با خدمت به خانواده حاجیان در پاداش آنان شریک شوید!!

(محاسن برقی، ص70; بحارالانوار، ج96، ص387)

زیارت كعبه معظّمه

كعبه، بنا به فرموده قرآن مجید، اولین خانه اى است كه براى مردم بنا شده و هدایتگر عالمیان است.

طرح و نقشه كعبه، به اراده حق، توسط امین وحى به اولین سفیر خداوند ارائه شد و بناى آن براى عبادت و به عنوان جهت به سوى معبود یكتا برپا گشت.

كعبه پس از طوفان نوح، بوسیله پیامبر اولوالعزم خداوند، حضرت ابراهیم، و یارى فرزند با كرامتش حضرت اسماعیل بازسازى و از آن پس محل مناسك عظیم حج و جایگاه راز و نیاز و توبه و انابه و نماز و طاعت و طواف و زیارت و سرزمین وحى و كرامت و موضع نزول ملائكه رحمت و موقف انبیا و اولیا شد.

صفا و مروه، كه از شعائر الهى است و حجرالاسود كه جهتى است براى بیت مۆمنان با حق و مقام ابراهیم كه محل عبادت خاص است و سرزمین پاك و با بركت عرفات كه نقطه رسیدن عبد به مغفرت و رحمت قطعى خداوند است و مشعرالحرام كه جایگاه یاد خدا و مركز استغفار و مناجات است و سرزمین عجیب منا كه محل رمى جمرات و طرد شیاطین جنّى و انسى و جاى قربانى به نشانه قربان كردن وجود خویش در حریم حضرت مولاست، همه و همه شعاع این خانه و وابسته به این بیت و از شۆون زیارت كعبه مشرّفه و حرم حضرت محبوب است.

ساكنى براى این بیت جز معنویت و صاحبى براى این خانه غیر از حضرتِ حىّ و قیوم نیست. خانه اى است كه قبل از خلقت مخلوق مورد نظر بوده و پهنه زمین از محل این خانه به ظهور رسیده است.

این جایگاه با عظمت در ظاهر و باطن براى انسان داراى امنیت است و هر كس در این محل به هر نوعى به كسى ستم روا دارد، به عذاب الیم آخرت دچار خواهد شد.

كعبه بنا به فرموده امام ششم در هر روز محل طواف هفتاد هزار مَلَك خداوند است.

طواف هفتاد هزار فرشته در هر روز، نشانه عظمت بیت در نزد قدسیان و پرده نشینان حریم حرم حضرت مولاست.

بقعه اى در روى زمین محبوبتر از كعبه نزد خداوند نیست، جایگاهى با كرامت تر از آن در پیشگاه حضرت حق وجود ندارد.

براى زائر این بیت، ثوابها و حسناتى مقرر شده كه براى زائرِ هیچ زیارتگاهى مقرر نگشته است!

اما این همه، تا زمانى است كه پیشوا و امامِ زائر، در تمام برنامه هاى زندگى، امام تعیین شده از جانب حق باشد و بویى از شرك در وجود زائر به مشام ملك و ملكوت نرسد.

امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود: «كسى كه به زیارت كعبه بیاید و بر حق و حرمت ما، همچون حق و حرمت كعبه عارف باشد، از مكه خارج نمى شود مگر این كه گناهانش مورد غفران قرار گیرد، و خداوند مهمّ از امر دنیا و آخرتش را كفایت مى كند.» (محاسن برقى، ص69)

آن كه مأموم امامِ هدایت و قلبش منوّر به نور توحید، روش و راهش سنت پیامبر، كتابش قرآن، و بحق و حقیقت شیعه اهل بیت و شیفته امامان معصوم و عاشق حضرت معبود است، چون وارد مسجدالحرام شود و گوشه اى بنشیند و جز نظر دوختن به كعبه كارى نكند، نظرش به كعبه بعنوان عبادتِ حق قلمداد شود; عبادتى كه حوزه جاذبه رحمت خاصّه الهى است. حال ببینید انجام سایر عبادات و مناسك كه طبیعتاً همراه با نظر به كعبه انجام مى گیرد، چه عبادت پر بهره و چه برنامه با منفعتى است.

به حدیث زیر در این زمینه توجه نمایید:

ابوذر از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت مى كند: «دیده دوختن به على بن ابیطالب، نگاه به پدر و مادر به مهر و رحمت، نظر بر صفحه كتاب خدا و چشم انداختن به كعبه، عبادت است»

چه حدیث عجیبى است كه كعبه و قرآن و امام تعیین شده از جانب حق را در عرض هم آورده، كه مناسك را از قرآن بگیرید، و توضیحش را از امام معصوم بخواهید، آنگاه به دلجویى پدر و مادر برخیزید، سپس به زیارت كعبه حركت كنید تا به بهره هاى عظیم این زیارت دست یابید. (بحارالانوار،ج96، ص60; امالى طوسى، ج2، ص70)

حج ابراهیمی و به عبارت دیگر اهل بیتی، حجی است که هدایتگر عالمیان و قیام للناس و کفر ستیزی و برائت از مشرکان است و حج اموی و عباسی، حج فردی و حج سکوت و حج بی معنا و در یک کلمه انجام آدابی خشک و ناقص و حرکاتی خارج از چهارچوب قرآن و سنت و خلاصه، سلسله اعمالی بی روح است که روح دشمن و روح طاغوت و طاغوتیان و روح کفار و مشرکان از انجام آن شاد و خشنود است; چرا که در حج اموی و عباسی هیچ منفعتی متوجه زائر و هیچ ضرری متوجه دشمن نیست.

منابع:

محاسن برقی

بحار الانوار ج 96

امالی طوسی ج2

کتاب چهل حدیث حج ـ استاد حسین انصاریان