سفرعشق / پیوستگی پیشوایی دینی و رهبری سیاسی

عترت پیامبر(ص)، آگاه‌ترین مردم به قرآن و سنت و در قضاوت و داوری عادل‌ترین و در هر زمان و عصر، برای امامت شایسته‌ترین مردم هستند. آنان ریسمان محكم و مطمئن و پیشوای هدایتند.

یكی از اصول مشترك اعتقادی و سیاسی در مكتب اهل بیت(ع) پیوستگی پیشوایی دینی و رهبری سیاسی است.

اهل بیت(ع) از یك سو خود را آگاه‌ترین مردم به معارف دین می‌دانسته‌اند و برای اثبات این واقعیت، همواره مردم را به پرسش فرا می‌خوانده‌اند.

این سخن علی بن ابی‌طالب كه می‌فرمود: «سلونی قبل ان تفقدونی»؛ (از من بپرسید قبل از این كه مرا نیابید)، هر چند تنها از آن حضرت شنیده شد، ولی در عمل همه امامان(ع) توان پاسخگویی به هر پرسشی را داشتند و در تاریخ ثبت نشده است كه از امامان(ع)، سۆال بشود و آنان در پاسخ درمانده یا اظهار عجز كرده باشند.

از سوی دیگر، اهل بیت(ع) معتقد بوده‌اند كه رهبری سیاسی و اجتماعی جامعه اسلامی، حق آنان است كه در علم و دین برتر از همگانند.

این بینش و اعتقاد را در نوشته‌ای از امام علی بن موسی(ع) كه به «جوامع الشریعه» شهرت یافته است، چنین می‌یابیم:

در بینش امام رضا(ع)، امام(ع) شایسته و توانمند، تنها عهده‌دار بیان احكام و تبیین حلال و حرام مردم نیست، بلكه امامت دینی، هرگاه به حق باشد، بر جریان سیاسی و اجتماعی جامعه اسلامی نیز نظارت و رهبری دارد:

در ادامه همین روایت، امام رضا(ع) با صراحت بیشتر فرموده است:

«... أیظنون انه یوجد ذلك فی غیر آل رسول الله صلی الله علیه و علیهم... نامی العلم، كامل الحلم، مضطلع بالامر، عالم بالسیاسه، مستحق للرئاسه، مفترض الطاعه، قائم بامرالله، ناصح لعبادالله.»

آیا مردم گمان كرده‌اند كه این ویژگی‌ها در غیر خاندان رسول خدا(ص) یافت می‌شود! خاندانی كه علمشان شكوفنده و حلمشان كامل است و احاطه و سلطه علمی و عملی بر امور دارند، آگاه به سیاست و شایسته ریاست و رهبری هستند و اطاعت آنان واجب است، امر الهی را بر پا می‌دارند و نسبت به بندگان خدا خیرخواهند.

منبع: آستان قدس رضوی

بخش حریم رضوی