دیدار رهبری با آیتالله بهاءالدینی
حجت الاسلام والمسلمین صدیقی امام جمعه موقت تهران که توفیق درک شاگردی آیت الله سیدرضا بهاءالدینی را دارد. در گفتگویی خواندنی در مجله پاسدار اسلام صحبتهایی شنیدنی و نکاتی جالب درخصوص آیت الله سیدرضا بهاءالدینی، امام و مقام معظم رهبری مطرح کردهاند که در ادامه تقدیم شما می شود:
از کرامات و حالات معنوی آیت الله سیدرضا بهاءالدینی چه مواردی را در یاد دارید؟
من در محضر آقای بهاءالدینی نه سۆال میکردم و نه پیش آمد که ایشان از کرامتها چیزی بگوید.
آقای بهاءالدینی قضیه دوره بچگی خود را این گونه فرمودند که: «با بچهها بازی میکردیم، خواب دیدیم، مَلَکی چیزی تقسیم میکند. به ما که رسید، گفتند این اهل بازی است.
به او چیزی ندهید». فرمودند: «بچه بودم که این خواب را دیدم. از آنجا بازی را از ما گرفتند و ما بازی را کنار گذاشتیم» و ایشان هم خودش واقعاً بازی نداشت.
از این تشریفاتی که بعضی از ماها، در شأن آخوندیمان رعایتهایی میکنیم، اصلاً نداشت. هیچ نداشت. ایشان با اشخاصی که این جور بودند، خوشحال نبود.
یک چیزی هم که در آقای بهاءالدینی یافتم، هم خودشان تصریح میکردند و هم خودم گاهی دیده بودم. ایشان نفوس ناریه را میشناختند. یک بار رفتم خدمت ایشان.
ساعت را نگاه کردم، دیدم چهار ساعت است در منزل ایشان هستم. خیلی خجالت کشیدم. بین خود و خدا منفعل شدم. چنین آقایی و چنین نوری را ما چه کارهایم که چهار ساعت وقت ایشان را گرفتیم؟ با خجالت به ایشان گفتم: «آقا! ما در محضر شما گویا در زمان نیستیم.
من به ساعت نگاه نکرده بودم. خیلی مزاحم شدیم، اذیت شدید.» ایشان فرمودند: «نه! ما از وجود شما اذیت نمیشویم. ما از نفوس ناریه اذیت میشویم».
آقای بهاءالدینی یک چیزی را برای همه تکرار میکرد،
مکرر از مرحوم بهاءالدینی این حدیث را در جلسات مختلفی که ایشان موعظه میکردند، مکرر از ایشان میشنیدم که پیغمبر فرموده است: «خداوند تمام مَساوی(بدیها) را در یک بیت جمع و قفل کرده است، کلیدش شراب است.
هر که شراب میخورد، این بیت مَساوی را باز میکند و به همه مَساوی راه دارد» و میفرمودند، پیغمبر فرمود: «دروغ بدتر از شراب است». ایشان در مقام معالجه دردهای اجتماعی، خیلی روی این موضوع حساس بودند و بارها میگفتند که دروغ بدتر از شراب است.
به نظر میرسید حالتی که آقای بهاءالدینی داشت، حالت شهود بود، حضورش هم قوی بود. آدم وقتی خدمت آقای بهاءالدینی بود، واقعاً احساس حضور در محضر خدا را میکرد.
گویا این خودِ آئینه خداست و خدا در وجودش جلوه دارد. در عین حال که با آدم حرف میزد، عالمش عالم عجیبی بود که جز تعبیر به حضور نمیشود چیزی گفت.
دیگر اینکه نگاههایش حاکی از این بود که ایشان یک چیزهایی را میبیند. بعضی از دوستان ما میگفتند که مکاشفات آقای بهاءالدینی آنقدر زیاد است که گاهی این رۆیت سَر را با رۆیت سِرّش اشتباه میکند! علیالدوام پسِ پرده را با آن چشم باطنش میدید، در عین حال که چشم ظاهرش هم باز بود.
اشاره فرمودید که علی الظاهر نماز شب آقای بهاءالدینی ساده بود، آن ذکر و ورد هم به آن صورت و با آن دستورالعملهای خاص که در سیر و سلوک هست، ایشان نداشت.
پس این مقام و ویژگی را از کجا به دست آورده بود؟
اینکه عرض کردم ایشان بینظیر بود، برداشتم با عقل قاصر خودم همین است، فکر میکنم این موهبتی است. اینها اول مجذوب میشوند، بعد راه میافتند.
دیگران راه میافتند تا جذبهها ببرند. اینها از اول مجذوباند. آقای بهاءالدینی که فرمودند در بچگی بازی را از من گرفتند، پیدا بود که از همان وقت دستی با ایشان همراه شده است.
