حفظ وحدت؛ وظیفه روحانیت
روحانیت و جامعه از منظر رهبری (7)
در قسمت قبل به یکی از مسئولیت های حوزه در قبال جامعه پرداخته شد. درادامه به مسئولیت های دیگر حوزه و روحانیت اشاره می کنیم؛
2- حفاظت از وحدت جامعه
وحدت یک جامعه سد دفاعی محکمی ست که هیچ دشمنی نمی تواند از آن عبور کرده و گزندی به آن جامعه وارد کند. دشمن یک ملت از هر سلاح و ابزاری برای نفوذ استفاده می کند اما هیچ گاه هیچ دشمنی نمی تواند در مقابل وحدت یک جامعه پیروز شود. به عبارت دیگر فقط با وحدت است که می توان در برابر هر دشمن داخلی و خارجی ایستادگی کرد.
جامعه ما نیز از این قاعده مستثنی نیست و با توجه به سیل عظیم دشمنانی که تاب دیدن کشوری اسلامی را ندارند، این مسئله یعنی اهمیت وحدت بیش از پیش محسوس است.
تفرقه اندازی یکی ابزارهایی بوده که دشمنان برای تسلط بر جامعه ما، ازآن استفاده کرده و می کنند و فقط وحدت است که بهترین دفاع در برابر این حملات می باشد.
روحانیت به عنوان نهادی مهم و تأثیر گذار باید در پایداری این وحدت کوشا باشد.
در سالهای ابتدایی انقلاب و سال های دفاع مقدس روحانیت نقش وحدت ساز بسیار خوبی را ایفا می کرد اما به نظر می رسد در این دوران گاهی حوزه و روحانیت خود یک سر نزاع می باشند.
حوزه باید با سخن و عمل موجبات تداوم وحدت جامعه را فراهم کرده و از هرگونه تفرقه سازی جلوگیری کرده و سد تفرقه سازی دیگران نیز باشد.
"آنچه كه امروز مهم است، این است كه ما سعی كنیم، وحدت این مردم حفظ بشود. ادنی حركتی كه شقاق در میان مردم ایجاد كند، حركت غلطی است. اگر ما موجب آن حركت باشیم، آن غلط را ما انجام داده‌ایم؛
اگر دیگری موجب آن حركت باشد و ما با شیوه‌های درست و لطیف، جلوی آن را نگیریم ـ چون همیشه هم با زروآزمایی، كار درست نمی‌شود ـ باز ما مورد توجه هستیم و باید گفته بشود كه ما این غلط را انجام دادیم و جلویش را نگرفتیم.
موارد زیادی هست كه روحانیت بایستی با صبر و حوصله در مقابل جهالتها، بی‌توجهیها و گاهی در مقابل غرض‌ورزیها، با حكمت و موعظه‌ی حسنه و با مجادله‌ی « بالّتی هی احسن »، واقعاً بایستد و نگذارد كه شقاق و نفاق و اختلاف ایجاد بشود."[1]
همانطور که رهبر معظم فرمودند جهالت ها و نادانی های متعددی در جامعه در جهت از بین بردن وحدت پیش خواهد آمد که انتطاری که از روحانیت در این موقع باید داشته باشیم، برخورد عالمانه توأم با صبر و بصیرت است.
تفرقه افکنی دسیسه دشمن در برخورد با وحدت جامعه است که حوزه باید این تفرقه را به خوبی بشناسد و تصمیم صحیح و به موقع اتخاذ کند.
"دشمن، امیدوار است كه از طریق ایجاد دو دستگی و اختلاف ، در میان ما نفوذ كند. این، كار بسیار ظریف و دقیقی است كه روی آن، سرمایه‌گذاری می‌كند.
این‌طور نیست كه ما بگوییم دشمن می‌خواهد تفرقه‌افكنی كند، ما هم مشتها را گره می‌كنیم و شعار می‌دهیم و نمی‌گذاریم دشمن به اهدافش برسد. خیر، او روشها و مكانیسمهای بسیار حساب شده و دقیقی برای این كار دارد؛ لذا ما باید هوشیار باشیم.
آن‌جا كه حرفی را از كسی پیش ما می‌آورند، یا شایعه‌یی را علیه كسی و مقامی و مدیری و مسۆولی درست می‌كنند، یا در ذهن كسی شكل وظیفه‌ی شرعی را مجسّم می‌كنند و می گویند باید این حرف را بزنی، یا این موضوع را بگیری؛
در همه‌ی این موارد، اولین چیزی كه باید به ذهن بیاید، این است كه شاید طرح این موارد را دشمن برنامه‌ریزی كرده است، تا به وسیله‌ی آن، اختلاف ایجاد كند.
حفظ وحدت را اصل قرار بدهیم و اگر تكلیف شرعی‌یی هم احساس كردیم، ولی دیدیم كه عمل به این تكلیف، ممكن است مقداری تشنج به وجود آورد و وحدت را از بین ببرد؛ قطعاً انجام آنچه كه تصور می‌كردیم تكلیف شرعی است، حرام است و حفظ وحدت واجب خواهد بود."[2]
همانطور که بیان شد روحانیت باید تیزهوش عمل کرده و دسیسه های ضد وحدت را به خوبی بشناسد. رصد دائمی و هوشیارانه داشته باشد و صبر و حوصله را فراموش نکند.
گاهی دشمن با القائات عقیدتی وحدت را نشانه می رود و شبهات ضد دینی مطرح می کند. اینجا جایی ست که روحانیت آگاه و عالم باید وارد عرصه شده، پاسخ گوی چنین شبهاتی بوده و راه را برای از بین بردن وحدت جامعه ببندد.
روحانیت باید آگاه به زمان باشد و عوامل وحدت زا و عوامل تنش زا را بشناسد تا بتواند از وحدت جامعه پاسداری کند.
"وقتی كه دشمن می‌خواهد اختلاف ایجاد كند، صریحاً نیت خود را بیان نمی‌كند؛ بلكه حرفی را برای اذهان اشخاص مطرح می‌كند كه فكر می‌كنند واقعاً حرف منطقی است و باید عكس‌العمل نشان داد و اعتراض كرد. همین جاست كه هوشمندی لازم است و باید با این توطئه‌ها مقابله كرد."[3]
پی نوشت ها:
[1] سخنرانی در جمع علما و روحانیون سبزوار، 30/3/61.
[2] سخنرانی در مراسم بیعت ائمه جمعه کشور، 12/4/68.
[3] همان.
تهیه و فرآوری: احمد اولیایی، گروه حوزه علمیه تبیان
