بهترین های سالی که گذشت

فیلم های برتر سال 2012 به انتخاب ویلیج وویس

اگر این فهرست را در روز دیگری و با ‏حال و هوای دیگری می‌نوشتم هر كدام از این فیلم‌ها می‌توانست به فهرست 10 فیلم برتر راه پیدا كند: برنی، خانه تاریك، چراغ‌ها را روشن بگذار، دختران پریشان، چرخ‌رنگی موافقت، وسط ناكجاآباد، بونسای، خداحافظ عشق اول و روزی كه او آمد. ‏سرانجام اینكه وقتی از اساس تولیدات استودیوها این روزها بیش از پیش كلی شده‌اند و درگیر فرمول‌های فیلمسازی در طمع جایزه‌‏اند، روی دیگر این وضعیت به نظر روشن است. به نظر می‌رسد فیلم‌های ارزشمندتر بیش از هر زمان دیگری از دایره جشنواره‌ها ‏خارج شده‌اند و به سمت نوعی پخش تئاتری رفته‌اند. در حالی كه گزینه‌های پخش غیرسنتی (از فیلم‌های به اشتراك گذاشته شده در ‏اینترنت گرفته تا نمایش‌های یك شبه) به شكل فزاینده‌یی در حال شكل‌گیری‌اند. ‏عاقبت من تصمیم گرفتم از رای دادن به فیلم‌ها در بخش بهترین فیلم‌های پخش نشده در رای‌گیری وویس خودداری كنم. تمایز ‏میان «پخش شده» و «پخش نشده» بیش از پیش مصنوعی و ساختگی به نظر می‌رسد.

صادقانه بگویم در مقایسه با تمامی آن فیلم‌هایی ‏كه در خطر افتادن به شكاف‌های تئاتری بودند در سال 2011 علاقه بیشتری به فیلم‌هایی داشتم كه پخش بسیار محدودی داشتند (مثل ‏در كشور دیگری ساخته هونگ سانگ سو و روزی كه او آمد، دو فیلمی كه تنها در نیویورك پخش شد و حتی به پخش در لس‌آنجلس ‏هم نرسید). در سال 2010 در پایان اولین سال كاری من، برنده بهترین فیلم پخش نشده در رای‌گیری ما فیلم «سوسیالیسم» ساخته ژان ‏لوك گدار بود.

من درباره آن فیلم نوشتم: «تنها فیلمی كه محدودیت پخش آن مایه آبروریزی است.» با وجود تمامی این گزینه‌های ‏جدید برای فیلمسازان كه بتوانند فیلم‌هایشان را پخش كنند، امروزه دچار چنین آبروریزی‌هایی شدن حقیقتا تلخ است. ‏بخش دیگری كه به عنوان اعتراض در آن رای ندادم بخش انیمیشن بود. از طرف دیگر این حركت به نوعی تایید یك شكست ‏شخصی هم بود چون در سالی كه گذشت حتی برای یك فیلم انیمیشن هم نقد ننوشتم و آن اندازه كه باید انیمیشن ندیده بودم كه برای ‏رای دادن در این بخش محق باشم.

درست مثل تمایز میان پخش شده/پخش نشده، فكر می‌كنم مفهوم انیمیشن در برابر غیر انیمیشن ‏هم بد نیست دوباره تعریف شود. انتقام جویان بدون جلوه‌های انیمیشنی كامپیوتری چه از آب درمی‌آمد؟ فیلم‌هایی مثل زندگی پی و ‏هابیت چیزی جز یك تلفیق انیمیشن- اكشن زنده هستند؟ یا نسخه قرن بیست و یكمی مری پاپینز؟ ‏و نكته پایانی: من بیل موری را در هایدپارك در هادسون آنقدر دوست داشتم كه به پیدا كردن جایی برای آن فیلم لوده در این فهرست ‏فكر كردم. در نهایت این 10فیلمی هستند كه كاملا می‌توانم از آنها دفاع كنم: ‏

