افطاری دادن از کیسه خلیفه

همسایگی ایران با کشورهای اسلامی در منطقه، رنگ و بوی تقریبا یک دستی را در برخی از شرایط در خاورمیانه حاکم می کند و ماه مبارک رمضان یکی از همین فرصت های یک رنگی هم در منطقه و هم در داخل کشور است، با این همه شهر الرمضان در ایران و با توجه به جمعیت تقریبا 99 درصدی مسلمانان، بایستی از حال و هوای متفاوت تری نسبت به سایر کشورهای مسلمان نشین برخوردار باشد و می تواند الگوهای فرهنگی و رفتاری مناسبی را در بین مسلمانان رواج دهد با این همه ایران در راستای دستیابی به این مهم تا چه حد تلاش کرده و تا چه میزان موفق بوده است.

درونی سازی و فرهنگ سازی رمضان درایران نیاز به کمی مطالعه و آشنایی بیشتر با مضامین اسلامی دارد، کمی درک در ماهیت و خواسته های اسلام این دین اعتدال محور که همه جانبه سخن می گوید. مصداق این مفهوم، کلام امیر عارفان علی علیه اسلام است که می فرمایند مردم دشمن آنند که نمی دانند (حکمت 438 نهج البلاغه).بسیاری از افراد از روزه داری و فرهنگ رمضان تنها حدود 16 ساعت بستن دهان به روی خوردن و آشامیدن و مغتنم شمردن دو وعده سحر و افطار را درک می کنند، البته همین هم نسبت به برخی از روزه خواری های علنی در سطح شهر بسیار عالی است با این حال دستیابی به کمال، نیاز به طی کردن پله های معرفتی متعددی است که روزه داری ظاهری و نخوردن ها و آشامیدن ها پله اول این نردبان آسمان الهی و فناء فی الله غایت این امراست.

در اینجا باید یادی از نامه 45 نهج البلاغه کرد که درآن حضرت امیر طی نامه ای به فرماندار بصره، عثمان بن حنیف انصاری (که دعوت مهمانى سرمایه‏دارى از مردم بصره را پذیرفت)، ارشاد را سر لوحه کار همگان قرار داد. به راستی که بسیاری از سفره های افطار امروز مسئولین و حتی مردم ما که گلچین مهمانان، بارز ترین وجه آن است، نیاز به تلنگرهای علوی دارد.

علیرغم جمعیت بالای مسلمانان در کشور، بسیاری از سفره های افطار مان مخاطبان خاص خود را دارد که حتی این مسئله در آستان قدس رضوی هم دیده می شود و این در حالی است که در مکه سفره های افطار برای تمام زائرین گسترده می شود. .

ماه قرآن، فرصتی 30 روزه برای توشه برداری 330 روز دیگر سال است و وقتی فرهنگ آسمانی رمضان در دلهایمان جاودانه شد نه تنها یک ماه الهی و نه تنها یک سال شمسی بلکه تمام عمرمان را به برکت رمضان تضمین آسمانی می کنیم. بهار دلها تلنگری است برای خود سازی و حتی دیگر سازی، اگر در یازده ماه سال به بهانه حریم شخصی بیگانه با امر به معروف و نهی از منکر هستیم و زیر سایه خجالت بیان کردن این مساله کمر خم می کنیم، رمضان فرصتی است تا خیلی از مسائل را به زبان آورده و بسیاری از دلها را آماده و پذیرای یک تلنگرکنیم.

امر به قناعت و نهی از اسراف

یکی از این امر به معروف ها و نهی از منکر های رمضانی را می توانیم سر سفره های آسمانی افطار مهمان کنیم، سفره هایی که ماهیت واقعی دیگری دارد اما در ظاهر مفهوم دیگری را اذعان و در اعیان تداعی می کند. برخی از افطاری دادن های ما ایرانی ها، افتادن از آن سوی بام است و همین زیاده خواهی های ماست که متاسفانه به پای اسلام راستین نوشته می شود. در همین پایتخت که مسلمانان تنگ دست در همسایگی ما مشغول روزه داری هستند، متاسفانه برخی از سازمان ها و ادارات دولتی و خصوصی سفره های افطاری به طویلای اتوبان تهران-شمال می اندازند و پیش خود خوشحال هستند که سنت حسنه ای را در ماه اکرام و احسان به جای آوردند.

