صد ساعت بیداری شهید احمد كاظمی در بم

زلزله بم اما جدا از همه جنبه های فنی و ناظر بر ساختمان سازی، فرصتی بود برای انسان سازی و چه خوب، كسی كه در بم نگاه داشتن آتش شوق سال های خون و شهادت را در سینه خود به ظهور رساند، چند سالی بعد، پاداش حقیقی خود را دریافت كرد.

حاج احمد، تنها مرد سال های مقاومت و جهاد علیه دشمن بعثی نبود، بلكه هر جا ندای مظلومی شنیده می شد، باید زودتر از همه به دفاع برمی خاست.

خبر حادثه دلخراش زلزله بم را كه شنید، اندوه همه وجودش را فرا گرفت؛ آن قدر كه پیش از همه به نجات زلزله زده ها شتافت؛ «نخستین ناجی زلزله زدگان بم»، كسی نبود جز یادگار سال های دفاع مقدس، حاج احمد كاظمی؛ همان گونه به سان سال های جانبازی در جبهه ها گمنام و ناشناس، پیش از همه خود را به بم رسانده و مشغول كمك رسانی بود.

اگر او را میان آواره ها و جنازه ها، موقع انتقال مجروحان و خارج كردنشان از زیر آوار و با آن چشم های خسته و نیمه باز، می دیدی، هرگز باور نمی كردی كه «فرمانده نیروی هوایی سپاه پاسداران» باشد. صد ساعت تمام، چشم هایش با خواب بیگانه بودند و او بیدارتر از همیشه، در پی «خدمت» بود.

باند فرودگاه را در اختیار خودش گرفته بود و كنترل و هدایت هواپیماها و بالگردهای حامل مجروحین را بر عهده داشت. با تدبیر او، هر دوازده دقیقه، یك فروند هواپیما یا بالگرد دو ملخه حامل آسیب دیدگان، از فرودگاه پرواز می كرد و به سرعت، سی هزار مجروح از بم انتقال داده شد؛ این تنها با درایت و دلسوزی حاج احمد كاظمی ممكن بود و بس.

شاید كسی باور نمی كرد. خواب در برابر دیدگان احمد كاظمی چنان سر تسلیم فرود آورد كه پس از صد ساعت بیداری او به خواب نرفته، بلكه بیهوش شود و به همه ما فرورفتگان در روزمرگی های خود، نشان دهد كه در روزگار صلح نیز مردانی هستند كه بر خلاف ظاهر آرام خویش، هنوز هم مرد جنگند.

پایان دلنشین یك مرد بی پایان

وی پس از پنج سال خدمات ارزنده در نیروی هوایی سپاه، در سال 1384 حكم فرماندهی نیروی زمینی سپاه را از فرمانده معظم كل قوا دریافت كرد و تنها در سه ماه فعالیت شبانه روزی، بیش از یكصد سفر به همه یگان های نیروی زمینی داشت و وضعیت یگان های نیروی زمینی را از نزدیك بررسی كرد. سردار شهید احمد كاظمی، محور عمده فعالیت های نیروی زمینی را تقویت و ارتقای یگان های صفی نیروی زمینی سپاه اعلام كرد و در این زمینه، خدمات ارزنده ای را ارایه نمود.

شهید كاظمی در شب شهادت، طی نشست، ضمن آن كه كه حسرت می خورد كه چرا شهید نشده و یاران او رفته اند، سفارش كرد: «شهدا خیلی به گردن ما حق دارند، باید تلاش زیادی كنیم. باید در اردوهای راهیان نور از همه شهدا (ارتش، سپاه و بسیج) بگویید، از خودتان نگویید از دیگران بگویید. از نیروی هوایی ارتش، از هوانیروز ارتش، از شهدای ارتش و جهاد بگویید».

وی صبح روز شهادت، رهسپار منطقه شمال غرب شد… .