پیام‌ بسیجی(1)

آنچه قرار است در این مطلب بخوانید متن کامل مقاله ای است از شهید آوینی  که با عنوان پیام بسیجی ارائه میگردد.

ذی الحجه‌ی سال 61 هجری قمری، شب پیش از هجرت به سوی كربلا، حضرت سیدالشهدا امام حسین (ع) در پایان خطبه‌ای بلند فرمود: «آگاه باشید، هر آن‌كس كه می‌خواهد خونش را در راه ما اهل بیت نثار كند و خود در بهشت لقای خدا منزل گیرد، راهی كربلا شود. بدانید كه من ان شاءالله فردا صبح به راه می‌افتم.»

راهیان امروز كربلا بعد از قرن‌ها كه از واقعه‌ی عاشورا می‌گذرد در جواب مولای خویش می‌گویند: ای حجت خدا، ما عاشقان لقاءالله هستیم و آماده‌ایم تا خون خویش را در راه شما كه راه حق است نثار كنیم. ما نیز فردا همراه شما راهی كربلا خواهیم شد.

O

سیاره‌ی زمین همچنان در حدقه‌ی كهكشانی خویش بر مدار عشق طواف می‌كند و این نیمه‌ی كره‌ی ارض ساعت‌هاست كه از دریای سرخ غروب پای در ساحل شب گذاشته است و اكنون ستارگانِ كهكشان ابوالفضل العباس می‌روند تا حجاب ظلمت شب را همچون نجم ثاقب بدرند و در پهنه‌ی پرجلال كهكشان راه شیری جلوه كنند.

بامدادان، خیل اسیرانی كه با مذلت به پشت خط انتقال پیدا می‌كنند روایت از فتح دارد.

ظاهر این بیابان رملی هر چند خبر از شكوه فتح و نصرت خدا می‌دهد، اما باطن خویش را به‌تمامی متجلی نمی‌سازد.

اگر به چشمِ راز بنگری، اینجا كه قدمگاه مجاهدان راه خداست، بوسه‌گاه فرشتگانی است كه شگفت‌زده از عظمتی كه در باطن این انسان خاكی یافته‌اند، صلای «لا علم لنا ا‌لاما علمتنا»⁽¹⁾ سر داده‌اند و خدای را بر خلقت حكیمانه‌اش تقدیس می‌كنند. این خاك كه ما اینچنین غفلت‌زده بر آن پا می‌گذاریم، مهر نماز كروبیان است و این جوانان مجاهدانی هستند كه در مدح مصافشان سوره‌ی «والعادیات» نازل می‌گردد. مبادا روزمرگی و مكر شب و روز ما را بفریبد و از این معنا غافل شویم. تاریخ جهان هزارها سال در انتظار ظهور این جوانان بوده است تا بیایند و امانت ازلی انسان را ادا كنند و آرمان‌های هزاران ساله‌ی انبیا و اولیای خدا را محقق سازند. این بیابان صحنه‌ی تاریخ است و از این جنگ نیز در تاریخ آینده‌ی سیاره‌ی زمین همان‌گونه سخن خواهند گفت كه ما از بدر و حنین می‌گوییم.

ای رمل‌ها، بر سر و روی و موی ما بنشینید و آن روز كه زمین فروخورده‌های خویش را بیرون می‌ریزد و صحرای قیامت مجلای حقایق پنهان خواهد شد، بر ما و آنچه می‌كنیم شهادت دهید. ای بیابان، چه سعادتمندند انسان‌هایی كه خداوند رمل تو را طینت آفرینش آنان قرار دهد، چرا كه با عشق حسین زاده خواهند شد و نفسشان عطر نام روح‌الله خواهد گرفت. این رمل‌ها قدمگاه مجاهدان راه خدا و صحنه‌ی نبردی است كه برای اقامه‌ی عدل بر پا شده است.

ای رمل‌ها، ما را در خود غرقه كنید و بر سر و روی و موی ما بنشینید و آن روز كه سرائر آشكار می‌شوند، بر ما و آنچه كرده‌ایم شهادت دهید. این رمل‌ها قدمگاه مجاهدانی است كه هر چند دست چپ خود را در راه عشق باخته‌اند، اما باز هم بر عهدی كه با ابوالفضل العباس بسته‌اند پایدارند و آمده‌اند تا دست راست را هم ببازند و «و‌الله ان قطعتم یمینی...»⁽²⁾ بسرایند.

ای زائر حرم عشق، بدینجا سفر كن و چون به این حریم كه وادی مقدس عشق و ایثار است رسی، نعلین از پای بیرون كن و با احترام بر قدمگاه مجاهدان راه خدا بوسه زن و هر جا كه شهیدی بر خاك افتاده است نمازی بگزار؛ شاید كه پروردگار متعال به مقامی كه آنان در پیشگاه ذوالجلالش دارند رحم آورد و تو را نیز به ضیافت عنداللهی بپذیرد.

ساعت هفت و نیم صبح در سنگر فرماندهی لشكر، هنوز هیچ چشمی فرصت خفتن و هیچ دلی فرصت قرار گرفتن نیافته است. و چگونه بخوابد چشمی كه مظالم استكبار را بر زمین می‌بیند و چگونه قرار گیرد دلی كه مشتاق لقای خداست؟

یكی از آرپی‌جی‌زن‌ها كه زخمی شده بود اما نمی‌خواست به پشت جبهه انتقال پیدا كند، مقاومت می‌كرد و با تلاش زیاد می‌خواست خود را از دست برادران دیگرش خلاص كند و به مصاف بشتابد.

جبهه‌های ما میعادگاه عشاق ولایت است و بسیج، قبله‌ی آمال همه‌ی كسانی است كه حقیقت انتظار موعود را دریافته‌اند و می‌دانند كه جز این راه، هر چه هست، نقش خیال بر آب باطل زدن است.

پی نوشتها

1. بقره / 32

2. و‌الله ان قطعتم یمینی / انی احامی ابدا عن دینی _ «به خدا سوگند اگر دست راستم را هم قطع كنید، هرگز از یاری دینم دست برنخواهم داشت.» بحارالانوار، ج45، ص4ظ . _ و.