تأثیر روحانیت در جنگ

تأثیر روحانیت در جنگ

روحانیت همانطور که در عرصه علمی و فرهنگی جامعه بسیار مؤثر بوده ، در جنگ تحمیلی ما نیز تأثیرات بسزایی را داشته است که در ذیل به بعضی از آنها اشاره می کنیم؛

1-      حراست از معنویت

دوران دفاع مقدس فقط دوران جنگ نبود، دوران انسان سازی بود. چه تحولات معنوی که در وجود بسیاری از رزمندگان رخ داد و چه حالات معنوی زیبایی که در جبهه ها می دیدیم.

روحانیت در ایجاد این فضای معنوی و پاسداری از آن نقش بسزایی داشت و با حضور معنوی خود، روح معنوی را در جبهه ها ایجاد و حفظ می کرد.

"در یک جمله به شما بگویم:

یکی از شماها، گاهی یک لشگر را به جهاد و سلاح معنوی مجهز می کند. این، خیلی ارزش دارد".[1]

رهبر عزیر در بیانی دیگر به توضیح حالات معنوی جبهه ها می پردازند و می فرمایند:

"جبهه های ما امتیازش بر همه جبهه های عالم این است که محراب عبادت است و در آن معنویت وجود دارد. جبهه های ما فقط جبهه رزم نیست؛ بلکه در آنجا جبهه دعا و راز و نیاز و عبادت و ذکر و حال است؛ این بچه ها را می بینید که وقتی می روند و می آیند، چقدر منور می شوند.

این با حضور شما تأمین خواهد شد، شما که به آنجا بروید، مردم را ملکوتی و الهی می کنید"[2]

این روحانیت بود که با حضور معنوی خود و ذکر مسائل معنوی از جمله یاد آوری کربلا و رشادت های یاران أبی عبدالله علیه السلام و حالات معنوی ایشان، روحیه معنوی رزمندگان را تقویت می نمودند و معنویت موجود در جبهه را صد چندان می کردند.

2-      پایبندی به احکام شرعی

مسلمان واقعی کسی ست که در هر شرایطی به احکام شرعی خود پایبند باشد، وظایف شرعی و تکالیف الهی خویش را انجام دهد. جبهه های نبرد در بدترین شرایط نظاره گر تقیدات شرعی رزمندگان بود.

یکی از دلایل این تقید، حضور پررنگ روحانیون و تبلیغات آن ها بود. روحانیون همانگونه که بر روی منابر احکام شرعی را بیان می کردند در میان رزمندگان نیز مبین احکام الهی بودند و سوالات شرعی و استفتائات آن ها را پاسخ می دادند.

فقط تقید به واجبات نبود که در جبهه ها دیده می شد، بلکه انجام مستحبات مانند نماز شب، و ترک مکروهات نیز از ویژگی های رزمندگان اسلام بود.

رهبر معظم انقلاب در همان روزگار جنگ، دو حادثه ی تاریخی را یاد آور می شوند که اهمیت تقید به شرع را در نبرد می رساند؛

حادثه اول:

" ابراهیم بن عبدالله و برادرش، هر دو تقریبا به فاصله یک سال، به شهادت رسیدند... ابراهیم بن عبدالله وقتی که نیرویش در بیابانها اردو زدند و جمع شدند، شب هنگام به اردوگاه آمد و بنا کرد به راه رفتن و بازدید کردن.

دید که از چندین چادر، صدای لهو و لعب بیرون می آید؛ یعنی عده ای می گویند و می خوانند و می خندند و بازی می کنند و شاید هم مثلا عده یی مست بودند. ابراهیم گریه کردو گفت: ما شکست می خوریم و شکست خورد"[3]

و حادثه ی دوم:

" هنگامی که صلاح الدین ایوبی به بیت المقدس حمله کرده بود می خواست شام را از دست صلیبها خارج کند یک شب مریض شد.

پزشک او را دید و گفت: برای بیماری تو شراب لازم است و باید شراب بخوری. صلاح الدین دستور داد در اردوگاه حرکت کنند و فریاد بزنند که هرکس شراب دارد یک استکان برای امیر بیاورد تا معالجه شود....

تمام اردوگاه را گشتند، یک استکان شراب پیدا نشد. صلاح گفت: این لشکر پیروز است و ما پیروز خواهیم شد. شما آن لشکر را با بچه های حزب اللهی ما مقایسه نکنید.

شرابخواری در ان زمان و در میان مردم باب بود.... در آن نیروی عظیمی که صلاح الدین جمع کرده بود، .. یک نفر نبود که با خودش مشروب داشته باشد تا تواند او را به امیر بدهد...."[4]

بهر حال این دو حادثه تاریخی که رهبر ذکر کردند بیانگر اهمیت ایمان و روحیه معنوی در جبهه نبرد است.

حوزه و روحانیت در مصونیت بخشیدن به جبهه های نظامی نقش موثری داشت. جنگ همیشه آبستن آفات و خطرات مهمی ست که اگر روحانیت حضور چشمگیری نمی داشت ، جبهه و رزمندگان ما از آفات در امان نبودند. روحانیت این آفات را یا از بین بردند ویا به حداقل رساندند؛

"اگر روحانی نباشد، بعضی ها البته آن روحیه و ایمان را در جبهه حفظ خواهند کرد و بعضی هم نه. می دانید که درجات ایمان مختلف است.

بعضی ها یک درجه ایمان دارند، بعضیها ده درجه ایمان دارند... کسی که ایمانش یک مقدار ضعیف تر است باید دائما در او ایمان تزریق کرد و این با حضور روحانی است."[5]

منابع:

[1] سخنرانی در دیدار با علما و روحانیون یزد، 8/9/66.

[1] سخنرانی در جمع روحانیون جبهه جنوب، 5/5/67.

بیانات مقام معظم رهبری

[1] سخنرانی در جمع طلاب حوزه علمیه قم، 19/3/67.

[2] سخنرانی در دیدار با علما و روحانیون یزد، 8/9/66.

[3] سخنرانی در جمع روحانیون جبهه جنوب، 5/5/67.

[4] همان.

[5] سخنرانی در دیدار با روحانیون عازم جبهه، 26/8/66.

تهیه و فرآوری : احمد اولیایی ،گروه حوزه علمیه تبیان