جانگوی آزاد شده

قدرت كوئینتن تارانتینو در تضاد میان سطحی و مبتذل نمایش دادن شرایط عجیب و غریب پیش از جنگ‌های داخلی امریكای جنوبی ‏و كمدی بی‌نهایت سیاه آن است. جانگو از نظر ساختار و فضا شباهت بسیاری به آخرین اثر استادانه او دارد- نگاه سوررئال او به ‏تاریخ در حرامزاده‌های لعنتی- بی‌آنكه بخواهیم این دو را با هم مقایسه كنیم، با وجود زمینه مشترك، جانگو از نظر سبك كمی ‏رنگ‌ورو رفته‌تر است. اما آنچه كه فیلم در زمینه فیلمسازی كم دارد در فیلمنامه جبران می‌كند. خنده‌دارترین و خطی‌ترین ‏فیلمنامه تارانتینو و برای خودش تجربی‌ترین است. ‏

شرح وقایع

در سالی كه حتی جیمز باند هم یك داستان جدید برای خود می‌سازد، فیلم جاش ترانك در برابر تمامی رقبای پر هزینه و نامدارش ‏در زمینه شخصیت‌پردازی بسیار بهتر عمل كرده است. به علاوه این فیلم بهترین فیلم اكشن از زاویه پی او وی است كه تا به حال ‏دیده‌ام. ‏

آنا كارنینا

بعد از ماری آنتوانت نقدهای نوشته شده درباره هیچ فیلمی اینقدر با بی انصافی به یك بلوند احمق خلاصه نشده است. درست مثل ‏معجزه درك نشده كاپولا، برداشت جو رایت از تولستوی یك كیك چند لایه است، قسمت خامه‌یی ساختگی آن در تضاد با مواد ‏اصلی آن نیست بلكه از آن جدایی ناپذیر شده است. ‏

‏زنگار و استخوان

فیلم ملودرام رومانتیك ژاك اودیار نیاز به توجه بیشتری در مقایسه با هر فیلم روایت‌گر كما بیش سنتی در سال گذشته دارد. بله البته ‏فیلم حاوی صحنه‌های ناخوشایند است و از ترانه‌یی از كیتی پری دوبار بی‌هیچ تاثیر كنایه‌آمیزی استفاده می‌كند اما پیچیدگی خارق‌العاده‌یی در پرداخت شخصیت‌های آن، روابط‌شان با همدیگر و تغییرات مداوم زنجیر وار آنها از قهرمان به آدم شرور و به ‏قربانی وجود دارد. ‏

تنها‌ترین سیاره

سفر ویرانگر جولیا لوكتو به درون تاریكی قلب نیاز به توجه بیشتری در مقایسه با فیلم‌های غیر روایت‌گر سنتی در سال گذشته ‏دارد. در وضعیت فرهنگی كه در آن فیلم‌های مستقل امریكایی به تیره كردن مفهوم «واقعیت» بسیار تكیه دارند، امپرسیونیسم مینی ‏مال لوكتو بیش از پیش زنده و پویا به چشم می‌آید. ‏

آتنبرگ

اگر بخواهم یكی از فیلم‌های سال 2012 را به خودم در سن 16 سالگی نشان بدهم، فیلم آتنبرگ است. داستان تاثیرگذار آتینا ریچل ‏سانگاری درباره به بلوغ رسیدن زن جوانی كه در یونان در حال سقوط زندگی می‌كند. ‏

سرزمین طلوع ماه

زیباترین فیلم سال. ‏

موتورهای مقدس

فیلم‌ترین فیلم سال 2012. ‏

استاد

در سالی كه سرشار از مولف‌گرایانی بود كه دست روی وقایع تاریخی گذاشته بودند، این پل توماس اندرسن بود كه متقاعدكننده‌ترین، ‏جذاب‌ترین و سینمایی‌ترین ترسیم هنری را از زیستن در یك مقطع زمانی خاص و خارق‌العاده ارائه كرده است. یك كابوس ‏تزلزل‌ناپذیر در تقابل با رویای امریكایی پس از جنگ. ‏