اینکه «ناجاهم فی قلوبهم» امیرالمۆمنین در جملات نهجالبلاغه دارند، سکوتشان حاکی از این است که از جای دیگر با آنها اشراق میشود، خودش سکوت کرده است که او بگوید.
گاهی وقتها برای ما که نمازمان ناقص است، خیلی حواسمان جمع باشد، تازه توجه به الفاظ پیدا میکنیم که داریم چه لفظی را با چه معنایی میگوییم.
خیلی تلاش کنیم معنای آن لفظ را هم در ذهنمان مرور میکنیم. «اهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِیمَ صِرَاطَ الَّذِینَ...»، اما قرب و خدا را در آن لحظه با همه وجود یافتن و احساس کردن و حضور در محضر او را احساس کردن و سخن گفتن با او را درک نمیکنیم و گاهی اوقات الفاظ به نوعی حجاب میشوند و همین طور تقید به تجوید و آداب قرائت و تلاوت.البته اینها جای خودشان را دارند و آثار خودشان را.
حتی در روایات داریم که شنیدن آیات قرآن یا خواندن و مطالعه کردنش برای هر حرفی حسنه و درجه و محو سیئه دارد و بیاثر نیست و آثار زیادی دارد، ولی شاید مرحله عمیقتر قضیه، نکتهای باشد که فرمودید آقای بهاءالدینی بعد از نماز مدتها در سکوت مینشست و غرق در فکر و اندیشه و تمرکز روی خدا... «تَفَکُّر السَّاعَةِ اَفْضَلُ مِنْ عِبَادَةِ سَبْعِین سِنَة». (1)
همان حالات حضرت ابیذر: «کانَ أَکْثَرُ عِبادَةِ أَبیذَر أَلتَّفَکُرَ و الْأِعتِبارَ»
تفکر در خدا... «اُذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْرًا کَثِیرًا»(2) که همان ذکر قلبی است.
بله...
رابطه آقای بهاءالدینی با امام چگونه بود؟
ایشان معتقد بود که امام ولایت تکوینی دارد. ایشان میگفتند اینکه امام با یک صحبت یا یک نوشته، خلقی را بیرون میکشد یا تعطیل میکند، این جور نیست که بر اساس یک امر اعتباری این کار را بکند.
ایشان در خلق تصرف میکند و حتی افرادی که در خط نیستند، همراهی میکنند. معتقد بود که همان ولایت تکوینی است. آقای بهاءالدینی درباره امام فرمودند که این ولایت تکوینی است.
یکی هم اینکه فرمودند: «امام که میآید و دستش را بالا میبرد، نیت میکند و برای خدا دستش را بالا میبرد. همه کارهایش برای خداست، دستش را هم که تکان میدهد، برای خداست».
از آقای بهاءالدینی در ارتباط با مقام معظم رهبری مطالب مختلفی نقل شده است. شما در این خصوص چه میدانید؟
حافظهام خیلی قوی نیست. گاهی خدا میآورد در ذهنمان و یک چیزهایی به مناسبتها میآید، ولی الان چیزی که یادم هست، ایشان همین اواخر عمرشان آمدند تهران و رفتند بیمارستان.
من هم اینجا رفتم دیدنشان و هم بعد رفتم قم. ایشان فرمود: «میدانستم مشکل من پزشکی نیست. با طبیب حل نمیشود، ولی چون حضرت آقا خواستند بروم، به احترام ایشان رفتم».
درباره موضوعی که از ایشان در مورد قائم مقام رهبری نقل شده و اینکه چه کسی جانشینی امام خواهد بود، شما چیزی در ذهنتان هست؟
خودم از ایشان نشنیدم، ولی یکی از دوستانمان آقای فرحناک برایم نقل کرد، صحبت قائممقامی [آقای منتظری] که شد، ایشان گفت: «نه! من اینجور نمیبینم. کسی که ما دلخوش به او هستیم، آسید علی آقا است». آن وقت اصلاً کسی خوابش را هم نمیدید، اصلاً آن فضا، فضایی بود که کسی نمیتوانست مقابل قائممقامی چیزی بگوید.
ایشان خیلی عاطفی نسبت به حضرت آقا بود. حتی گاهی که آقازادههای آقا میرفتند آنجا و بعد که ما میرفتیم، با خوشحالی میگفت که آقامصطفی یا آقازاده دیگرشان اینجا بود.
پینوشتها:
1. حدیثی از امام صادق(ع)؛ بحارالانوار، ج 71، ص 323.
2. قرآن کریم، سوره احزاب، آیه 41.
منبع: ماهنامه پاسدار اسلام
تهیه و فرآوری: عبداله فربود، گروه حوزه علمیه