سفره های افطاری که از آسمان به زمین تنزل می کنند

افطار دادن به مسلمان روزه دار در احادیث و روایات و همچنین در سیره معصومین به وفور تاکید شده است به طوری که پیامبر خوبی ها از افطاری دادن ولو به یک دانه خرما اشاره می کند، علاوه بر این دعا و مناجات به وقت اذان و بر سر سفره های افطار نیز از همین تاکید شده هاست. با همه این سادگی سفارش شده ی اسلام در سخاوت افطاری دادن ها، متاسفانه برخی از تجملات و زرق و برق ها در پهن کردن این سفره های آسمانی، جایگاه این اکرام های الهی را از آسمان به زمین تنزل می دهد و از ماهیت اصلی خود دور می کند.

مدیرانی که از کیسه خلیفه، افطاری می دهند

هزینه کردن ریخت و پاش و اسراف سفره های افطار برخی از سازمان ها، می تواند در خروجی مناسب تری هزینه شود. رفع مشکل یک کارمند در مجموعه ای دولتی، ساده تر و البته خدا پسندانه تر از اسراف ها و هزینه کردن های گزاف در افطاری دادن هاست.

جای تاسف و البته پاسخ دادن این جاست که بودجه ی این بریز و بپاش ها از بیت المال هزینه می شود یا از جیب مبارک آقا و یا خانم مدیر یک سازمان دولتی؟ که اگر از دریچه شخصی تامین می شود تبارک الله، اما چرا این همه اسراف! و اما اگر از بیت المال تامین می شود که...

دور باطل افطاری دادن های تجملی فامیل...

خیلی از افراد معتقدند که با توجه به گرانی های اخیر و تورم و عدم همخوانی حساب و کتاب ها در دخل و خرج خانواده ها، خدا بیامرزد سفره های افطاری که در گذشته ای نه چندان دور، یک فامیل را دور هم جمع می کرد. با این حال و در پاسخ این افرادباید گفت که از ماست که برماست!

دنیا به اندازه ی کافی بی ارزش هست و لزومی ندارد که ما با سخت گیری های خود، آن را بی ارزش تر از گذشته کنیم. به یقین می توان گفت که بسیاری از افراد هر چند متوسط جامعه، توان افطاری دادن را در حد خود دارند اما به پیروی از قانون بی جاذبه چشم و هم چشمی به یک نوع غذا راضی نمی شوند و حتما سفره ای باید پهن کنند از این سو به آن سو و هفته بعد هم مهمانان باید میزبان این خانواده باشند و برای احترام گذاشتن سفره ی افطارشان باید هر چه بیشتر خوش رنگ تر از سفره ی قبلی باشد و این می شود که بسیاری از ما در همین دورهای باطل و سخت گیری ها تا به خود می آییم نه تنها ثوابی توشه نکرده ایم بلکه از جیب درد هاو گزافی هزینه ها کباب هم می شویم و مهم تر از همه فرصت الهی رمضان را نیز از دست داده ایم.

فرصت ها چون ابر در حال گذرند، رمضان را دریابیم

یکی از برکات ماه رمضان که به نوعی شامل همه روزه داران می شود، سحر خیزی ها و خواندن نماز اول وقت است. بیدار شدن هنگام سحر جاذبه ای دارد که درسایر ماه های سال به ندرت اتفاق می افتد و همین نکته را اگر از رمضان در زندگی روز مره خود ذخیره کنیم، برگ برنده دائمی در دست ماست و جهت زندگی مان همیشه به سمت خدا خواهد ماند.

یک نکته از این سخن کافی است چرا که اگر کمی هوشمندانه رفتار کنیم، رمضان به جد فرصتی است برای خود سازی و وقتی خود را ساختی، دیگر سازی هموار تر می شود، فرصتی است همچون باد که به سرعت از الغوث و الهی العفوهایمان به اللهم اهل اکبریا و العظمه می رسد...

مطالب مرتبط

حج، از وعده و وعید تاتجارت حاجیان   

بیماری مجوز روزه‌خواری نیست  

محرم سازی در مدارس دخترانه !