنهایی که امروز باید برای ورزشکاران ما برنامه ریزی کنند بیشتر به فکر انتخابات کمیته ملی المپیک هستند. کشمکش در این باره و رسیدن به کرسی کمیته ملی المپیک برای آنها بر هر چیزی ارجح است.

به عنوان مثال ما در رشته ای چون شنا ظرف مدت کوتاهی چند رییس عوض کرده ایم. رییس که نه! بهتر بگوییم سرپرست! وقتی کسی در رشته ای چون شنا سرپرست بود و تکلیف خود را ندانست از او چه انتظار معجزه می توان داشت؟ در دو ومیدانی که در المپیک قبل سنت شکنی کرد و به مدال رسید اوضاع بدتر نباشد بهتر نیست. مدال آور ما از اوضاع راضی نیست و با حرف های خود گاهی نشان می دهد که منتظر برنامه ریزی از سوی مدیران فدراسیون هم نیست. او برای خودش برنامه می ریزد مربی تعیین می کند و...

در ژیمناستیک اوضاع بدتر از بدتر است! اصلا چیزی به نام رشته زیبای ژیمناستیک در ایران خریدار ندارد. نه آمدنی نه رفتنی و خلاصه با این روند ما حتی نباید خواب روزهای بهتر در این رشته را ببنیم.

متاسفانه در غالب اوقات دلیل ضعف ایران در این رشته ها را نداشتن چهره های نخبه تلقی می کنند اما بدنیست بدانیم همین الان در این رشته ها چندین ایرانی در خارج در حال فعالیت در بالا ترین سطح هستند. مثلا در شنا یک ایرانی در کشور صاحب شنا در رده پایه مربی تیم ملی است و دلیل عدم حضورش در ایران را به بی توجهی ها ربط می دهد. وقتی ما در فوتبال مثل آب خوردن دنبال بازیکن ایرانی مقیم خارج می رویم چرا از ایرانی های موفق در رشته های پایه سراغی نمی گیریم؟ حضور این افراد به منافع چه کسانی لطمه می زند؟ چرا عده ای دوست دارند رشته های پایه ما ضعیف باشند تا آنها در فدراسیون خیمه بزنند؟

وقتی در المپیک حدادی مدال گرفت کل ایرانی ها در جهان خوشحال شدند چرا ما باید این خوشحالی را با شاد بودن چند نفر عوض کنیم؟ تا کی ما باید در المپیک ها ناظر قدرت نمایی دیگران باشیم. اگر تا چند سال پیش مدال های المپیک بین چند کشور خاص تقسیم می شد امروز شاهدیم که کشورهای کوچک با سرمایه گذاری و تلاش خودنمایی می کنند. عجیب نیست که کشور های کوچک و بدون سابقه در حاشیه خلیج فارس در دوومیدانی به مدال برسند و ما با پایان دوره قهرمانی احسان حدادی در رویای کسب مدال باقی بمانیم؟ آیا آنها باید در شنا مدال بگیرند و ما همچنان به شکسته شدن رکورد های داخلی دلخوش کنیم؟ با فدراسیونی که همه قدرتش در چند اتاق و یک استخر اجاره ای، یک سالن با قدمت چند ساله و یا یک مجموعه قدیمی است به جایی خواهیم رسید؟مقصر کیست؟ المپیک و بازیهای آسیایی دوره بعد تا چشم بر هم زنیم از راه می رسند و در آن روز مشخص خواهد شد که ما در این روزها در ورزش چه کرده ایم. امیدواریم مسئولان امر شرمنده مردم نشوند.